...(α)διεξοδος...

Οι λεξεις για αλλη μια φορα γκριζες,γραμμενες με τετοιο τροπο,

που σε κατευθυνουν ενιοτε στην εξοδο καποιου λαβυρινθου,

ή σε στριμωχνουν βιαια σε δυσβατα δρομακια,σε αποτομες ανηφορες,

σε  νεους και ατελειωτους λαβυρινθους...

Η φωτεινη επιγραφη της εξοδου κινδυνου,

αναβοσβηνει στις αποχρωσεις του ονοματος μου...

με καλει να το ακολουθησω ευλαβικα,διχως αντιρρησεις...

Ξαφνικα επαψε να  μου αρεσει ο τοπος που καποτε λατρεψα,νιωθω πως με εξουθενωνει,

ειναι τοσο μοναχικα εδω μεσα,τοσο κρυα,τοσο κλειστοφοβικα...

Δε θα μεινω,λυπαμαι μα εχασα το σκοπο μου,

δε λεω ξεφυγα μα..δεν ελευθερωθηκα...

παλεψα μα δε νικησα οσα με πληγωσαν και με πληγωνουν...

Ο πονος ειναι αδυναμια για τους δυνατους,

τερματισα αλλα οπως παντα τελευταια,

στον αγωνα για την εξουσια των μελων της καρδιας μου...

Ολα μοιαζουν τοσο οικεια και τοσο ξενα τωρα εδω...

Δρομοι σκοτεινοι,λασπωμενοι,

γυρω μου παντου κομματια,συντριμμια,μιας διαμμελισμενης ψυχης...

Χρειαζομαι αερα,οξυγονο..δε μπορω ν'αναπνευσω...

χρειαζομαι χρονο ν'ανασυγκροτηθω... 

χρειαζομαι στερεο εδαφος για να συνεχισω...

για να πατησω γερα στα ποδια μου...

Αυτο αληθεια χρειαζομαι;

Ισως καποτε βρω τη δυναμη σε εμενα να επιστεψω...

Για το τωρα αφηνω τις αλλοπαρμενες διαδρομες στο πουθενα...

ηρθε η ωρα να αντικρυσουν οι κογχες των ματιων μου εκεινη την ανατολη που ποθουν...

Σιχαθηκα τα ηλιοβασιλεματα σε θολους οριζοντες...

Να δω..το μπλε ή το γκρι του ουρανου...δε με νοιαζει και πολυ.

Εμαθα το ηθικο μου διδαγμα..

Η ζωη εχει παντα δυο οψεις...

ποτε ασπρη,ποτε μαυρη...

ποτε ωραια,ποτε ασχημη...

το παν ειναι να βρεις τη χρυση τομη αναμεσα στα δυο...

Υ.Γ θα μου λειψετε πολυ ολοι σας...

Θα σας επισκεφτομαι ομως συχνα να σας διαβαζω...

και μη ξεχνατε..η ζωη ειναι μικρη δυστυχως...

Οι μεγαλες προσδοκιες δε χωρουν σε αυτη τη τωρινη μικροσκοπικη ζωουλα μας...

ελπιζω ομως σε καποια αλλη δευτερη ζωη να χωρεσουν καπου...

Ζηστε οσο πιο ποιοτικα και ομορφα μπορειτε...

Να χαμογελατε...κανει τους αλλους να ανησυχουν...

κάθε ταξίδι είναι γυρισμός...

"Φεύγεις που πας και που πιστεύεις,

τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει,
ποιον εαυτό γυρεύεις..."
...

Απο ποιο σημειο ξεκιναμε;

απο αυτο ή απο εκεινο;ξεχασα,εχασα,το προσανατολισμο,εχασα εμενα...

εκεινο το φως που κρυφοκοιταζει πισω απο τις γριλιες,το βλεπεις;

με εφερε σε λαθος μερος,γαμωτο,

δεν ανηκω εδω,ακους;

δεν επρεπε να βρισκομαι εδω,ακους;

εχω αναγκη το μυστικο περασμα σου...ακους;

εχω αναγκη αυτη τη τρελα στη ζωη μου...ακους;

φερε μου πισω εκεινο το φως που ζητω,

εκεινο το φως που θα με οδηγησει στο ματαιο προορισμο μου...

παρε με απο εδω,θελω να γυρισω πισω..ακους;

μισω τη λογικη...μισω τα πρεπει,τα οχι και τα μη...

θελω ν'αλλαξω μοτιβο σε τουτο το ταξιδι,

θελω να ριξω αγκυρα σε αλλιωτικες θαλασσες,

να δραπετευσω απο το ποτε που με πνιγει...
να κολυμπησω στο παντα ενος ωκεανου...

κοιτα με,εχω κολλησει εδω και δε ξερω πως να συνεχισω,

σε θαυμαζω ομως...ακους;που μπορεις και προσπερνας,που αντεχεις ακομα και μπορεις...

που υπαρχεις για να ταξιδευεις...που καταφερνεις και πετας...

κοιτα...εχασα τα φτερα μου,γυρισα παλι εδω...δες με,απετυχα τελειως...
ομως κερδισα βραβειο ηττας,
το εχω φυλαξει καπου ψηλα,να μου θυμιζει τη πτωση μου...
προχωρησε εσυ ομως,δε προλαβαινεις,τρεχα...
εχεις βρει πια το δρομο σου...εχεις βρει πια εσενα...

"Όλα είναι αλλού,κι όλα για λίγο,

όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ"

"Ο,τι αξιζει ποναει και ειναι δυσκολο..."

"Αγονη πληξη μια ζωης...

διχως ερωτα..."

Συναντω...

Ακεραια αισθηματα...

Υποσχομαι και αγγιζω...

ξενες και ανολοκληρωτες οφθαλμαπατες...

Ακουμπω με τα ακροδακρυλα μου...

προσωπα μουτζουρωμενα...

και σχεδιαζω με τη παλετα της αφης μου φωτεινα χρωματα...

 Το εδω και το εκει...

ενωνονται σε μια αυθορμητη κινηση της στιγμης...

και ομως δε σε φθανω...

Το πριν και το μετα...

γινονται γραμμες που διαγραφουν με μιας,τα σκιτσα του υποσυνηδειτου...

Ο ηχος παλλεται στος στηθος, συνθετοντας αγνωστα τραγουδια αγαπης...

Η φωνη μας τωρα, βρισκει επιτελους καταφυγιο στα ανειπωτα...

"για τις παλιες αγαπες μη μιλας...

στα πιο μεγαλα θελω κανουν πισω..."

Μερες...φευγατες,μισοαδειες,ομοιες,πληκτικες...

Με σενα ή χωρις...
Κι ομως δε το αισθανεσαι...δε το ψυχανεμιζεσαι...
παντα μαζι και παντα μονοι...
Ας εκανες ολα εκεινα που σε προσταζει η δειλη καρδια σου...
Ας εδινες το κατι απο το το τεραστιο τιποτα που φυλας κλειδωμενο...
Τοτε ολα θα ηταν αλλιως...
Τοτε...θα εκανα εγω αυτη τη φορα πισω...

"για να μην υποφερεις...

φυγε μακρια μου...κρυψου απο μενα..."