Don't try to fix me..Ι'm not broken...

Οτι αρχιζει επιβαλλεται και να τελειωνει ετσι με εμαθαν,πρεπει να σταματησω να προσποιουμαι πως ολα οσα συνεβησαν μου συμπληρωσαν τα κενα,με ικανοποιησαν...

κουραστηκα να παιζω το ρολο μου,θελω πλεον να σκισω το κουστουμι μου,να πεταξω τη μασκα και να αποχωρησω σιωπηλα απ'τη σκηνη.

Πρεπει να σου πω την αληθεια για το τι ηθελα εξαρχης απο σενα,

για το εθιστικο παιχνιδι που μου δημιουργουσε συνδρομο στερησης οταν δε το επαιζα...

Μ'αρεσει να εχω το πανω χερι,να καθοδηγω και να παραπλανω ανθρωπους.Ησουν καλος παιχτης,ευκολοπιστος,αφελης.

Τα λογια που ακουσες απο μενα,χαθηκαν,εγιναν σκονη και αερας,

γιατι ποτε δε θα τα εννοουσα.

Πρεπει να με πιστεψεις,μα κι αν θες να μη τρελαθεις,μη το κανεις,κρατησε κατι ομορφο απο αυτη τη παρτιδα,κρατησε ενα ομορφο προσωπο,μια φλογα,μια φθηνη υπαρξη,δε με ενδιαφερει πια η γνωμη σου,δε με νοιαζει η αποψη σου,δε με αγγιζουν τα λογια σου,ποτε δεν ησουν κατι σημαντικο,μαλλον κατι εφημερο που μου ανεβαζε το ηθικο,οταν το ειχα αναγκη,

δε με εμαθες ομως ποτε,ουτε τοσο δα,αυτο μονο να θυμασαι...

δε επετρεψα ποτε να εισελθεις στο κοσμο μου,μα κι αν το εκανες θα ενιωθες τοσο ξενος μεσα του,θα σιχαινοσουν τον ευατο σου,εμενα,ολους.

Μισος,αυτο θελω να νιωσεις,μια αισθηση ψυχρη σα τη καρδια σου,

ο πονος;,ανυπαρκτη λεξη για σενα,πες μου μονο..τα καταφερα;

Σε εκανα να νιωσεις γοητευμενος;μαγεμενος;να με εμπιστευτεις;να μου ελευθερωσεις τις σκεψεις σου;να σε εγκλωβισω;τα καταφερα;

Σε επεισα επιτελους,πως καταφερνα να σε κανω οτι θελω;να σε κανω πιονι μου;

Ηθοποιος,ναι,η πιο καλη που μπορει να υπαρξει,ενας αγγελος με σατανικη ψυχη,

δε σε αφησα ποτε να δεις τον πραγματικο μου ευατο,γιατι διψουσα για εκδικηση,λαχταρουσα να δω τα ματια σου να καινε απο οργη,να χτυπας τους τοιχους και να αναρωτιεσαι τι λαθος εκανες.

Το μεγαλυτερο λαθος που εκανες,με συναντησες,με κοιταξες,αφεθηκες,πλανευτηκες,
αν με κοιταζες καλυτερα θα εβλεπες την προεκταση του χαρακτηρα σου πανω μου,

αλλα εθελοτυφλουσες.
Ποσες φορες σου ειπα,να μη με εμπιστευεσαι;

Μεσα απο το λογο μου,πασχιζα να σε εξευτελισω και για ακομα μια φορα,να σε πονεσω.

Δεν εχει κορεστει ακομα η επιθυμια για εκδικηση.

Τοσο αναισθητη ειμαι,πιστεψε το,δεν εχω ιχνος καλοσυνης μεσα μου.

Αυτο θελω,ναι,να εξοφλησω οτι σου χρωσταω,να σε εκδικηθω και δε μετανιωνω,ουτε για μια στιγμη.

Να στο ξεπληρωσω με το ιδιο νομισμα,να νιωσεις οτι ενιωσα τοτε.

Δες το τελος που σου κουναει το χερι,ακολουθησε το και αποχωρησε σα κυριος,

με οση αξιοπρεπεια σου εχει απομεινει,δες πως ειναι να χανεις,νιωσε την ηττα στο πετσι σου να σου τρυπαει τα σωθικα.

