Nοσταλγω μερες απο τη παιδικη μου ηλικια,να μπορουσα να μικρυνω τις στιγμες μου,να ελαττωσω τις ωριμες σκεψεις,να μπορουσα εστω για λιγο να ξαναζησω εκεινη την ανεμελια,εκεινη την αθωοτητα στο βλεμμα,να ραψω εκεινο το γελακι για παντα στα χειλη μου..
Να φυλακισω εκεινη την εποχη που η μονη μου λαχταρα ηταν να σηκωθω να παω σχολειο,να ζωγραφισω με τις καινουργιες μου μπογιες,να παιξω κυνηγητο στο προαυλιο,να γελασω μεχρι δακρυων με τα χαζα αστεια μας,να γκρινιαζω επειδη μου φωναζαν οτι ηταν ωρα για υπνο,να νιωθω την υπερτατη ευτυχια ντυμενη στα ροζ φουστανακια μου,να μετραω ποσα παγωτα εφαγα και ποσα μπανια εκανα μεσα σ'ενα καλοκαιρι,να τσακωνομαι με την αδερφη μου για να καθησω πρωτη στο αυτοκινητο απο τη μερια του παραθυρου,να ερωτευομαι καθε μερα και απο διαφορετικο αγορακι,να μην ανησυχω για το τι μερα ειναι,αν κανει εξω κρυο για να ντυθω καλα,αφου ειχα αλλους να με προσεχουν,να με ξυπνουν,να με νανουριζουν,να με σκεπαζουν τις νυχτες,να με φροντιζουν οταν αρρωσταινω,να με μαλωνουν,να με αγαπανε,να με διδασκουν το σωστο,το δικαιο,το αδικο...για να μπορεσω καποτε να μεγαλωσω με αρχες και να μπορω να χτισω η ιδια τη δομη του χαρακτηρα μου..να γινω απο ενα μικρο τοσο δα πλασματακι..μια αξιοπρεπης και εξυπνη δεσποινιδα...δε με ρωτησε κανενας αν ηθελα,απλα μου ειπαν πως επρεπε...
Και ετσι μεγαλωσα αποτομα...
Δε λεω ευκολο να συμβει,περνουν τα χρονια σα βροχη,αρχικα αισθανεσαι τις ψιχαλες στο δερμα σου σα χαδι,μετα οι σταγονες πεφτουν ολο και πιο δυνατα πανω σου,αναποφευκτα με μεγαλη ορμη,η βροχη γινεται καταιγιδα,πολλες καταιγιδες μαζι,που δημιουργουν χειμαρρους που σε παρασερνουν...και στο τελος στεκεις εκει μονη,βρεγμενη ως το κοκκαλο να αναρωτιεσαι ποσες μπορες ηρθαν και ποσοι ηλιοι τις επνιξαν...
Αχ,και τι δε θα'δινα να ξαναγινω και παλι παιδι...
Ολα οσα εμαθα διπλα σε ανθρωπους,μου χαλασαν την εικονα που ειχα σχηματισει απο παιδι,για το κοσμο...
Δυστυχως δεν υπηρχαν μονο ανεμελες μερες και ησυχες νυχτες,οπου θα κοιμομουν σα πουλακι διχως εφιαλτες,μα αλλα πραγματα βιαια,εξωφρενικα,εξωπραγματικα...
Μεγαλωνοντας,εμαθα να αμυνομαι οταν μου εναντιωνονταν,να παιρνω την ευθυνη για τις πραξεις μου, κι απο εκει που δεν ηξερα να χανω,εμαθα να δεχομαι την απορριψη και να κοιταω μπροστα,να προσπαθω ξανα απο την αρχη,ελπιζωντας σε καποιο αποδοτικοτερο αποτελεσμα...
Εθεσα τα ορια μου,τους εβαλα σημαδουρες και οποιος τολμουσε να κολυμπησει περα απο αυτες ηταν αξιος της μοιρας του...
Εμαθα να αγαπαω αυτο που ειμαι και να μη διαπραγματευομαι το ποιον μου και το τι θα γινω με κανεναν,λατρεψα τις επιλογες μου και μετανιωσα για το φερσιμο μου σε ορισμενες απο αυτες,εκανα λαθη ναι,απειρες αλλαγες ναι,
ολα τα κλειδωσα στο κουτακι του βιογραφικου μου...πισω-πισω σε εκεινη την αποθηκουλα του μυαλου μου,που ανοιγοκλεινω αραια και που για ...να μου θυμιζει ποσα τολμησα,ποσα αρνηθηκα και ποσα σταδια διενυσα για να φθασω ως εδω...
Οποιος θελει να το δει,εδω θα ειμαι,ξερει που θα με βρει...
Υ.Γ Το Ξερω,ειναι ψυχοφθορο να νοσταλγω,μα για να στερεωθει η ψυχη,χρειαζονται κομματια ακεραια και οχι κολλημενα με δανεικη μονωτικη ταινια...
