κάθε ταξίδι είναι γυρισμός...

"Φεύγεις που πας και που πιστεύεις,

τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει,
ποιον εαυτό γυρεύεις..."
...

Απο ποιο σημειο ξεκιναμε;

απο αυτο ή απο εκεινο;ξεχασα,εχασα,το προσανατολισμο,εχασα εμενα...

εκεινο το φως που κρυφοκοιταζει πισω απο τις γριλιες,το βλεπεις;

με εφερε σε λαθος μερος,γαμωτο,

δεν ανηκω εδω,ακους;

δεν επρεπε να βρισκομαι εδω,ακους;

εχω αναγκη το μυστικο περασμα σου...ακους;

εχω αναγκη αυτη τη τρελα στη ζωη μου...ακους;

φερε μου πισω εκεινο το φως που ζητω,

εκεινο το φως που θα με οδηγησει στο ματαιο προορισμο μου...

παρε με απο εδω,θελω να γυρισω πισω..ακους;

μισω τη λογικη...μισω τα πρεπει,τα οχι και τα μη...

θελω ν'αλλαξω μοτιβο σε τουτο το ταξιδι,

θελω να ριξω αγκυρα σε αλλιωτικες θαλασσες,

να δραπετευσω απο το ποτε που με πνιγει...
να κολυμπησω στο παντα ενος ωκεανου...

κοιτα με,εχω κολλησει εδω και δε ξερω πως να συνεχισω,

σε θαυμαζω ομως...ακους;που μπορεις και προσπερνας,που αντεχεις ακομα και μπορεις...

που υπαρχεις για να ταξιδευεις...που καταφερνεις και πετας...

κοιτα...εχασα τα φτερα μου,γυρισα παλι εδω...δες με,απετυχα τελειως...
ομως κερδισα βραβειο ηττας,
το εχω φυλαξει καπου ψηλα,να μου θυμιζει τη πτωση μου...
προχωρησε εσυ ομως,δε προλαβαινεις,τρεχα...
εχεις βρει πια το δρομο σου...εχεις βρει πια εσενα...

"Όλα είναι αλλού,κι όλα για λίγο,

όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ"

"Ο,τι αξιζει ποναει και ειναι δυσκολο..."

"Αγονη πληξη μια ζωης...

διχως ερωτα..."

Συναντω...

Ακεραια αισθηματα...

Υποσχομαι και αγγιζω...

ξενες και ανολοκληρωτες οφθαλμαπατες...

Ακουμπω με τα ακροδακρυλα μου...

προσωπα μουτζουρωμενα...

και σχεδιαζω με τη παλετα της αφης μου φωτεινα χρωματα...

 Το εδω και το εκει...

ενωνονται σε μια αυθορμητη κινηση της στιγμης...

και ομως δε σε φθανω...

Το πριν και το μετα...

γινονται γραμμες που διαγραφουν με μιας,τα σκιτσα του υποσυνηδειτου...

Ο ηχος παλλεται στος στηθος, συνθετοντας αγνωστα τραγουδια αγαπης...

Η φωνη μας τωρα, βρισκει επιτελους καταφυγιο στα ανειπωτα...

"για τις παλιες αγαπες μη μιλας...

στα πιο μεγαλα θελω κανουν πισω..."

Μερες...φευγατες,μισοαδειες,ομοιες,πληκτικες...

Με σενα ή χωρις...
Κι ομως δε το αισθανεσαι...δε το ψυχανεμιζεσαι...
παντα μαζι και παντα μονοι...
Ας εκανες ολα εκεινα που σε προσταζει η δειλη καρδια σου...
Ας εδινες το κατι απο το το τεραστιο τιποτα που φυλας κλειδωμενο...
Τοτε ολα θα ηταν αλλιως...
Τοτε...θα εκανα εγω αυτη τη φορα πισω...

"για να μην υποφερεις...

φυγε μακρια μου...κρυψου απο μενα..."

silenzio dentro me...

Οι κουρτινες κλειστες,στο κρυο δωματιο περιφερονται σκιες,εκεινα τα διαφανα πλασματα που νομιζεις οτι ζωντανευουν,παιρνουν σαρκα και οστα και σε πολιορκουν,σου μηδενιζουν τη σκεψη και σε χτυπουν αλυπητα μεχρι να ξυπνησεις απο το ληθαργο της μυθοπλασιας ενος ονειρου...

