Σσσ...Τωρα θα μ'ακουσεις....

-Κλεισε τα ματια...

-Οχι,φοβαμαι εισαι επικινδυνος...

και ομως τωρα...

 "Εχω ματια κλεισμενα...

και δε με βρισκει κανεις πια εμενα..."

Κρατω τα παντα φυλαγμενα,γιατι δε θελω να τα δειξω πουθενα...

το περιεχομενο αποδεικνυεται τοσο αδειο...

"Δε θα με μαθεις ποτε..δυστυχως..."

Φυγη...

μιλας για αυτη τη  λεξη,μα δε ξερεις τι θα πει...

δες τη τωρα που καταφερε να σε φιμωσει...

νιωσε τη να σου διακοπτει τη ροη των σκεψεων και να σε παγωνει...

Δεν ειμαι εδω για σενα,λειπω,εφυγα και δε θα ξαναγυρισω...με πιστευεις τωρα;

Δε ξερω τι με εφερε εδω,δε ξερω γιατι θελω να απομακρυνθω τωρα...

Αν με ρωτησεις ποτε γιατι,δε θα ξερω να σου πω το λογο...

Απλα θελω να φυγω,να εξαφανιστω...να χαθω...να μη μπορει να με βρει κανεις εκει που θα ειμαι...

ηρθε η σειρα μου για απομονωση δε νομιζεις;

ηρθε η σειρα μου να πεταξω με καινουργια φτερα...

στο απεραντο γαλαζιο...στον ηλιο του μεσημεριου...
στον ηχο μιας μελωδιας που με μαγευει...

ακολουθω την αγνωστη φωνη της συνειδησεως μου...

εκεινη τη φωνη που με καλει εδω και καιρο να παω κοντα της και παντα την αγνοω επιδεικτικα....

Δε ηθελα να σε δω...ικανοποιησα απλα τον εγωκεντρισμο μου,ειμαι φιλαρεσκη,παντα ημουν,

αλλα ειμαι και ειλικρινης,μου αρεσει να βλεπω το θαυμασμο στα ματια σου,το χαμογελο που με δυσκολια φευγει απο τα χειλη οταν με κοιτας...

με κολακευει ο λογος σου,μα οχι,μη με κοιτας,ξεχασε με...

πρεπει να αποχωρησω,μη πλησιαζεις αλλο,κρατα αποσταση...
δεν επρεπε να με μαθεις,δεν επρεπε να με δεις...

Δε μου αρεσει να μου δινουν καρδιες και να μη ξερω πως να τη μεταχειριστω,

ειναι απο ευθραστο υλικο και φοβαμαι μη  μου σπασουν...

Δε ειμαι εγω για σενα...μη με κοιτας σου λεω,σβησε με,σκισε με σα χαρτι και πεταξε με και εμενα στη θαλασσα να πνιγω...

γεννηθηκα για τα μικρα,τα ανυπαρκτα,τα ευκολα,τα ανιαρα...

μη με μπλεκεις σε αδιεξοδες καταστασεις...

δε μπορω ετσι,δε εχω μαθει στα ψεμματα,στο κρυφτο...
θελω να βγω απ'τη κρυψωνα μου...και να σε αφησω.

Συγνωμη...το εννοω και το ξερεις.

Σ'ευχαριστω..για ολα.

Εκεινη την φωτια που αντικρυσα στο βλεμμα σου ομως,
σβησε τη γρηγορα σε παρακαλω...

δε θα με ξαναδεις...και θα'ναι πια πιο ευκολο...

ασε μοναχα το καπνο της να σου θυμιζει,πως ημουν απλα μια περαστικη απ'το δρομο που χαραξες τυχαια...

Μα μη σταθεις στο μερος εκεινο,μη κοιταξεις ποτε πισω...

Δε ησουν ποτε για μενα εδω...

Μπορει το σωμα,η μορφη μα οχι η ψυχη...

η ψυχη σου ανηκε αλλου..καπου περα μακρια...και εκει ειναι η θεση της...

Δε εχω κουραγιο να μαθω κανεναν,δε με απασχολει,εχω να μαθω πρωτα τον ευατο μου και υστερα τους αλλους...
ειμαι πολυ απασχολημενη με το εγω μου τελευταια και ετσι θα παραμεινω...

μια συμβουλη μοναχα...

μη παιζεις με τις λεξεις και μην υποκρινεσαι κατι που δεν εισαι...

Το παιχνιδι ειναι για μικρα παιδια,μεγαλωσε επιτελους.

Και μη εισβαλεις σαν απροσκλητος επισκεπτης συνεχως στο παρελθον σου...

ζησε το παρον σου με ολα τα λαθη του και απλα ζησε...ακους;

Να προσεχεις τον ευατο σου.

"Lockheart"

I want to touch the light, the heat I see in your eyes...

Σε κοιταζω και το φως μου γινεσαι εσυ...

φως...πιο δυνατο και απο τον ηλιο...

πιο ισχυρο και απο την αδυναμια μου...

φως...μεσ'το σκοταδι...αμαρτια ή μηπως λυτρωση;

λυτρωση μεσα απο τη γευση των χειλιων σου...

καταδικη οταν το αιμα χαθει απο το σωμα...

φως...εισαι εσυ,οτι κοιταζω...οτι με σαγηνευει...

Σε κοιταζω... και οι σκεψεις σιωπουν...

οι αισθησεις ζωντανευουν...

