"Αγαπη"=αγ..(ΑΠΑΤΗ);

Αγαπη...

ποσες φορες προσπαθησα να βρω εναν ορισμο,να την περιγραψω με λεξεις απλες,φτωχες,

μα διχως να την εξιδανικευω,διχως να την απομυθοποιω...

Η Αγαπη υπαρχει παντου...

στον αερα που αναπνεουμε,γινεται οξυγονο μεσα μας με μια μονο ανασα...

ομως αν απλωσουμε  τα χερια να την αιχμαλωτισουμε,

δε μπορουμε να τη πιασουμε στις χουφτες μας...

Υπαρχει,αδιαμφισβητητα,σε καθε προσωπο αποτυπωμενη,

σε καθε ιντσα ενος χαμογελου,

σε καθε εκατοστο ενος βλεμματος...

δε τη βλεπεις μα την αισθανεσαι να σε περιβαλλει σαν ζεστη αυρα γυρω σου...

να σε αγγιζει απαλα στον ωμο και να κουρνιαζει δειλα μεσ΄την αγκαλια σου...

Αδυνατεις οσο και να θες,να τη κρατησεις δεσμια στο κελι της καρδιας σου...

και αυτο γιατι δεν ειναι ποτε δεδομενη,επιστρεψιμη ή αμοιβαια...

οσο δυσκολα ερχεται με το χρονο,αλλο τοσο ευκολα μπορει και φευγει...

ειναι ελευθερη να πεταει στους ουρανους σαν τους αγγελους...

Αγαπη...

κι αν δεν υπαρχει αυτη η λεξη;

κι αν ειναι ενα ακομα παραμυθι που λεμε στον ευατο μας,

για να μας νανουριζει τα μοναχικα βραδια μας;

καταληγουμε να σκεφτομαστε λιγοτερο απο οσο αντεχουμε χωρις την κυριΑ(γαπη) στη ζωη μας,,,

Ποσες φορες σταθηκα διπλα της και προδοθηκα;

Κι παρολα αυτα,συνεχιζω να τη προσφερω ανευ ορων,διχως περιορισμους...

Αγαπη...

ειναι σα το φτερο που σου δινω...οτι πιο πολυτιμο εχω 

και η ζωη μου το περισσοτερο που μπορω...

κι ομως εσυ μπορεις να το κομματιασεις,να το πατησεις,να το πεταξεις...καθε φορα που...

Τελικα τι ειναι καλυτερο να αγαπας ή να μην αγαπιεσαι;

να αγαπιεσαι ή να μην αγαπας;

και  υστερα τι μενει πισω;μια ασαφης υποκειμενη εννοια...

ν'αγαπας παντα με το  δικο σου τροπο...

 ....

"Ετσι αγαπάω εγώ...

έτσι αγαπώ...

τίποτα για μένα...

για μένα δεν κρατώ"

H δυναμη...που εγινε αδυναμια...

Ανακαλυπτω διασπαρτα λογια στο ψαξιμο μιας χαμενης αιτιας,σκορπισμενα γραμματα που μαστιγωνουν ανελεητα τους τοιχους της συνειδησεως μου,συνηγορουν στη δικη μιας παρεξηγημενης ετυμηγοριας,με σπρωχνουν να χασω και ν'αρνηθω ξανα οτι βρηκα,να τα παρατησω τωρα,να τα εγκαταλειψω τωρα που εφτασα στο τελος της διαδρομης,στη ακρη του νηματος,στην εξοδο της πορτας...

και εσυ δειλα να στεκεις μπρος μου,να εκσφεντονιζεις μαγνητισμενα λογια που με ελκουν πισω,με τραβουν να επιστρεψω στο σημειο αναχωρησης,στο μερος εκεινο που αφησα τους κοκκους μιας αγαπης,στην αμμο μιας υπαρξης,μιας ολοτητας,αυτη της υπαρξης μου...

