ανα-(βολη)

θυμαμαι...

δε ξεχασα...

θυμασαι;

ελπιζω...

αναμενω...

Καθε που νιωθω τα βλεφαρα μου βαρια...

Aκουω τα λογια σου μεσ'το κεφαλι μου,τη φωνη που μου ψιθυριζε ωραια λογια...

νιωθω..τη ζεστη σου ανασα ...διπλα στο αυτι μου...

νιωθω πως...

με χρειαζεσαι...

σε χρειαζομαι...

ηρθες αγαπη μου...σε καταλαβα...μου χαιδεψες τα μαλλια..με σκεπασες...με φιλησες τρυφερα...

εξαφανιστηκες μετα...γιατι δεν εμεινες λιγο ακομα μαζι μου;

σε ειχα τοσο αναγκη...

δακρυσα...οταν ξυπνησα και δε ησουν κοντα μου...κρυωνα...

απλωσα το χερι...σε εψαξα..σε εχασα...

Πες μου...γιατι με βασανιζεις ;;;

Πες μου γιατι δεν εισαι εδω...

Πρεπει να παρω μια αποφαση...

ή αλλη μια αναβολη;;;

Θα φυγω...

Θαρθω να σε βρω...

Θα σε ψαξω...να σε βρω..

Θελω να ξεφυγω απτα φαντασματα που με κυνηγουν...

Δεν αντεχω αλλο τη απουσια σου...ησουν και εισαι μια πληγη που συνεχως αιμορραγει...

Λενε πως ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος...με τις πληγες ποτε δε μου ειπε κανενας τι γινεται...θελω να με γιατρεψεις εσυ και μονο εσυ...

Μη με ρωτας καλε μου...αν σε αγαπω...

το ξερεις...παντα το ηξερες...

ειναι ρητορικη η ερωτηση σου...

αν ηξερες ποσο...θα τρομαζες..

δε θελω να σε τρομαξω...

θελω να φυγουμε μαζι..

να ονειρευτουμε...σα παιδια..

να κρυφτουμε...

να κλειστει ο ενας στην αγκαλια του αλλου και να μεινουμε εκει μεσα για παντα...

θα κανω την αρχη λοιπον...

κανε εσυ το τελος να μοιαζει αγνωστη λεξη για εμας...

υποσχεσου μου πως θα εισαι εκει...

σε παρακαλω...δε θελω να χαθω...

δωσμου το χερι σου...

σφιξε το οσο πιο σφιχτα μπορεις...

μη με αφησεις...φοβαμαι εκει εξω...

το δικο μου το πολυ...

Ειναι ευκολο πραγμα να συμβουλευεις μεσα απ'την ασφαλεια του μικρου σου κοσμου

Και το δικο μου το πολυ πως να χωρεσει στο δικο σου το λιγο..

Κι οι δυο μας δυσανασχετουσαμε δικαιολογημενα...

Ομως μεσα σε αυτο το λιγο σου, σε αυτο το περιορισμενο σου, ειχα τη κακοτυχια να διακρινω σκιες περαστικες που με πυρπολησαν. Σκιες του απεραντου. Αυτο που δεν ελεγχες, αυτο που δε γνωριζες, προσπενουσε απο μια σου εκφραση, απο μια σου χειρονομια τυχαια και με καθηλωνε...

Δε περιγραφεται η ματια, η κινηση, ο ηχος.

Ο,τι κι αν σου πω δε θα σου το μεταδωσω αυτο που με εκανε να σε θελω ετσι...

Το απεραντο ειναι απιαστο, απεριγραπτο, ακαθοριστο...

Θέλω τη ζωή την ίδια..

Απο παλαιότερα στο νου μου αναβόσβηνε μια νύξη: Αν δε μπορείς να κερδίσεις το ζητούμενο, προχώρα στο αντίθετο του, είναι ο αλλος δρόμος. Αυτο που σε σένα έτσι ακόρεστα γύρευα δε γινόταν να το κερδίσω σφιγγοντάς σε στην αγκαλιά μου. Στο πιο σκοτεινό πηγάδι της δίψας μου και της απογοήτευσης μου το αποφάσισα: Να σε γυρέψω μακριά σου...Να φύγω... Δε θέλω τίποτα άλλο να μου μάθετε πια, θέλω μονάχα να νιώθω. Δε θέλω τίποτα να πληροφορηθώ πια, θέλω μονάχα να με αφήσετε ήσυχη. Δε θέλω άλλο να διαβάσω παρομοιώσεις ζωής..θέλω τη ζωή την ίδια.