αποψε λεω να παιξουμε ενα παιχνιδι...διαφορετικο απο αυτα που συνηθιζες να παιζεις μικρος...
δεν ειναι εφταπετρο...ουτε κυνηγητο...ουτε καν κρυφτο...
που ξερω πως ηταν και ειναι το αγαπημενο σου...
θα κρυφτεις πισω απο τα χαρτια μια τραπουλας...
τη τραπουλα της αγαπης...
θα κρυφτεις παλι απο μενα...
και θα βαλεις ασσους στο μανικι σου που θα τους ξεστομισεις τη καταλληλη στιγμη...
δε μου αρεσει να χανω...το ξερεις...
αλλα αποψε νοιωθω την ηττα να ερχεται πανηγυρικα με το λαβαρο υψωμενο...
κι ομως σε αφηνω να με κερδιζεις...
λενε πως οποιος χανει στα χαρτια κερδιζει στην αγαπη...
ας διευκρινηστει παρακαλω...
στην αδιεξοδη αγαπη;
στην ανιδιοτελη αγαπη;
στην απουσα αγαπη;
στην πλατωνικη αγαπη;
κι αλλα πολλα επιθετα θελω να ταιριαξω πλαι της...
αμφεβαλλα τοσο πολυ σημερα για την αυτουσια εννοια της λεξης...
"κατι μου κρυβεις τη καρδια σου δε μου ανοιγεις...
και ολο περναει απο το μυαλο μου το κακο..."
κατι μου κρυβεις...
το βλεπω στις κουπες που σχηματιζονται στα ματια σου...
παιζεις υπουλα με λαθος θυμα...
παιζεις με κλειστα χαρτια...στα ανοιχτα φυλλοκαρδια της καρδιας μου...
"πες μου τι τρεχει...
η καρδια μου εμενα αντεχει...
κι ομως ακουω τα λογια σου που φωναζουν απο την αρενα του μυαλου σου...
τα βλεπω κιολας να μου κουνανε το ασπρο σημαιακι...
ετοιμα να μου παραδοθουν...
"πες μου αν αλλη αγαπας...
πες μου αν σε χανω..."
κι ομως εισαι διπλα μου και λειπεις...
κερδισες...
μα μοναχα μια παρτιδα...
και το παιχνιδι συνεχιζεται...
"αντρες καρτες.................................
που κρατανε τις καρδιες σα καρτες..."