γιατι το κανεις αυτο;γιατι σκοτωνεις με λεξεις οτι κρατω φυλαγμενο μεσα μου,ανεγγιχτο;

γιατι δε με ελευθερωνεις;γιατι μου ζητας ευκαιριες να σωσουμε οτι εχει πνιγει στο πατο;

Δε ξερω αν τα ματια που κοιταζω λενε πια την αληθεια,δυσπιστω ακομα και τωρα ν'ακουσω οτι μου φωναζουν,αρνουμαι να υποκυψω στην υγρη παρακληση τους,γυρνω το κεφαλι,κλεινω τα ματια,παγωνω το αιμα μου,να μη αισθανθω τη θερμη των δακτυλων σου στη παλαμη μου,

τι ψαχνεις;τι ζητας;

Με κοιτας και εκλιπαρεις να ταξιδεψω μεσα σ'ενα ναυαγιο απο ελπιδες...

κοιτα με,τι αντικρυζεις;δεν ειμαι εγω,ναι αλλαξα,δεν ειμαι για σενα...δε το βλεπεις;

εδω ειναι επικινδυνα,εδω εμειναν οι σταχτες,εκεινες οι στιγμες που καποτε αναβαν φωτιες,τωρα αφηνουν το καπνο τους,για να θυμιζουν οτι καποτε καηκαμε και οι δυο σε μια πυρκαγια παθους,σε μια επιπολαιοτητα δικια μου,δικια σου.

Μη με ρωτας τι θελω,επαψα να λογομαχω με τις επιθυμιες μου,δε ξερω τι θελω και αυτη ειναι η αληθεια,ακουσε τη,οι επιθυμιες εχασαν το προσανατολισμο τους...και τη πυξιδα τη ξεφορτωθηκα,γιατι χαλασε,γιατι ποτε δε μου εδειξε τη σωστη κατευθυνση,γιατι παντα με μπερδευε με τα καμωματα της...

Επαψα να ακουω τους παλμους μου,να νιωθω το αιμα να κυλα μεσα μου,κι αυτος ο χειμωνας που ηρθε εσπασε το θερμομετρο της υπομονης,μισανοιχτη πια η καρδια,τεινει να κλειδωσει τα παραθυροφυλλα της και να μεινει μονη ξανα.

Δε τη φοβαται τη μοναξια ακους;

δε φοβαται τιποτα πια,παρα μοναχα ενα...εμενα...την ιδια...

-Μακαρι ενα αποχωρισμος να μην ειχε πονο,δακρυα,ενοχες,τυψεις,κρυφη αισιοδοξια οτι ολα θ'αλλαξουν...οτι υστερα απ'τη βροχη,θα βγει ο ηλιος...

Σε ποια συννεφα γαμωτο εγκλωβιζεται η δικια μου αχτινα φωτος;

"Κι ομως δεν ειχα δυναμη...

τη πορτα να σου κλεισω...

ανοιξα και τα χερια μου...

γλυκα να σε κρατησω..."

(Κι αν)μεγαλωσα,(κι αν) με τη ζωη μου μαλωσα...

Nοσταλγω μερες απο τη παιδικη μου ηλικια,να μπορουσα να μικρυνω τις στιγμες μου,να ελαττωσω τις ωριμες σκεψεις,να μπορουσα εστω για λιγο να ξαναζησω εκεινη την ανεμελια,εκεινη την αθωοτητα στο βλεμμα,να ραψω εκεινο το γελακι για παντα στα χειλη μου..

