Spero che sbaglierό,come sempre...

Ματαιη ματαιοτης,ελπιδοφορα ελπιδα πως καποτε τελειωνουν για να αρχισουν ξανα.

Τι ειρωνια.
Να παιρνεις συνειδητα το λαθος τρενο που σε οδηγει παντα στους λαθους σταθμους.
Και τι με αυτο;

Η ζωη ειναι φτιαγμενη ετσι ωστε να κανεις λαθη.

Για να μαθαινεις με την αμαθεια σου.
Για να μην επαναλαμβανεις το ιδιο.
Να κυριευεσαι απο αβεβαιοτητα,απο βεβαιοτητα 
και απο ληθη.
Ψευδαισθηση πως συνεχιζεις το ταξιδι ανενοχλητος.

Δε το νιωθεις.

Ταξιδευεις πλαι πλαι με τ'απομειναρια ενος κορμιου.

Του δικου σου.

Ενα βαρος ασηκωτο που σερνεις πισω σου καιρο.

Και που με αθεμιτα μεσα συνηθιζεις
να πορευεσαι με αυτο.

Συνηθιζεις να κουβαλας σκυφτα 

τη σωρο των ονειρων σου.

Και που μοιαζει πια φορτιο ξενο μα και υποφερτο.

Καταντα αναποσπαστο κομματι της 

νεκροζωης σου.

Να ακουμπας στο ωμο του  πονου και να κοιταζεις απο το παραθυρο φευγαλεους προορισμους.

Να βλεπεις με αδειο βλεμμα,γεματες ζωες.

Των αλλων,οχι της δικης σου.

Γιατι εσυ απλα δε ζεις.

Παριστανεις πως ζεις για να αποσπας αναπνοες.

Για να χειροτερευεις τα πραγματα.

Για να διορθωνεις τα αδιορθωτα.

Για να κυρηττεις πως εισαι ελευθερος και δυνατος μεσ΄την αδυναμια σου.

Να τσαλακωνεις ομοιους σου,για να διακριθεις.

Για να υπερηφανευεσαι πως κατι εκανες η καπου εφθασες.Στο σημειο μηδεν.Επ'απειρον.

Να σκοτωνεις ακαριαια οσους πηραν το θαρρος και σε εμαθαν.Σε πλησιασαν.

Λαθη,λαθη,αμετρητα,σωρο.

Και ολα επαναληψιμα.

Μα το μοναδικο σου λαθος,ενα.

Δεν αγαπας κανενα.Μοναχα εσενα.

(Π)ληξη...του 2010...

 

"....Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή..."

Ληξη...
Αυτου του ετους για την εναρξη του επομενου.
 (Ανα)μονη...
Τρια...δυο...ενα...
Επιτελους..
τα φωτα σβηνουν κι αναβουν παλι...

 οι κογχες των ματιων κλειστες,
προτιμουν το γνωριμο σκοταδι.

Φορεσα το πιο γλυκο μου χαμογελο,
ντυθηκα με τα πιο φανταχτερα μου ρουχα...
για να σε υποδεχτω χρονε...
Προσωπο κρυο,σα το κρασι που κρατω για συντροφια.
Ματια ολο φωτια σα το κοκκινο χρωμα στα χειλη.

Αργησες χρονε..και δε μου εφερες οσα σου ζητησα...
Δε σου ειπε κανεις πως δεν κανουν ποτε επισκεψη με αδεια χερια;

ποιος ο λογος να σε (συγ)χαρω τωρα για την ξαφνικη επαναλαμβανομενη σου επισκεψη;

Κι η παραστασταση συνεχιζεται...
τρια...δυο...ενα...
Τα φωτα της σκεψης αναβοσβηνουν,βραχυκυκλωνουν.
Αι στα κομματια.Καλυτερα.Οχι αγχη.Οχι φωταψιες.
Αφησα το μπουκαλι αδειο.Εμεινα μπουκαλα.
Τα χαμογελα συνεχιζονται και η υπομονη μου εξαντληται.
Μια επαναληψιμη κωμωδια...
Αραγε ειναι πραγματικα ευτυχισμενοι ολοι οι γνωστοι-αγνωστοι γυρω μου,η απλα προσποιουνται;


