Κα(ποτέ)..

Καποτε...

ελεγα πως δε θα βρεθει ποτε αυτος που θα μπορεσει να εξημερωσει το αγριμι της ψυχης μου,

πως θα ηττηθει νωρις και δε θα χρειαστει να κονταροχτυπηθει για να επουλωσει τις πληγες μου.

Καποτε...

θυμαμαι εκλεινα τα ματια κατω απο εναστρους ουρανους και ευχομουν να βρεθει επιτελους καποιος και να σπασει τις αλυσιδες της καρδιας μου,να με κανει να αισθανθω και παλι τους χτυπους της...

Ετσι αδιαφορα περνουσε ο καιρος και τα πεφταστερια πηγαιναν μονιμως κοντρα στα θελω...

ωσπου τα παρατησα,επαψα να ψιθυριζω κουφιες ευχες και η απογοητευση πηρε επαξια τη θεση της ελπιδας και της προσμονης...

"οτι ειναι να΄ρθει,θα'ρθει ελεγα,αλλιως θα προσπερασει..."

  και βουλιαζα στις ρηχες σκεψεις μου.

Καποτε...

υποστηριζα πως δεν υπαρχουν στερεες σχεσεις,μοναχα ετοιμορροπες απολαυσεις που διεγειρουν τις αισθησεις και το μυαλο προσωρινα.

Και τωρα;νομιζω πως θα αργησω να μου αλλαξω τη γνωμη...
γιατι ολοι καποιοι στιγμη φευγουν και μενεις πισω κουβαλωντας ενα τεραστιο κουφαρι ψυχης.

Και πανω που κανεις βουτια στο αβεβαιο,βρισκεσαι να πνιγεσαι στα τρισβαθα ενος αγνωστου ωκεανου μα δε ξεψυχας,απλα μαθαινεις να επιπλεεις...

Καποτε ημουν εγω και με αναγνωριζα και  τωρα εμεινα να παλευω να με αναγνωρισει και ο καθρεφτης μου...

Καποτε ειχα συμβιβαστει με την ιδεα της μοναξιας..ηταν η καλυτερη μου φιλη και η μοναδικη που δε με προδωσε  ως τωρα.
Η μονη που εμεινε πλαι μου με ανιδιοτελεια,πιστη και αφοσιωση.

Καποτε μιλουσες για το παντα των στιγμων μας και εγω σου ελεγα για το μαζι και το παντα χωρια,που μας ακολουθει σε καθε μας κινηση.

Τοσες διαφορετικες οπτικες γωνιες καταφερνουν και χωρουν σε ομοιες ματιες.

Τοσα ζωντανα λογια υπακουουν σε αυτοχειρες χειρονομιες...απο παντου και για παντα.

Γιατι γιναμε ετσι;

Ειναι η πρωτη φορα που διψω για ζωη,για να αγγιζω,να μυριζω,να γευομαι τα αδυτα που μου χαριζει ο βυθος της υπαρξης σου...

μα οσο πιο βαθια με οδηγεις τοσο νιωθω να πνιγομαι...

"Κάποτε,μα τώρα είμαστε εδώ
Ξένοι σ`έναν τόπο που αλλάζει
Ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ,

μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..."

what's your game?

"...Έρχομαι και φεύγω το 'χω δει το έργο
ξέρω πως τελειώνει και πως ξαν'αρχινά..."

Σου είναι τοσο ευκολο να φευγεις και να αφηνεις πισω σου πατημασιες,ξεκινα λοιπον,τι με κοιτας;

δε θα  σου είναι δα και τοσο δυσκολο να ανοιξεις την πορτα και να πεταξεις ψηλα στο χαος του μυαλου σου…

Μα,ασε με ακομα λιγο να ξεκουραστω στη γη,θελουν χρονο τα φτερα μου...

για να αντεξουν και να σηκωσουν το βαρος της ψυχης…

Σου είναι τοσο ευκολο να μενεις απλος θεατης στο θιασο της ζωης σου,της ζωης μας,παιξε λοιπον,τι δειλιαζεις;η αυλαια ανοιξε,σε περιμενει,λουσου με τα φωτα της επιτυχιας και τυφλωσου από την ματαιοδοξια σου…

Μα,ασε με ακομα  λιγο στα παρασκηνια,δεν αντεχω ματια μου τα κοσμικα,παντοτε τα ασημα και τα υπογεια με ελκουσαν,
μη ζητας να γινω κατι που δεν ειμαι…

 Σου είναι τοσο ευκολο να κερδιζεις στη τραπουλα της αγαπης μου για σενα,
είναι σειρα μου τωρα να ρεφαρω δε νομιζεις;

Με εξαπατας..και ετσι χανω συνεχως...εμενα,

για να κερδιζω μια ζωη...εσενα.

