Το γραψιμο...η μονη μου διεξοδος...
το ηρεμιστικο μου αλλιως.
Θα το παρομοιωζα μ'ενα κουτι γεματο με χιλιαδες μισανοιχτα γραμματα .
Η καθε μερα που ζω,μια διαφορετικη ιστορια γραμμενη.
Σα τις εξιστορω,περνανε απο μπροστα ολες μου οι στιγμες...
βαφεται το παρον με ομορφα χρωματα...
ποτε εντονα,ποτε μουντα,ποτε μελαγχολικα...
οι θυμησες εξιταρουν καθε φορα τις ευαισθητες χορδες...
δημιουργουν μια μελωδια που την ακουω παντα με την ιδια ευχαριστηση.
Τι κι αν...
...τα πραγματα δεν ερχονται οπως τα περιμενουμε,
η αναμονη καθε φορα αξιζει το κοπο...
Η γραφη αλλαζει χαρακτηρα με το περασμα των χρονων,
ετσι κι εγω αλλαζω,
μεγαλωνω,μαθαινω,
μαθαινω να αλλαζω μεγαλωνοντας...
Τα παντα εκει γραμμενα...στις λευκες γραμμες,θολα και ανεξηγητα συμβολα.
Κρυφες επιθυμιες,που τι κι αν εγιναν αμαρτιες,παθιαζομαι καθε φορα να τις επαναλαμβανω.
...Οταν δε μπορεις σε κατι να αντισταθεις ,ενδιδεις σε αυτο...
Τι κι αν η ερημια με βρει ξανα με ενα τιποτα στα χερια,εγω θα βρω το τροπο και θα συλλεξω τα τσαλακωμενα χαρτια απο την ορμη του ανεμου.
Θα τα τακτοποιησω με την ιδια συνεση και λατρεια στη θεση τους,μεχρι την επομενη αναγνωση.
Και τοτε το κορμι θα αναγεννηθει ξανα...
θ'αρχισει να τρεχει...να κυνηγαει...
ελευθερο πια απο τα βιωματα του,εχοντας παθει ανοσια απο τους ανθρωπους...
...
τι λες; αραγε μπορεις να με πιασεις;
μπορεις να με σταματησεις;
μπορεις να με σταματησεις;