Ειμαι η μονη που δε μου αρεσουν τουτες οι μερες;
ειμαι η μονη που με πιανει μια βαθια μελαγχολια
καθε φορα που μετραω τα δευτερολεπτα για να με καλωσορισει η καινουργια χρονια;
Καθε τελευταια μερα του χρονου...
γυρναω στην αρχη καθε τελους...και δε το γουσταρω καθολου.

 

 

...όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος...
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος...

 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ...

(για να δουμε)

Κα(ποτέ)..

Καποτε...

ελεγα πως δε θα βρεθει ποτε αυτος που θα μπορεσει να εξημερωσει το αγριμι της ψυχης μου,

πως θα ηττηθει νωρις και δε θα χρειαστει να κονταροχτυπηθει για να επουλωσει τις πληγες μου.

Καποτε...

θυμαμαι εκλεινα τα ματια κατω απο εναστρους ουρανους και ευχομουν να βρεθει επιτελους καποιος και να σπασει τις αλυσιδες της καρδιας μου,να με κανει να αισθανθω και παλι τους χτυπους της...

Ετσι αδιαφορα περνουσε ο καιρος και τα πεφταστερια πηγαιναν μονιμως κοντρα στα θελω...

ωσπου τα παρατησα,επαψα να ψιθυριζω κουφιες ευχες και η απογοητευση πηρε επαξια τη θεση της ελπιδας και της προσμονης...

"οτι ειναι να΄ρθει,θα'ρθει ελεγα,αλλιως θα προσπερασει..."

  και βουλιαζα στις ρηχες σκεψεις μου.

Καποτε...

υποστηριζα πως δεν υπαρχουν στερεες σχεσεις,μοναχα ετοιμορροπες απολαυσεις που διεγειρουν τις αισθησεις και το μυαλο προσωρινα.

Και τωρα;νομιζω πως θα αργησω να μου αλλαξω τη γνωμη...
γιατι ολοι καποιοι στιγμη φευγουν και μενεις πισω κουβαλωντας ενα τεραστιο κουφαρι ψυχης.

Και πανω που κανεις βουτια στο αβεβαιο,βρισκεσαι να πνιγεσαι στα τρισβαθα ενος αγνωστου ωκεανου μα δε ξεψυχας,απλα μαθαινεις να επιπλεεις...

Καποτε ημουν εγω και με αναγνωριζα και  τωρα εμεινα να παλευω να με αναγνωρισει και ο καθρεφτης μου...

Καποτε ειχα συμβιβαστει με την ιδεα της μοναξιας..ηταν η καλυτερη μου φιλη και η μοναδικη που δε με προδωσε  ως τωρα.
Η μονη που εμεινε πλαι μου με ανιδιοτελεια,πιστη και αφοσιωση.

Καποτε μιλουσες για το παντα των στιγμων μας και εγω σου ελεγα για το μαζι και το παντα χωρια,που μας ακολουθει σε καθε μας κινηση.

Τοσες διαφορετικες οπτικες γωνιες καταφερνουν και χωρουν σε ομοιες ματιες.

Τοσα ζωντανα λογια υπακουουν σε αυτοχειρες χειρονομιες...απο παντου και για παντα.

Γιατι γιναμε ετσι;

Ειναι η πρωτη φορα που διψω για ζωη,για να αγγιζω,να μυριζω,να γευομαι τα αδυτα που μου χαριζει ο βυθος της υπαρξης σου...

μα οσο πιο βαθια με οδηγεις τοσο νιωθω να πνιγομαι...

"Κάποτε,μα τώρα είμαστε εδώ
Ξένοι σ`έναν τόπο που αλλάζει
Ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ,

μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..."