Me voy...

Me Voy :Yasmin Levy

Quiero olvidar el aroma de tu cuerpo
Quiero olvidar el sabor de tus labios
Quiero tener, por una vez,
una vida feliz
Por eso, me voy...
Gracias por todo lo que me diste
Gracias por amarme
Pero no tengo ilusión
Que tú eres mi razón.
Por eso, me voy...
Dime qué es lo que tienes,
Que yo no puedo olvidarte
Mira, mírame, mi niña,
Mira que mi alma sangra

Πάλεψα να σε κρατήσω. Παλεύω ακόμα, να με απομακρύνω.

Δε θέλω να σε χάσω. Δε θέλω ούτε να σε κρατήσω...

Θα'θελα να έμενες μαζί  μου δίχως να προσπαθώ γι'αυτό.

Κουράστηκα να σε ακούω να μου δίνεις εξηγήσεις 

για το τι θές, τι σου λείπει, τι ονειρεύεσαι, τι προσδοκείς.

Εμένα; Με άφησες απέξω. Γιατί; Γιατί εμένα;

Την ηλίθια. Την ονειροπόλα. Την τρελή...για σένα.

Ξέρεις κάτι; Σώθηκα απο τη μια. 

Σώθηκα. Απο τα μαχαίρια των λόγων σου, 

που κάρφωναν απευθείας την ψυχή μου.

Και με κλείδωσα ξανά. 

Και είναι η σειρά σου να μείνεις απέξω.

Για να δείς πως είναι όταν οι άλλοι σε αφήνουν.

Για να νιώσεις έστω για μια στιγμή, έτσι όπως ένιωσα εγώ.

Ορκίστηκα στον ευατό μου ότι δε θα επιτρέψω σε κανέναν ξανά

να εισβάλλει με νέες πληγές πάνω μου.

Ορκίστηκα να μην ακουμπήσω τον εγωισμό μου 

σε κανέναν ξανά ολοκληρωτικά.

Και ξέρεις γιατί.

Έγινα σκληρή.

Οι άνθρωποι που γίνονται απάνθρωποι κατά βούληση, με έκαναν.

Ναι! Αυτοί. Και εσύ.

Φοβάμαι.

Δε μπορώ να σκεφτώ, πόσο μακριά βρίσκεσαι, δίχως να νιώσω την ανάγκη να βρεθώ έστω για ένα λεπτό εκεί μαζί σου.

Με νίκησες. Ένας αγώνας άνισος εξαρχής όταν μου λές πως δε μ'αγαπάς.

Έχασα. Πόσο ηλίθια εξακολουθώ να είμαι μη μπορώντας να το αποδεκτώ;

Σώπασε καρδιά μου. Θα βρείς ξανά κουράγιο να αγαπήσεις.

Αλλά όχι τώρα. Είναι νωρίς. Είναι αργά. 

Ξημέρωσε.

Απόψε είναι το τελευταίο βράδυ που με αγγίζεις, σπάζωντας με.

Απόψε είναι η τελευταία φορά που με ξεγελάς.

Φέυγω. Μακριά. Πολύ μακριά...απο την έλλειψη της παρουσίας σου.

P.s Never mind... I"ll find...

go away and stay there...

Είχα ξεχάσει πως ήταν να ψάχνεις τα χρώματα… Έβλεπα μόνο το λευκό, καμιά φορά βέβαια ήταν τόσο μουντό που το μπέρδευα με το γκρίζο. Και καμιά φορά το γκρίζο ήταν τόσο λαμπερό που το μπέρδευα με το λευκό, δεν ξέρω ποιο έβλεπα τελικά περισσότερο. Λένε πως το λευκό περιέχει όλα τα χρώματα, αυτό έλεγα στον εαυτό μου και μου αρκούσε να βλέπω το λευκό, θεωρούσα πως έβλεπα όλα τα χρώματα ταυτόχρονα. Ήμουν όμως λάθος. Το λευκό κρύβει μέσα του τα χρώματα και για να τα δεις, χρειάζεσαι ένα κρύσταλλο, αυτό τον κρύσταλλο κάποτε τον είχα. Πολύ φοβάμαι ότι ίσως και να τον έσπασα γιατί βρίσκω μπροστά μου μικρά κομματάκια μέσα από τα οποία ξαναβλέπω τα χρώματα, αλλά καθώς τα κρατάω με πληγώνουν και μένω να κοιτάω το αίμα από τις άκρες των δαχτύλων μου και να χαμογελάω γιατί τρέχει ακόμα.