Σε κοιταζω και οτι μας χωριζει εισαι εσυ...

Μια ματια μεσα απο ενα γυαλι και τωρα...πες μου...

τι ζητας;τι θες;

γιατι η ματια σου με εγκλωβιζει; 

Η ματια σου με καιει γλυκα σε εκεινη τη γνωριμη κολαση...

οπου οι αμαρτιες σκεπαζουν το φως και οι κραυγες σιωπουν σ'εναν αργο θανατο ανυπαρξιας...

Αυτες οι κορες των ματιων,με χαραζουν...

η ιριδα τους ασελγει πανω στο αψυχο σωμα...

Μεσα στο σκουρο φοντο τους,αν δεις καθαρα,υπαρχει ενας καθρεφτης...

μια φιγουρα ζωγραφισμενη...ενα ειδωλο ματωμενο,

κατακοκκινο,σα το αιμα που σταζει και σχηματιζει υγρες,επωδυνες γραμμες στην επιδερμιδα...

παρατηρω μια κηλιδα να ξεδιψα απο αυτο το εγχρωμο κενο και υστερα να αποχρωματιζεται σχηματιζοντας μια αορατη πληγη...

Αυτα τα ματια εκστασιαζονται στην γυμνη οψη της σαρκας...

ενα πεδιο βολης με μαχητες το ποθο,την επιθυμια,τη κατακτηση...

μιας χαμενης αθωοτητας...

Μη με κοιτας,οτι βλεπεις ειναι μια μορφη τοσο ψευτικη...

ενα ονειρο ουτοπικο,ενας  συντομος εφιαλτης...

Μη με κοιτας,τα θελω μονομαχουν αποψε...

Τουτη τη νυχτα που τ'αστερια αποφασισαν να νανουρισουν το νου...

Η πιο γλυκια αμαρτια...της ζωης...εσυ...Τολμας;

Τα ματια αλλαζουν χρωμα...οι αλλαγες σε φερνουν μπροστα μου...

μενω να σε κοιταω...και ετσι μαθαινω καθε σημαδι πανω στο σωμα σου...

Βλεπω  καθε σημαδι που μαρτυρουν τα ματια μου...

και σε ρωταω τολμας;

μα ποτε δεν απαντας...

χαμενες αθωοτητες ή μηπως χαμενη μεσα σε οτι εχω μεινει να κοιτω; 

Μια σαρκα μονο,ενα σημαδι θελω να χαραξω πανω σου,μοναχα ενα σημαδι,τοσο δα μικρο...

και ας μεινει μνημη...και ας χαθω μετα...

τι βλεπω; μια αληθεια,το δικο μου ζωντανο ονειρο...

"Αγαπη"=αγ..(ΑΠΑΤΗ);

Αγαπη...

ποσες φορες προσπαθησα να βρω εναν ορισμο,να την περιγραψω με λεξεις απλες,φτωχες,

μα διχως να την εξιδανικευω,διχως να την απομυθοποιω...

Η Αγαπη υπαρχει παντου...

στον αερα που αναπνεουμε,γινεται οξυγονο μεσα μας με μια μονο ανασα...

ομως αν απλωσουμε  τα χερια να την αιχμαλωτισουμε,

δε μπορουμε να τη πιασουμε στις χουφτες μας...

Υπαρχει,αδιαμφισβητητα,σε καθε προσωπο αποτυπωμενη,

σε καθε ιντσα ενος χαμογελου,

σε καθε εκατοστο ενος βλεμματος...

δε τη βλεπεις μα την αισθανεσαι να σε περιβαλλει σαν ζεστη αυρα γυρω σου...

να σε αγγιζει απαλα στον ωμο και να κουρνιαζει δειλα μεσ΄την αγκαλια σου...

Αδυνατεις οσο και να θες,να τη κρατησεις δεσμια στο κελι της καρδιας σου...

και αυτο γιατι δεν ειναι ποτε δεδομενη,επιστρεψιμη ή αμοιβαια...

οσο δυσκολα ερχεται με το χρονο,αλλο τοσο ευκολα μπορει και φευγει...

ειναι ελευθερη να πεταει στους ουρανους σαν τους αγγελους...

Αγαπη...

κι αν δεν υπαρχει αυτη η λεξη;

κι αν ειναι ενα ακομα παραμυθι που λεμε στον ευατο μας,

για να μας νανουριζει τα μοναχικα βραδια μας;

καταληγουμε να σκεφτομαστε λιγοτερο απο οσο αντεχουμε χωρις την κυριΑ(γαπη) στη ζωη μας,,,

Ποσες φορες σταθηκα διπλα της και προδοθηκα;

Κι παρολα αυτα,συνεχιζω να τη προσφερω ανευ ορων,διχως περιορισμους...

Αγαπη...

ειναι σα το φτερο που σου δινω...οτι πιο πολυτιμο εχω 

και η ζωη μου το περισσοτερο που μπορω...

κι ομως εσυ μπορεις να το κομματιασεις,να το πατησεις,να το πεταξεις...καθε φορα που...

Τελικα τι ειναι καλυτερο να αγαπας ή να μην αγαπιεσαι;

να αγαπιεσαι ή να μην αγαπας;

και  υστερα τι μενει πισω;μια ασαφης υποκειμενη εννοια...

ν'αγαπας παντα με το  δικο σου τροπο...

 ....

"Ετσι αγαπάω εγώ...

έτσι αγαπώ...

τίποτα για μένα...

για μένα δεν κρατώ"