Μη ψαχνεις για την αξια,δεν υπαρχει,τιποτα δεν αξιζε,ολα ηταν ψευτικα,

ολα τοσο κακοπαιγμενα,ενα δραμα κακοπαιγμενο ειμαι,καποιος μου το ειχε πει,ρωτησε τον και θα μαθεις ολα οσα αγνοεις.

Ησουν η ευκολη λεια μου,πιστεψε το.

Ειναι καιρος να ξαναρχισω το κυνηγι,

πηρα οτι ηθελα,καιρος για το επομενο θυμα μου.

Και τωρα που τα ξερεις ολα,θα απαλαχτω απο σενα,απο μενα,θα ησυχασω το μυαλο μου απο τις τυψεις και τις ενοχες που με επνιγαν,μη με σκεφτεις ποτε ξανα,δεν υπηρξα ποτε,

δε ειμαι σπασμενη για να μπορεις να με φτιαξεις,

γιατι απλα ετσι ειμαι και δεν αλλαζω για κανεναν!!!

και θα σου πω πως αν και "δολοφονος" 
δε θα σου κανω τη χαρη να επιστρεψω ξανα στο τοπο του εγκληματος,
δε με χωραει πια ο τοπος...
ολα μοιαζουν τοσο οικεια πια εδω και δε μ'αρεσει ν'αναλωνομαι...

Γιατι εισαι ΔΙΚΟΣ μου...μεσ'τη ΔΙΚΗ μου φυλακη...

 Ποσο θεικη μοιαζει αποψε η νυχτα,σα τη παρατηρω απο ψηλα,

να'ξερες ποσες εικονες ζωγραφιζονται μεσα στο μαυρο τουτο φοντο...

ποσα χαμογελα,εκφρασεις,λεξεις...

Βουταω στο σκοταδι της και γινομαι ενα με τις σκιες που αφηνουν στο διαβα τους τα συννεφα.

 Μου αρεσει να κοιτω τα φωτα της,μεσα απο τις διαφανες κορες των ματιων...

 Το μαυρο χρωμα στολιζει κι αποψε τα ρουχα μου,

και καπου βαθια στη ψυχη μια σπιθα περιμενει για ν'αναψει της φωτια της,

μ'εκλιπαρει να καω,να περπατησω πανω στα πυρωμενα θελω σου...

Με γαληνευει τουτη η σιωπη,η φωνη του ανεμου και εσυ...

ενα βασανο,ενας γλυκος ψιθυρος στο αυτι μου,να με καλει να σε ακολουθησω...

ν'αφησω τις  κριτικες σκεψεις,να τις παρουν τα συννεφα μακρια και να παρασυρθω στη δινη που μου χαριζει αυτο το φιλι σου στο λαιμο μου...

Oλες οι αναγκες γινονται πραξεις,

που καινε το μυαλο και το οδηγουν στη τρελα...

Ολες οι αναστολες εξαφανιζονται 

και η καρδια παλλεται μονο στο ρυθμο της ανασας σου...

Σε αγκαλιαζω σφιχτα και παρακαλαω σιγανα,

να κλειστω στη κρυψωνα της παντοτινα...

Ποσο αναγκη ειχα αυτη την αγκαλια να'ξερες...

Ποσο αναγκη ειχα να αισθανθω τα χειλη σου,

να παρηγορουν τα θλιμμενα ματια μου 

και να τα φιλουν μεχρι να παψουν να φοβουνται...

Ποσο αναγκη ειχα να με ξυπνησει απο το ληθαργο της ερημιας μου,

αυτη  η μυρωδια του αρωματος σου...

Ποσο αναγκη ειχα να ακουμπησω,

το πληγωμενο μου εγωισμο πανω στο στερνο σου να ξαποστασει...

Ποσο αναγκη σ'ειχα να'ξερες...

Να με κρατας,

να με φυλακισεις ισοβια στη στοργικη σου φυλακη...

Γιατι εισαι ΔΙΚΟΣ μου...

Μη το ξεχασεις ποτε...

Θα σε κουβαλαω παντα μαζι μου...παντα...ο,τι κι αν γινει...

Υ.Γ οι ηχοι  της ψυχης μου για σενα...

I'll be fine,I swear,I'm just gone beyond repair...

Σ'ενα κοσμο ψευτικο πως μπορεις να ζεις αληθινα;

Ξανα εδω,οι δυο μας..κι εσυ να ζητας...να πιστεψω,να αφεθω,να κλεισω τα ματια,

να τα ανοιξω παλι,ν'ακουσεις τις σκεψεις μου στη σιωπη,

να διωξεις αυτη τη θλιψη απο το βλεμμα...Δε μπορεις...προσπαθησες,μα δε με αγγιξες,

γιατι τα χερια σου δε με εφταναν,τι κι αν πλησιασες,τυλιχτηκαν γυρω απο ξενο σωμα...