 "Λ.Π"

Είχα ξεχάσει τη βίαιη μορφή που παίρνει ο πόνος, όταν σε αγκαλιάζει σφικτά. Το αίμα πάγωσε, πριν προλάβω να φοβηθώ. Οι κινήσεις παρέλυσαν, πριν προλάβω να μετακινηθώ. Η φωνή μου σώπασε, πριν προλάβει να ακουστεί. Και όμως..ακόμα ζω. Δες και εσύ, ζω! Ακούς; Ζω γαμώτο! Γιατί είναι υποχρέωση, γιατί είναι απαίτηση, γιατί δεν αντέχω να συλλέγω μονάχα στιγμές σου, γιατί δεν αντέχω να μην σ’έχω ολοκληρωτικά δικό μου, γιατί πρέπει να βάλω πρέπει και να ψάξω τον ευατό που έχασα μαζί σου. Να αναζητήσω διαφορετικές αποχρώσεις ευτυχίας, αυτές που μου έταξες, αλλά ποτέ δε μου ζωγράφισες. Δε μου άναψες ποτέ το φως στο δωμάτιο της καρδιάς. Την άφηνες πάντα κρύα και μόνη. Άραγε έχεις μέσα σου καρδιά; Ή βρίσκεται στο σκοτάδι και αυτή;

Έπαθα ανοσία. Στο κρυφτό, στην ψευδαίσθηση, στο φθηνό έρωτα. Στο μαύρο και στο γκρίζο. Δε ήμουν εγώ έτσι. Άφησε με. Τρέξε. Μα μη γυρίσεις να κοιτάξεις ότι άφησες. Γιατί δεν θα συνηθίσω ποτέ τη φυγή σου. Γιατί πάντα θα ψάχνω τρόπους να κάνω αρχή… κάθε τέλος που βάζεις. Γιατί πάντα θα θέλω εσένα. Θα αγαπάω τα λάθη μου. Δηλαδή εσένα. Το ίδιο λάθος για μια ζωή. Φύγε. Επιτάχυνε. Πρόδωσε με. Ξανά.

It never ends;

 

Έξω βρέχει...λιμνάζουν οι δρόμοι που κάποτε περπατήσαμε μαζί.

Έξω κάνει κρύο...κρύωσαν οι όμορφες στιγμές που κάποτε μοιραστήκαμε μαζί.

Ξέρεις μου αρκεί τελευταία, μια σου θύμηση και ξανακυλάω, σα σταγόνα απο βροχή.

Ξέρεις μου αρκεί τελευταία, μια σου ανάμνηση και βουλιάζω σα καράβι ακυβέρνητο.

Κάποτε μου είχες πει πως, αν χρειαστώ οτιδήποτε να μη διστάσω να στο ζητήσω.

Και τώρα που χρειάζομαι εσένα, εσύ απουσιάζεις...

φωνάζω...δε με ακούς...δε φτάνει η φωνή μου ως εκεί;

Κάποτε μου είχες πει πως, αν νιώσω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να μη διστάσω να σε καλέσω.

Και τώρα που έχω ανάγκη να μου πείς δυο λόγια τρυφερά, εσύ σωπαίνεις...

φωνάζω...δε με ακούς...δε φτάνει η φωνή μου ως εκεί;