Να φυλακισω εκεινη την εποχη που η μονη μου λαχταρα ηταν να σηκωθω να παω σχολειο,να ζωγραφισω με τις καινουργιες μου μπογιες,να παιξω κυνηγητο στο προαυλιο,να γελασω μεχρι δακρυων με τα χαζα αστεια μας,να γκρινιαζω επειδη μου φωναζαν οτι ηταν ωρα για υπνο,να νιωθω την υπερτατη ευτυχια ντυμενη στα ροζ φουστανακια μου,να μετραω ποσα παγωτα εφαγα και ποσα μπανια εκανα μεσα σ'ενα καλοκαιρι,να τσακωνομαι με την αδερφη μου για να καθησω πρωτη στο αυτοκινητο απο τη μερια του παραθυρου,να ερωτευομαι καθε μερα και απο διαφορετικο αγορακι,να μην ανησυχω για το τι μερα ειναι,αν κανει εξω κρυο για να ντυθω καλα,αφου ειχα αλλους να με προσεχουν,να με ξυπνουν,να με νανουριζουν,να με σκεπαζουν τις νυχτες,να με φροντιζουν οταν αρρωσταινω,να με μαλωνουν,να με αγαπανε,να με διδασκουν το σωστο,το δικαιο,το αδικο...για να μπορεσω καποτε να μεγαλωσω με αρχες και να μπορω να χτισω η ιδια τη δομη του χαρακτηρα μου..να γινω απο ενα μικρο τοσο δα πλασματακι..μια αξιοπρεπης και εξυπνη δεσποινιδα...δε με ρωτησε κανενας αν ηθελα,απλα μου ειπαν πως επρεπε...

Και ετσι μεγαλωσα αποτομα...

Δε λεω ευκολο να συμβει,περνουν τα χρονια σα βροχη,αρχικα αισθανεσαι τις ψιχαλες στο δερμα σου σα χαδι,μετα οι σταγονες πεφτουν ολο και πιο δυνατα πανω σου,αναποφευκτα με μεγαλη ορμη,η βροχη γινεται καταιγιδα,πολλες καταιγιδες μαζι,που δημιουργουν χειμαρρους που σε παρασερνουν...και στο τελος στεκεις εκει μονη,βρεγμενη ως το κοκκαλο να αναρωτιεσαι ποσες μπορες ηρθαν και ποσοι ηλιοι τις επνιξαν...

Αχ,και τι δε θα'δινα να ξαναγινω και παλι παιδι...

Ολα οσα εμαθα διπλα σε ανθρωπους,μου χαλασαν την εικονα που ειχα σχηματισει απο παιδι,για το κοσμο...

Δυστυχως δεν υπηρχαν μονο ανεμελες μερες και ησυχες νυχτες,οπου θα κοιμομουν σα πουλακι διχως εφιαλτες,μα αλλα πραγματα βιαια,εξωφρενικα,εξωπραγματικα...

Μεγαλωνοντας,εμαθα να αμυνομαι οταν μου εναντιωνονταν,να παιρνω την ευθυνη για τις πραξεις μου, κι απο εκει που δεν ηξερα να χανω,εμαθα να δεχομαι την απορριψη και να κοιταω μπροστα,να προσπαθω ξανα απο την αρχη,ελπιζωντας σε καποιο αποδοτικοτερο αποτελεσμα...

Εθεσα τα ορια μου,τους εβαλα σημαδουρες και οποιος τολμουσε να κολυμπησει περα απο αυτες ηταν αξιος της μοιρας του...

Εμαθα να αγαπαω αυτο που ειμαι και να μη διαπραγματευομαι το ποιον μου και το τι θα γινω με κανεναν,λατρεψα τις επιλογες μου και μετανιωσα για το φερσιμο μου σε ορισμενες απο αυτες,εκανα λαθη ναι,απειρες αλλαγες ναι,

ολα τα κλειδωσα στο κουτακι του βιογραφικου μου...πισω-πισω σε εκεινη την αποθηκουλα του μυαλου μου,που ανοιγοκλεινω αραια και που για ...να μου θυμιζει ποσα τολμησα,ποσα αρνηθηκα και ποσα σταδια διενυσα για να φθασω ως εδω...

Οποιος θελει να το δει,εδω θα ειμαι,ξερει που θα με βρει...

Υ.Γ Το Ξερω,ειναι ψυχοφθορο να νοσταλγω,μα για να στερεωθει η ψυχη,χρειαζονται κομματια ακεραια και οχι κολλημενα με  δανεικη μονωτικη ταινια...