Κανω ασυναισθητα τη κινηση να βγαλω το πακετο με τα τσιγαρα απο το συρταρι του κομοδινου,ν'αναψω ενα τσιγαρο, φταιει η ασχημη  μου διαθεση σημερα και οταν δεν νιωθω καλα,αναβω αυτη τη παρηγορη καφτρα ζητωντας να μου κανει τη χαρη,να με σκορπισει στον αερα,να με στριμωξει και εμενα μεσα στο ασπρο καπνο της ,να καταληξω περηφανα καπου ψηλα  εκει στο ταβανι...

 Εξω ο ηλιος μου χτυπαει τα παραθυροφυλλα μα εγω εχω κατεβασει απο νωρις τα ρολα και αρνουμαι να του ανοιξω.Πρωινη μελαγχολια το λενε,μια ασθενεια ανιατη,που δε περναει οσα παυσιπονα και αν καταπιω.Ποτε δε φερνουν την ιαση,παντα γιατρευουν τους εξωτερικους πονους και σνομπαρουν τους εσωτερικους, πεισμωνουν για αυτοιαση, ανοιγωντας ετσι κι αλλες τρυπες στο σωμα της ψυχης, περιμενωντας τη να ξεψυχησει τελειως...

Σιωπη,ποσο αναγκη την εχω τωρα, ο θορυβος της με ξετρελαινει, ενω παραλληλα ακολουθουν σιωπηλες θυμησες που με ξεκουφαινουν. Σιωπη. Παντοτινη...

Ονειρο ζωης...μισης. Διχως χρωματα. Ασπρομαυρη με μονοτονες πιτσιλες στο πινακα της...και η καλλιτεχνης του μια στερημενη, μια ανικανοποιητη με το εργο τεχνης της. Παραδοξα ταξιδιαρα. Φαντασιοπληκτα κυνικη. Απιστευτα αιθερωβαμων.

Δε συμμετεχω αλλο σε αυτη τη παρτιδα των συμβιβασμων. Παραιτουμαι. Αλλαζω τροχια...αλλαζω φορα, αλλαζω...εμενα. Μεταμορφωνομαι. Προσδοκιες μιας διαδρομης διχως εμποδια.Μοναχα στρωμενη με ροδοπεταλα. Αυτο θελω. Θελω; Κι ομως παντα κατι μου φταιει. 
Κατι μου λειπει...

Το λενε τα ματια μου. Σταζουν παραπονο. Τι θελω; Δε πρεπει να κλαιω, αναζητωντας το ,μα καποιος μου ειπε οτι ειναι καλο...καθαριζουν τα ματια,αδειαζεις,ειναι καλο να μιλας με δακρυα...

Ποιος ξερει το καλο μου;εσυ;εγω;οι αλλοι;

Θυμησες επιστεφουν και παλι, σε ολα οσα παραδοθηκα διχως καθωπρεπισμους, σε ολα οσα επιασα και με μαχαιρωσαν στα χερια, σε ολα οσα εισεπνευσα και με εκαψαν με την ανασα τους. Προδοσια...προδωσα εμενα,τα θελω μου,τις αναγκες μου. Δολοφονος της μικροαστης ζωουλας μου. Σκοτωσα ολα εκεινα που αναζητησα,ποθησα και εξαφανισα για να μεινω εδω μαζι σου,να σε κοιτω και να σε ακουμπω...να σε αγκαλιαζω και να μυριζω το αρωμα της σαρκας σου, να μεθω απο την αλκοολη των αναστεναγμων σου...

Τοσοι ποθοι οπισθοδρομικοι και αδιεξοδοι...σε εκεινα τα μικρα και γεματα λακουβες  σοκακια των επιθυμιων...

Βιαστηκα να κρατησω την αγαπη που μου εδωσες και να τη κρεμασω σα σταυρουδακι στο λαιμο, βιαστηκα να ανακαλυψω την αγγελικη καλοσυνη που μου προσφερες με ενα σου χαδι...και τωρα οτι επεμεινε ειναι μοναχα η σιωπη...

ενα μοναδικο ακουσμα μιας εκκωφαντικης σιωπης...

 ... 

...

...Ακου... 

...Εχω φωνη...