λυτρωση ή καταδικη;

Το βιβλιο του μυαλου ανοιχτο...

μα οι σελιδες του λευκες..κενες...

πως να γραφτουν οι στιγμες με διαφανο μελανι;

.....

Το φως απλετο σκορπιζεται γυρω μου...

μα οι κουρτινες της καρδιας κλειστες...

......

Ο αερας φερνει στο νου...

εκεινα τα παραμυθενια σκιτσα που μου χαριζε μια σου ανασα...

εκεινη τη μαγικη γραφη που σχεδιαζε το πορταιτο των ματιων σου...

Τωρα το τοπιο γκριζο...

οι τοιχοι ποτισμενοι απο ματωμενο σκοταδι...

Το κεφαλι σκυμμενο...για να μη δεις...

Οι αισθησεις ναρκωμενες.

Μου μπηγουν στις φλεβες,το υγρο δηλητηριο που με παραλυει...

αυτο της μισητης απαθειας...

της πουλημενης συνηθειας...

....

ναι,συνηθισα τη ζωντανη - νεκρη ζωη που μου ελαχε...

Τα παντα βρισκονται αιχμαλωτα σε αυτη τη πουτανα τη τυχη!

 Το χαμογελο καπου βαθια στη τσεπη ξεχασμενο..

και η ψευτοζωη που μου γαλουχισαν,ξεκινα και παλι το ταξιδι της...

τη καθοδηγω...

ποια;εγω...

.....

καθε μου βημα καρφι που με πονα...

τα ματια στο εδαφος...στεκουν ακινητα εκει...

δε θελω να τα δεις...

.....

παιζαμε τις ζωες μας κορωνα γραμματα.

θυμασαι;

εμενα.

εσενα.

εμας.

Ηρθε η ωρα να γινω πληρωμενη δολοφονος μιας αεναης σκιας...

που το πνευμα της εξαφανιζεται μονο μεσα μου...μαζι μου.

.....

Οι σελιδες στο βιβλιο του μυαλου θα γραφτουν ξανα...

με στιγμες απο την ασπρομαυρη πραγματικοτητα.

Δε καταφερα να βρω λιμανι ν'αραξω...

γωνια να κρυφτω...

Οι ελπιδες δε τρεφονται μοναχα με παραισθησεις και φαντασιωσεις...

θελουν θυσιες για να στερεωθουν πριν καταρευσουν...

Ναι,πηγα κοντρα στη θεληση μου.

αγωνας αντοχης,με αντιπαλο το εγω μου.

Πατησα τη κοκκινη γραμμη και

υστερα ηττηθηκα απο το πονο.

και ξερεις γιατι...

...

γιατι ολο μακρια μου θες να μενεις...

...

μα καθε φυγη...

λυτρωση ή καταδικη...

Διαλεγεις και παιρνεις...

Σσσσσσσσσ......

Έρχονται ώρες

που όλα τα φοβάμαι

όσα θυμάμαι

κι ακόμα με πονούν

αυτές τις ώρες

να το θυμάσαι

πλάι μου να'σαι

όταν θα'ρθούν

δίπλα μου να'σαι

μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζεις

για να σ'αισθάνομαι

κι αν δεις να χάνομαι

να μ'ανεβάζεις

να με ησυχάζεις

και να με νοιάζεσαι

να με χρειάζεσαι

όπως κι εγώ...

Έρχονται ώρες

που οι σκέψεις με πληγώνουν

και δεν τελειώνουν

τα "πώς" και τα "γιατί"

γι'αυτές τις ώρες

κι οι δυο μας φταίμε

κι ό,τι κι αν λέμε

τι ωφελεί

φτάνει που κλαίμε

και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζεις

για να σ'αισθάνομαι

κι αν δεις να χάνομαι

να μ'ανεβάζεις

να με ησυχάζεις

και να με νοιάζεσαι

να με χρειάζεσαι

όπως κι εγώ. 

Υ.Γ Σε σενα...

για ολα εκεινα τα ατελειωτα ταξιδια μυαλου που μου χαριζεις...

Ο πολεμιστης που βρισκεται μεσα μας

Για τον πολεμιστη του φωτος δεν υπαρχει ακατορθωτη αγαπη.

Αυτος δεν αφηνει τη σιωπη,την αδιαφορια ή την αρνηση να τον τρομαξουν.

Ξερει πως πισω απο την παγωμενη μασκα που χρησιμοποιουν οι ανθρωποι υπαρχει μια καρδια απο φωτια.

Γι'αυτο ο πολεμιστης ριψοκινδυνευει περισσοτερο απο τους αλλους.

Αναζητα αδιακοπα την αγαπη καποιου,ακομα κι αν αυτο σημαινει να ακουει συχνα τη λεξη "οχι", να επιστρεφει στο σπιτι ηττημενος,να νιωθει πως εχουν απορριψει το κορμι και τη ψυχη του.

Ενας πολεμιστης δεν επιτρεπει στον ευατο του να τρομαξει οταν ακολουθει αυτο που εχει αναγκη.

Χωρις αγαπη,αυτος δεν ειναι τιποτα.

......

Οταν ενας πολεμιστης υφισταται μια αδικια,συνηθως προσπαθει να μεινει μονος του,

για να μη δειξει τον πονο του στους αλλους.

Προκειται για θετικη και ταυτοχρονα αρνητικη συμπεριφορα.

Αλλο ειναι να αφηνεις τη καρδια να θεραπευει αργα αργα τα τραυματα της 

κι αλλο ειναι να βυθιζεσαι στο διαλογισμο ολη την ημερα επειδη φοβασαι μηπως φανεις αδυναμος.

Μεσα στον καθενα μας υπαρχει ενας αγγελος και ενας δαιμονας και οι φωνες τους μοιαζουν πολυ.

Μπροστα στη δυσκολια,ο δαιμονας τροφοδοτει αυτη τη μοναχικη συζητηση,προσπαθωντας να μας δειξει ποσο ευαλωτοι ειμαστε.

Ο αγγελος μας βαζει να αναλογιστουμε τη σταση μας και μερικες φορες δε χρειαζεται παρα το στομα

καποιου προκειμενου να εκδηλωθει.

Ενας πολεμιστης ξερει να εξισορροπει μοναξια και εξαρτηση.

......
 

Οι πολεμιστες του φωτος εχουν παντα μια λαμψη στο βλεμμα.

Ζουν μεσα στο κοσμο,αποτελουν μερος της ζωης αλλων ανθρωπων και ξεκινησαν το ταξιδι τους διχως δισακι και διχως σανδαλια.

Σε πολλες περιπτωσεις ειναι λιποψυχοι.

Δε δρουν παντοτε σωστα.

Υποφερουν για αχρηστα πραγματα,κρατουν ανανδρη σταση καμια φορα θεωρουν πως ειναι ανικανοι να ωριμασουν.

Συχνα θεωρουν τον ευατο τους αναξιο για οποιαδηποτε ευλογια ή θαυμα.

Δεν ειναι παντα σιγουροι για οτι κανουν.

Πολλες φορες περνουν αγρυπνες νυχτες και σκεφτονται πως η ζωη τους δεν εχει κανενα νοημα.

Γι'αυτο ειναι πολεμιστες του φωτος,

Γιατι κανουν λαθη.

Γιατι αναρωτιουνται.

Γιατι αναζητουν μια αιτια...και σιγουρα θα τη βρουν.

Y.Γ Μικρα κειμενα απο το βιβλιο του Paulo Coelho "Το εγχειριδιο του πολεμιστη του φωτος"