Οταν κυριαρχει η τρελα...δεν υφισταται λογικη...

Θα μεινω για παντα..μια αγνωστη για σενα...

Δε εκανες ποτε βημα για να με μαθεις,να με πλησιασεις...

Θα γινω κατι απο το τιποτα που γνωριζεις...

Ας ειμαι εστω κατι,στο μηδενικο συμπαν σου...

Θα αγορασω αδρα την αληθεια σου και θα τη βαλω να κατσει πλαι στο ψεμα μου...

Θελω να δεις με τα ματια σου,πως καποιο κομματι ειναι ανομοιο,

δε ταιριαζει πουθενα στη δικη μας ιστορια...

Θα διαβασω τις λεξεις στο χαρτι αναποδα...για να κατανοησω την ορθη λογικη σου...

Δε ησουν ποτε ξεκαθαρος στο προφορικο λογο,ας εισαι τουλαχιστον στο γραπτο...

Θα ξεχασω οτι με κανει να θυμαμαι...

Θα λεω τραγουδια διχως φωνη...

Θα παριστανω τη τρελη,ετσι θα γινουμε συγκατοικοι...

Θα με χανω παντα και θα με βρισκω σπανια...

Θα περπατω σκυφτα με τα ματια καρφωμενα στο εδαφος και στην επομενη επικινδυνη στροφη,

θα με δεις να μη παταω φρενο στο κοκκινο σηματοδοτη...

Θελω να φοβηθεις οτι κινδυνευεις να με χασεις...

θα βαδιζω με γρηγορο βηματισμο,αλλα θα φθανω τελευταια...

Θα τρεχω να κρυφτω σ'εκεινη τη διαφανη κρυψωνα που μου φυλαξες...

Υποσχομαι να παιρνω πολλα και να δινω λιγα...

Θα γελαω και ομως δε θα χαιρομαι...

Θα λυπαμαι,κι ομως δε θα δακρυζω ποτε μπροστα σου...

Θα σου μιλαω και δε θα με ακους,οπως κανεις παντα...

Θα σε ακολουθω στη ξεφρενη πορεια που χαραζεις και θα χανω το δρομο της επιστροφης...

 Και ολα αυτα για να σου τραβηξω τη προσοχη...

Για να γινω μια κουκιδα στο χαρτι της ζωης σου...

Για να καταλαβεις επιτελους οτι ανηκω στη κατηγορια των εμψυχων και οχι των αψυχων...

Για να καταλαβεις οσα ποτε δε θα πω...

Ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μην το έχω

κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες

εγώ πολύ ν' απέχω.

          Ίσως να μη σου φτάνω εγώ

γιατί πολλά ζητούσες

μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα

αν λίγο μ' αγαπούσες.

Μη μ' αποφεύγεις μάτια μου

μη με κοιτάς σαν ξένη

ζωή που δε μοιράζεται

είναι ζωή κλεμμένη.

Ίσως να σε κρατάει εδώ

μονάχα η συνήθεια

μα όσα κι αν μου 'πες ψέμματα

σ' αγάπησα στ' αλήθεια

ο λογος..δεν εχει αραγε λογο να λεγεται;

Σου επιτρεπω να με ρωτησεις οτι θελεις,ανοιξε το τεφτερι σου και αρχισε να ρωτας,

δε θα σου αρνηθω σε τιποτα,αληθεια...

με μια δικλειδα ασφαλειας ομως...

να μου απαντησεις και εσυ σε 3 ερωτηματα δικα μου,

που μου τριβελιζουν το μυαλο εδω και μερες...

α)παιζω στη ζωη σου,το ρολο της κομπαρσας;και αν οχι;τοτε ποιο;

β)μου ειπες υπαρχει και ζωη μετα απο μενα,τοτε γιατι εισαι μαζι μου και οχι με τη μονοτονη ζωη σου;

γ)γιατι εκμεταλευεσαι τη καλοσυνη μου και τη "βρισκεις" να σκουπιζεις τα ποδια σου στο χαλακι της καρδιας μου; 

Αν και ξερω τις απαντησεις,με μια διαχυτη σιωπη να τις περιλουζουν...

εσυ προσπαθησε να μου την επεξηγησεις οσο πιο παραστατικα μπορεις,σε παρακαλω...

