NA M'AΓΑΠΑΣ...

Σου γράφω πάλι από ανάγκη...

η ώρα πέντε το πρωί...

Το μόνο πράγμα που ’χει μείνει...

όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ...

Τι να τις κάνω τις τιμές τους...

τα λόγια τα θεατρικά...

Μες στην οθόνη του μυαλού μου...

χάρτινα είδωλα, νεκρά...


Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη...

βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό...

Κι ίσως η ασκήμια του να φύγει...

μόλις πλυθώ και ξυριστώ...

Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα...

Βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά...

Στον τοίχο κάποια Μόνα-Λίζα...

σε φέρνει ακόμα πιο κοντά...

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα...

η ανάγκη μου δε σταματά...

Σαν το πουλί πάνω στο σύρμα...

Σαν τον αλήτη που γυρνά...

Θέλω να ‘ρθεις και να μ’ ανάψεις...

Το παραμύθι να μου πεις...

Σα μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις...

Σαν άσπρο φως να ξαναπεί...

ΕΚΤΕΛΕΣΗ: ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛOΣ

Πολυχρωμες Ελ(ε)ξεις...

η νυχτα ειναι τοσο κρυα...τοσο σκοτεινη...

τα φωτα της σβηστα...

μοναχα το φεγγαρι ειναι αναμμενο...

μοναχο στεκει...εκει ψηλα στα ερημα στενα του κρυσταλλινου ουρανου...

αλητευει δεξια κι αριστερα...κανει κυκλους γυρω απο τον ευατο του...

παραμονευει για ενα βλεμμα καποιου διαβατη...ενα χαμογελο...

καθε φορα που το κοιταζω μοιαζει να μου χαμογελα...

καθε φορα που με κοιταζεις...βλεπω τον ιδιο παντα αστερισμο...στο προσωπο σου...

κεντημενο με ασημενιες κλωστες της ιδιας παντοτε λαμψης...

μοιαζουν τα χειλη σου....διασπαρτες λεξεις....

μοιαζουν τα ματια σου...σκορπισμενες φρασεις...

μοιαζει η μορφη σου...απλωμενα κειμενα...

Βιβλιο ανοιχτο...η υπαρξη σου...

που το διαβαζω καθε νυχτα...με ολογιωμο φεγγαρι...

λεξη προς λεξη...

Αλλωτε παλι...η αναγνωση τελειωνει...

Και μεταμορφωνεσαι σε χρωματολογιο...

Μπλε

οπως η τρικυμια της θαλασσας στη ψυχη σου..

παφλαζει συνεχως επανω στα βραχια της δικης μου ψυχης...

Καφε

οπως ακριβως ειναι τα καραμελωμενα ματια σου...

Κοκκινο

οπως η ζεστη λαβα ενος αγγιγματος...ηφαιστειο που ξυπνα...

Εχω παραδωθει ανευ ορων σε υπεροχες ζωγραφιες...

αυτες που δημιουργεις με τη παλετα των αισθησεων...

Εχεις ταλεντο στο να ζωγραφιζεις πολυχρωμες σκιες που γινονται ενα.. σε αχρωμους γαλαξιες...

Ξερεις...

Εχεις γινει ο Καλλιτεχνης στης ζωης μου το φοντο...

Μεινε...

Το αρωμα σου ακομα πανω μου....

στα χερια μου...στα ρουχα μου..στο σωμα μου...

ανεξιτηλα σημαδια μου αφηνει...

με χαραζουν σα μαχαιρι που μπηγει τη σαρκα...

σα βελονα που με τρυπα...

αορατη πληγη που ματωνει,αιμορραγει...μα δε πονα...

λυτρωνει απο καθε ιχνος ενοχης...

με αγγιζεις και τρεμω...

τρεμω απο φοβο μη σε χασω...

ειναι ριζωμενος ο φοβος μου σα νυχτα βαθια...

μηπως φυγεις απο της καρδιας μου το κυκλο...

παραστρατησεις και βγεις εκτος τροχιας...

θελω να μεινεις...

μεινε...για ν'αντεξω το χρονο...πριν με γκρεμισει...

να με κρατας να μη πνιγω στα τρισβαθα της ανυπαρξιας...

στην απολυτοτητα του κενου...

στην ανουσια μοναχικοτητα...

που καιρο τωρα στοιχειωνε τις νυχτες μου...

θελω ξανα να ονειρευτω με τα ματια ανοιχτα...

να δωσω την εκκινηση στο χρονομετρο των ομορφων στιγμων...

να υπαρχω για να ζω μονο στη ζεστη θαλπωρη του ερωτα σου...

να ξυπναω καθε μερα...

και μαζι με τον ηλιο να ανατελλω και εγω..

εκει...μεσα στις πυρινες κορες των ματιων σου...

γινε γυρω απο το προσωπο μου ζεστη αμμουδια...

να ταξιδευω πλαι σου σε μερη που δε βαζει ο νους...

σε παραδεισους κρυφους...

εγω και εσυ..

αεναες φιγουρες...

στου παθους το τρελο χορο...

μονο εσενα θελω..ενα δρομο να μου χαρισεις...

μεινε...