πατα τερμα το γκαζι και (ξε)φυγαμε...

Ξεχασμενη σ'ενα κομματι απο το παρελθον...

ξεχνω να ζησω το παρον...

ξεχασμενη στο πριν,ξεχνω ν'αφεθω στο τωρα...

ξεχασμενη στη τρελα μιας στιγμης,

ξεχνω να λογικευτω με την ρουτινα των ημερων,

που με προσπερνουν αδιαφορωντας για το αν ακομα επιζω...

κανω γρηγορα βηματα,παραπατω,

και βρισκομαι μεσα σ'εκεινη την λατρεμενη απαγορευμενη περιοχη...

αναζητωντας μια προκληση,

φλερταροντας με τις παραβασεις του νομου.

 

Ειναι αυτη η καταραμενη ταση φυγης που με καταδιωκει...

γιατι τωρα;οχι τωρα...οχι ακομα.

 Συνεχιζω με σταθερο βηματισμο,πεφτω,χτυπαω,σηκωνομαι,βλαστημαω...

και βρισκω τη δυναμη να αντεξω.

Που μοιραζουν δυναμη,να παω να γεμισω απειρα μπουκαλια

και καθε φορα που οι αντοχες μου θα με εγκαταλειπουν να γινομαι αηττητη μεθωντας;

Τρεχω να προλαβω να εισελθω στο γνωριμο καταφυγιο μου,

οπου εκει βρισκω παντα τον ευατο μου καθισμενο,να με περιμενει στο σκοταδι.

Μοναχα εκεινος ειναι παντα εκει οταν τον χρειαζομαι.

Αποβαλλω καθετι αρνητικο,καθετι που με μελαγχολει,

με φοβιζει,με κανει να θελω να πατησω γκαζι και να μπω αναποδα στη λωριδα του δρομου,

χωρις να νοιαζομαι για τη καταληξη...

απλα να τολμησω να αγγιξω τα ορια μου και να κανω την υπερβαση...τη δικη μου υπερβαση.

Επικρατει κορεσμος σκεψεων...οχι αλλες φθανει.

Μεσ'το γκριζο μοτιβο της νυχτας...

διαχυτη η ερημια,στο βαθος τρεμοπαιζει ενα φως καποιας παρατημενης μοναξιας...

δικη μου ειναι,ας της κανω συντροφια για αποψε...

για οσο αντεξω...

για οσο αντεξει και αυτη το εξωφρενικο παραληρημα μου...

κανεις παραδεισο,την κολαση μου...

Mια ιδεα σφηνωμενη στους  χαρτινους τοιχους των σκεψεων...

μια  ευφλεκτη φαντασιωση,

με συγκατοικους δυο κορμια πλασμενα απο το πηλο του ερωτα,

μια ιδεα αρκει για να πυρπολησει τις σαρκες...

να καψει τις αναστολες και να εξιδανικευσει κρυφες εμμονες...

Ενας δαιμονας με καταδιωκει,

προσπαθω να βρω το παραδεισο και να εισβαλλω εχθρικα μεσα σε αυτον,

για να του ξεφυγω...

και αυτος ο παραδεισος,μου ζωγραφιζεται μπρος μου,

βαθια μεσα στις κορες των ματιων σου...

Δυο ματια ενωμενα που σταζουν μια γνωριμη κολαση...

Αναζητω την ευθανασια μιας ψυχης...

που ειναι κρυμμενη στον οριζοντα μιας φωτεινης μερας.

Η αποψινη κρυα νυχτα ξεχειλιζει,καυτη λαβα στο διαβα της,

σκορπιζει εντονες χημικες εκρηξεις στον χωρο,

επηρεασμενη απο την ανασα μιας φωνης,

η λαβα σκεπαζει τις ψιθυριστες λεξεις

και τις κανει μελωδια,

να δροσιζουν γλυκα τους ακουστικους μας πορους...

ο ηχος αυτος νανουριζει τους αγγελους,

που πεφτουν απο τους ουρανους 

και ειναι αληθεια,πως ακουγοντας τον,

παρασυρεσαι...υπνωτιζεσαι...

Καθισμενη στην αδρανεια μιας πραξης,

σε προκαλω ξανα να παιξουμε...

κι αυτο γιατι,χρειαζονται...