κι αν οχι με λεξεις οπου ισχυριζεσαι πως δεν συμπαθεις,αλλα με μη λεκτικα επιχειρηματα,με κινησεις,με εκφρασεις...

μα κανε κατι...

Αν κατι δε αντεχω ειναι η αδιαφορια,μα εσυ τη κρατας μεσα σου σα φυλακτο...τη φυλακιζεις και εσκεμμενα δε δειχνεις αυτο που πραγματικα αισθανεσαι...
Ηθελα να'ξερα τι περιμενεις,τη θεια φωτιση;

Να'ναι η αδιαφορια σου...αγαπη;αρα να με αγαπας;

Κανε κατι,γιατι η υπομονη εξατλειται,τα περιθωρια στενευουν και καποια στιγμη θα κουραστω να ισορροπω σε εκεινο το σχοινι της αβεβαιοτητας που μ'εχεις βαλει να στεκομαι...θα πεσω...και υστερα;

θα το'χεις βαρος στη συνειδηση σου;

Ποια συνειδηση δηλαδη;εσυ ο ασυνειδητος που κανεις  επιτηδες ολα οσα με πληγωνουν,

ολα οσα με τσακιζουν,ολα οσα με μετατρεπουν σ'εκεινο το "κτηνος" που θελει να τα παρατησει ολα και ολους και να εξαφανιστει απο προσωπου γης...

"Η χειροτερη μοναξια ειναι οταν δε εισαι μονη,αλλα αισθανεσαι μονη..."

Y.Γ εχω ακουσει το τραγουδι που παιζει,εκατομμυρια φορες...

αραγε που να'ναι ο δικος μου ανθρωπος;

εχω αρχισει και χανω τα ιχνη του...

Κι αν ολα τ'αλλαζα,δε θ'αλλαζα τη διαδρομη...

Δεν ειμαι η πριγκηπισα στο καστρο του παραμυθιου σου...

σ'ενα παραμυθι πιστεψα καποτε  και αυτο ηταν η ζωη μου...

επινοησα φανταστικους ηρωες,ξωτικα,νεραιδες,βασιλιαδες...

για να μπορω να επιζησω,να τρεφω τις ομορφες και παιδικες ελπιδες μου,

πως καποια μερα θα'ρθει να με κλεψει ο πριγκηπας με το ασπρο αλογο,

πως καπου εκει εξω,

υπαρχει και για μενα μια παραμυθενια ζωη,που θα μου δοθει απλοχερα,

πως με καποια νεα ανατολη,θα ανατειλει μια ζωη βγαλμενη απο παραμυθι...

Ξερεις,επαψα πια να πιστευω σε παραμυθια...

Πιστευω στην ιδια τη ζωη...

σ'αυτα που σε μαθαινει οταν αναποδογυριζει η κλεψυδρα του χρονου...

σ'αυτα που σου προσφερει,εκει που δε το περιμενεις...

σ'αυτα που σου επιφυλασσει,οταν εχεις κλεισει πλεον τα ματια..

και φοβασαι να τα ανοιξεις,μηπως τυχον διαβασεις την επιγραφη της θανατικης ποινης σου...

Η ζωη ειναι απροβλεπτη...ποσες φορες το εχετε ακουσει;

Δε μπορουμε να ορισουμε τις στιγμες που θα ζησουμε,

αλλα σιγουρα αυτες οι στιγμες που πρωταγωνιστει ο καθενας

σε χρονο ενεστωτα,οριζουν τη ζωη του σε χρονο μελλοντα...

 ....

Καλλιεργω τοσο καιρο ενα πνευματικο αγαθο,
το μυαλο μου...

η σοδεια του αλλωτε με απογοητευει και αλλωτε με εκπλησσει...

Σα διακοπτη θα τον παρομοιαζα,ποτε κλειστο,ποτε ανοιχτο.

Ποτε φωτιζεται απο απλετο φως,ποτε πεφτει σε βαθυ σκοταδι...

Ολα ειναι θεμα μυαλου,θεμα συναισθηματων,θεμα επιλογων,θεμα χαρακτηρα...

Τα παντα ομως,ρυθμιζονται και εξαρτωνται απο τον εγκεφαλο μας...

ο πονος,η λυπη,η χαρα,ο θυμος,η υπομονη,η απογοητευση,η ληθη...ολα...

μη το τρελαινουμε με ανουσιες σκεψεις,μπορει καποτε να μας τρελανει και αυτο...