....

τα ματια σου μου ζητησαν...ερωτα...

διψουσαν για αχαλινωτο παθος...

με κοιτουσες και η φλογα τους με εσερνε στη κολαση...

δε σου εδωσα ο,τι μου ζητησες...

μα κατι παραπανω...

θυμωμενους αναστεναγμους...

αμαρτωλους ποθους...

αμετρητη ηδονη...

ζαλισμενες ανασες...

απεραντη μαγεια...

θαμπους οργασμους...

αθανατες στιγμες...

ηρθες τουτη τη νυχτα και ξαπλωσες πλαι μου...

δεν αντεδρασα στις κινησεις σου...

μου χαιδεψες τρυφερα το μετωπο...

παραμερισες απ το προσωπο μου,τη μπουκλα των μαλλιων μου...

 η σκια των χεριων σου τυλιξε τη μεση μου...

φιμωσες τα χειλη μου με το υγρο φιλι σου...

κι η γευση σου ηταν ακρως ερεθιστικη...

το αρωμα που ανεδυε το σωμα σου με τρελαινε...

η ζεστη ανασα σου στο αυτι μου...

σηκωνε απαλα τις τριχες του κορμιου μου...

κι εσυ το διασκεδαζες...

να με βλεπεις ετσι...

ηρθες για να κανεις τη ζωη μου υπεροχα πολυπλοκη...

ακρως ερωτικη με το σαγηνευτικο σου χαμογελο...

κανε με να πιστεψω κι αποψε πως η καρδια μου βρηκε το σωστο καταφυγιο...

πως κουρνιασα στη κρυψωνα του κορμιου σου και δε με μαρτυρησες...

εμεινα εκει και εσυ με προστατεψες...

με ενοιωσες...

με εκαψες...

η αγκαλια σου  μοιαζει με αιωνια ελευθερια μεσα στη φυλακη μου...

η φωνη σου...λυτρωτικη μελωδια που σκορπιζεται στο χωρο...

δε μπορεσα να κοιμηθω ολη νυχτα...

γιατι η πραγματικοτητα ηταν ωραιοτερη απο τα ονειρα μου...

δε μπορεσα να κοιμηθω γιατι φοβομουν πως θα κλεισω τα βλεφαρα κι θα εξαφανιστεις...

και θα βρεθω σε μια ουτοπια...

σε μια παροδικη ψευδαισθηση που μου χαρισε η σκια σου...

τα ματια σου μου ζητησαν παλι ερωτα...

δε ξερω αν σε εχω ερωτευτει...

δε ξερω αν αυτο που νοιωθω λεγεται καπως...

ξερω μοναχα πως με συντριβουν δυο πραγματα..

η απουσια σου...

και η παρουσια σου...

κατι νυχτες σα κι αυτη....

ποτε δε θα μαθεις...

......
ανοιγω το συρταρι του μυαλου...

κι αρχιζω να ξετυλιγω παλι τις σκεψεις μου...

επετρεψα να γινουν ξανα...κουβαρια...

τα καταφερα παλι...

και τωρα τις ξεμπλεκω παλι απο την αρχη...

επετρεψα να ξεκλειδωθει αυτο το κομματι της ψυχης...
που ποναει οσο τιποτα...

το κομματι της απωλειας...

λεξεις,ηχοι,φωνες,ψιθυροι...σκιες...

ναι σκιες...και ψιθυροι στο σκοταδι...
φτιαχνουν την ατμοσφαιρα για χαρη μου...

τι φοβηθηκα...

 τι φοβαμαι... 


τι περασα...

 τι περναω...

τι με εφερε ως εδω...
 τι με κραταει ακομα...

τι ηθελα...
τι θελω...

τι πιστεψα...
τι πιστευω τωρα...

ποτε δε θα μαθεις...

ποτε δε θα μαθουμε...

κανει κρυο τωρα εδω και εσυ φευγεις...
....

που να με βρεις...

και εγω που να σε ψαξω...

χαθηκαμε στην επιπολαιοτητα των ανειπωτων αισθηματων μας...

σε ολα οσα  δε θελησες ποτε να μαθεις...

πες μου τι φοβηθηκες...

εμενα...

ή εσενα;

δε ξερω... πια τι θελω....μη με παρεξηγεις...

δε σε κατηγορω... 

σε δικαιολογω...

σε συγχωρω...

σε...

 ποτε δε θα μαθεις...

η δικη μου λογικη...λιγο αυτοκαταστροφικη...

εχω ενα πολεμο ανοιχτο...

μα δε χρειαζομαι πανοπλια...

οπλιζομαι με τις κογχες κραυγων που με σημαδευουν ...

αρνουμαι να προστατευτω...

αοπλη στον εχθρο για ακομα μια φορα...

 μη πλησιαζεις...κανε στην ακρη...

δε ξερεις τι ειμαι ικανη να κανω...

δε με ξερεις...
ουτε και ποτε θα με μαθεις...

Οσο θα οπισθοχωρεις εσυ απο το πεδιο της μαχης...

εγω θα κανω αλλα τοσα βηματα μπροστα...

δε θα παραδοθω...ακους;

δε θα προδωθω.....ακους;

"σε ενα κοσμο εχθρικο..κομματιαζομαι...

για τους αλλους παντα αιμορραγω..." 

με νυχια και με δοντια θα δινω τη παλη που μου αξιζει...

θα συρθω στα γονατα..μα δε θα ικετεψω...

θα γδαρω τη σαρκα μου στις πετρες μα το αιμα μου θα λεκιασει τα δικα σου χερια...
φυγε..

μη με αγγιζεις...

δε γουσταρω τον οικτο σου...
ειναι ψευτικος σα και εσενα...

το ενστικτο της αυτοσυντηρησης θα με κυριευσει ξανα...

θα σωθω...θα φυγω...μα δε θα ηττηθω...

γραφω με το αιμα μου τους τοιχους...
με μεγαλα γραμματα...

Α Υ Τ Ο Κ Α Τ Α Σ Τ Ρ Ο Φ Η

 θα πολεμησω...
και στο πολεμο ολα επιτρεπονται...

μα δε θα εισελθεις...

"εχω τοσο κουραστει να μοιραζομαι...

και μετα να τη πληρωνω εγω..."