δυο παιχτες,δυο ψυχες,δυο κορμια,

δυο χειλη να σφραγισουν τη μυστικη συμφωνια της στιγμης,

να αφεθουν στην αλλοκοτη αντιστοιχηση των αισθησεων 

και ν'ανακαλυψουν το χαμενο κομματι,του δικου τους ουρανου...

 

 

I found the missing pieces...in your eyes...

Σ'εκεινο το βιβλιο που μοιραστηκαμε,

μια σελιδα του ειναι σχισμενη,

ενα κομματι της ιστοριας αγνοειται,

ενα μυθιστορημα που προσυπογραψαμε και οι δυο...

χωρις να μας ενδιαφερει απολυτα,η εκδοση του...

και καπου στη μεση του,

χασαμε το ενδιαφερον μας,για περαιτερω γραψιμο...

ισχυριστηκαμε,ελλειψη φαντασιας,

μα το τεραστιο ελλειμα του,το εμεις... 

αβγαλτοι,αποντες,

δεν επιδιωξαμε να του χαρισουμε ενα αξιοπρεπες τελος...

και μας προλαβε αναπαντεχα αυτο...

δυο γραμμες αδειες λεξεις,τις ξεστομω και μαζι τους αδειαζω κι εγω...

δυο ονοματα τοσο διαφορετικα,μα τοσο οικεια...

τοσο γνωριμοι,μα τοσο ξενοι....

μειναμε δυο ξενοι μεσα μας,

εχασε ο ενας τα ιχνη του αλλου,

γιατι σηκωσαμε σκονη στο μονοπατι που χαραξαμε,

εξαφανιστηκαν τα σημαδια μας,

κι αλλαξαμε με αθεμιτα μεσα,
τη κατευθυνση της πυξιδας μας...
κινουμασταν αντιθετα,
με τις πλατες μας ενωμενες...

ετσι,πηρε ο καθενας το δικο του σκοτεινο δρομο...

και χαθηκαμε...καπου εκει μεσα...

μεσα μας.

Ο χειμωνας που ηρθε,εφερε κι αλλη παγωνια στη ψυχη,

κρυα τα μελη,ζεστη η παλαμη της καρδιας...

Ο δυνατος αερας που φυσα,

ανοιγοκλεινει τις πορτες του μυαλου και μπαζει μεσα ψυχρες ενοχες.

Τα βλεφαρα εκτελουν μηχανικα το εργο τους,

κοιταζοντας επιμονα το κενο...

Ενα δακρυ,κυλα,και η πικρη γευση του,δεν αρεσει στα χειλη.

....

Αταλαντοι καλλιτεχνες,μα γιναμε  ζωγραφοι ενος καμβα μιας πραγματικοτητας...

που λαχταραγαμε τοσο πολυ να τον βαψουμε με φανταστικα χρωματα,

μα το μαυρο φοντο,παρεμενε εκει να μας χαλαει ολο το πινακα...

Ειναι αργα για αληθειες...δε νομιζεις;

πνιγηκαν στης σιωπης τη θαλασσα,

βυθισμενες ολες εκει στο πατο,σα κρυμμενος θησαυρος,
ξεπνοες περιμενουν ν'ανασυρθουν στη επιφανεια...
....

Στερεψε η πηγη των απαντησεων

και δε διψαω αλλο για νεες αναζητησεις...

στερεψα,δεν αφησα σταγονα απο αυταπατες.

Μα ο,τι αληθεια μου εμεινε,

την εσωσα,

την εκανα φυλαχτο,

να μου ψιθυριζει ομορφες σκεψεις,
τα βραδια που θα μου λειπει η συντροφια σου.

...

Ειναι αργα...

Τρεξε,να σωθεις...απο τον ευατο σου,απο εμενα.

Τρεξε σα κλεφτης...να κρυφτεις...να μη σε πιασω και μου σπασεις,

να μη σε δω ξανα μπροστα μου.

Μη φοβηθεις,ψαξε μεσα σου...
θα εκπλαγεις απο το ευρημα σου.

Τρεξε,
ισως ετσι κοψεις τα δεσμα και μπορεσεις να ελευθερωθεις.

Υ.Γ το αντιο θελει και αυτο χαρακτηρα;ή μηπως κοτσια;