Αποψε ειχα την αναγκη να καθησω σε μια παραλια...
καταχαμα στην δροσερη αμμο...να αναψω μια φωτια...
να καθησω κι εγω γυρω της...να τη σκαλισω...
να κοιταζω τον ηλιο που βουτα στα διαφανα νερα και ξεχυλλιζει χρωματα...
που μοιαζει με ενα τεραστιο πινελο που ζωγραφιζει πολυχρωμα τοπια σε γαλαζιο καμβα...
το φοντο ομως γρηγορα γινεται μαυρο και στον ουρανο απλωνονται διασπαρτοι πυρινοι δισκοι...ποσο σου ταιριαζει το σκηνικο...
σκοτεινο....μυστηριωδες...
κρατω κατι παλιες φωτογραφιες στα χερια μου...τις βρηκα τυχαια σε ενα παλιο τετραδιο...μικρες παλιες ιστοριες....
νιωθω να με καρφωνουν με το βλεμμα τους...
προσωπα γνωστα..οικεια...που εχουν ξεθωριαζει απο τη μνημη...
εχουν αλλοιωθει απο την υγρασια και τη σκονη...
τοπια...τοσο γνωριμα...
μια αφιερωση στο πισω μερος τους...
γραμματα μικρα...που σταζουν τρυφεροτητα...
μου ξεφευγει ενα χαμογελο...
μια ημερομηνια...
ποσο γρηγορα περναει ο καιρος...
σα σπασει η αγαπη ποτε δε κολλαει...
φοβαμαι να σκεφτω πως μεγαλωσα αποτομα...
μια μοναχα σκεψη δημιουργει ενα καταρρακτη λεξεων...
ονειρα τοσο αληθινα...
ζωντανες οπτασιες εκτυπωμενες σε εγχρωμο πλαστικο χαρτι...
με παρεσυρε η ορμη του ποταμου και δε βρηκα σανιδα σωτηριας να πιαστω...
αρχισα να κολυμπω...μα κουραστηκα...δε μου απεμειναν πολλες ανασες...
βρηκα ομως το κουραγιο να πεταξω τις φωτογραφιες στη φωτια...
να γινουν σταχτη...
καπως ετσι καιω το παρελθον μου...
και ζωντανευω το παρον μου...
επαψα να φοβαμαι για το αν πεφτουν οι θαρραλεες αποφασεις μου στη πυρα και κανουν κροτο...
δε με απασχολουν οι συνεπειες...
απλα...
ειπα να "σου προκαλεσω εγκαυμα 3ου βαθμου...για να αισθανθεις τη θερμη της καρδιας μου οταν με κοιτουσαν αυτα τα δυο ματια..."
ειπα να "σε εκδικηθω...σχιζοντας σου το προσωπο"
μα...
τωρα παω...
παω μακρια...
και οτι κι αν πω ειναι αργα δε μετραει...
σ'αγαπαω..μα ειναι αργα...