 Σου ειναι τοσο ευκολο να φευγεις σιωπηλος μεσα στη νυχτα,

στολιζοντας ετσι τη σιωπη μ'ενα παγωμενο φιλι και ενα νεκρο καληνυχτα...

Ολα οσα κρυβω φωναζουν δυνατα,την ωρα εκεινη που με αφηνεις...μα δεν τ'ακους.

την ματαιη εκεινη ωρα,που ποτε δε γυρνας να κοιταξεις ο,τι δημιουργησες..
και ο,τι γκρεμισες...

Ειναι φορες που σκεφτομαι να σε αφησω... 
 Μα τοτε ειναι που η σκεψη αυτη,
μου αφαιρει ενα ξεχωριστο κομματι της καρδιας μου.
Πως θα ζησω μετα;

"...Θα 'ρθω και θα φύγω κι ίσως λίγο λίγο
να συναντηθούμε κι εμείς στο πουθενά.."

you don't have to be alone to be lonely...

Γυρω μου φωτα,κοσμος πολυς,χιλιαδες χαμογελα,ευτυχια και εγω...

λεω πως ζω,μουδιασμενη,ξεχασμενη,καθισμενη καπου στο συνωστισμο,μα τοσο μονη αναμεσα στις φωνες,πνιγω τους αναστεναγμους μου...στο γυαλινο ποτηρι με το κοκκινο κρασι,κοκκινο σα το αιμα που κυλα στις φλεβες,το αιμα που μου δινει τη πνοη,μα ποτε δε μου τη παιρνει για να λυτρωθω...

ελα και παρε την,δε τη θελω ετσι,δικαιωμα μου δεν ειναι να παταω διαγραφη στις υποτιθεμενες ομορφες στιγμες μου;

δικαιωμα μου δεν ειναι να ζηταω παυση στις εκκωφαντικες και αδειες νυχτες σαν και αυτη;

Θελω..τι θελω;η απουσια σου συμβιβασμε να παψει να με φλερταρει,δε μου αρεσει ετσι να ζω,δε μου παει πως το λενε;

θελω ν'αλλαξω τροχια,να παρω λαθος τρενο και να βγω σε αβεβαιο σταθμο,να παω και παλι στην αρχη...θυμασαι αραγε την αρχη μας;

Τα ματια υγρα παλλονται στο ρυθμο της μουσικης,αποψε μονο ενα τιποτα επιτρεπω να με αγγιξει,γιατι ποιος αλλος αντεχει να το κανει,ποιος αντεχει να κοιταξει πραγματικα μεσα μου;

ποιος αντεχει να υπερπηδησει τη βιτρινα του φαινεσθαι;

να με ρωτησει αν ειμαι καλα;

αν ειμαι ευτυχισμενη;κανεις!

αυτη η απαντηση στριφογυριζει αποψε στο νου..κανεις,ποτε και πουθενα...

αυτο σου αξιζει ευατε για να μαθεις να δινεσαι ανευ ορων...
ο κανεις.

κανεις δε με ενιωσε..δε τα καταφερε,δε προσπαθησε καν...

στα μισα της διαδρομης,τα παρατησε και γυρισε πισω,θυμηθηκε να κοιταξει το εγω του,η ιδιοτελεια νικησε ξανα,

ειναι το παν για μερικους και ασημαντη για λιγους...

Μια τρελη καρδια τι θελω στη λογικη πλανη που με περικυκλωνει;

ποναω,δε ξερω τι ειναι αυτο που μεσα μου με τρυπαει ανελεητα κατι τετοιες ωρες,μα ποναει...

Ολο κοντα μου βρισκεσαι μα συνεχως ξεμακραινεις...

ειμαι μονη...αγαπαω μονη...και κανεις δεν ειναι πλαι μου να το μοιραστω...

καποτε μου αρεσαν τα παραμυθια...

τωρα πια δε τα αντεχω...

-ποσο κραταει αραγε μια νυχτα;

-οσο ζει ενα αστερι.

-ποσο ζει ενα αστερι;

-οσο υπαρχουν ακομα ανθρωποι και κανουν ευχες.

-ποιοι κανουν ευχες;

-οι ονειροπολοι.

-ποσο κρατανε τα ονειρα;

-Μονο μια στιγμη.

υστερα ξυπνας και επανερχεσαι στη στριφνη πραγματικοτητα.

Μονο μια στιγμη.

Και στην αγαπη το ιδιο.

Και στην ζωη το ιδιο.

Ολα διαρκουν μια μοναχα στιγμη...