μπερδεψες τις παρουσιες,ανακατεψες ενδομυχα τις νοσταλγιες,

εκεινες απ'το παρελθον σου με αυτες απ'το παρον σου.

Ζητας,ρωτας,αναζητας,διαισθανεσαι καθε ασχημη πτυχη μου απο μακρια..αληθεια;

κι ομως δε σε βλεπω,δε μπορω να σε αναγνωρισω..μοιαζεις με...Δε θυμαμαι..σε γνωρισα αραγε ποτε;

Συνεχιζεις να ζητας..μα δε δινεις τιποτα,παρα μονο αχρηστα λογια..Σταματα να μιλας,δε θελω να ακουσω αλλο,αυτες τις κοινοτυπιες,τις υπερβολες,τις θολες αυταπατες..

δε με ικανοποιουν πια,μου στερουν οξυγονο,δε σβηνουν τους φοβους μου,

αλλα τους φουντωνουν πιο πολυ,δεν αναπληρωνουν το κενο μεσ'τη ψυχη,τη νεκρωνουν ακομα περισσοτερο.

Μου προκαλεις φυγη,επιδιωκεις να με εξαφανισεις μαγε,
με τα μαγικα σου...

θες να με διδαξεις να γελαω,αλλα ξεχασες πως υπαρχω διχως να ζω...το χαμογελο ειναι πολυτελεια για μενα,για σενα παλι συνηθεια;οχι,οχι,ψεμα.Αλλαζω,αλλαξα και αρχισα να σου μοιαζω;ναι.

Δε μπορω να πετρωσω το φοβο,το πονο...μακαρι να μπορουσα,αλλα δε ειναι οι ανθρωποι ρομποτακια.

Γεννηθηκαν οντα,με διαφορετικες αξιες,

δεν θα αλλαξουνε ποτε,αυτοι που ζουνε με το ψεμα.

Αγνοεις το τροπο που θα με κανει να σε εμπιστευτω ξανα,λεπτες οι ισορροπιες αναμεσα μας και κοβονται με τη πρωτη ευκολια.Θυμασαι,γνωριζεις το λογο.

Εμπιστοσυνη,ξερεις πως χτιζεται;οχι,δε υπαρχει στο δικο σου λεξιλογιο,μα κι αν εβρισκες την ερμηνεια της,θ'αλλαζες σελιδα,επειδη δε συμβαδιζει με τη δικη σου κοσμοθεωρια.

Σ'εκεινο το κοσμο το δικο σου,που εχεις μαθει να συμπεριφερεσαι ανωριμα,να εκλογικευεις καταστασεις,να πραττεις συμφωνα παντα με τα δικα σου κριτηρια και κανονες,αυτο τον τοσο ψευτικο και υποκριτικο κοσμο που γουσταρεις να ζεις και δε δεχεσαι κανεις να στον χαλασει.

Να κηρυττεις οτι θα ηθελες να εισαι και οχι οτι εισαι πραγματικα.

Να φωναζεις,μα ποτε να μη παραδεχεσαι,παραδοχη,αυτο ζητησα μονο μια φορα,μα εσυ κρυφτηκες πισω απο το δακτυλο σου και ρωτησες αν φαινεσαι.

Δε φιλτραρεις τα λογια σου πριν τα πεις,ασχημη αυτη η συνηθεια,απλα τα ξεστομιζεις διχως ντροπη και υστερα παρακαλας,ζητας,λες βλακειες,φοβασαι...

 φοβος;δεν υπαρχει μεσα σου αυτο το συναισθημα,μη το πιεζεις να δημιουργηθει.

Την αυτοκαταστροφη,αυτην εχεις στο αιμα σου,ειναι η επιταγη της επιτυχιας σου,
μα δε θα με τραβηξεις,δεν ειμαι απο ατσαλι,για να με μαγνητισεις.

οχι πια,οχι αυτη τη φορα.

καλη τυχη στον επομενο αγωνα με το εγω σου...

μονο που,δε θα ειμαι εκει να σε δω να πεφτεις..
ειναι που αυτες οι πτωσεις με συνθλιβουν και μενω να σκουπιζω τα θρυμματισμενα κομματια της αξιοπρεπειας μου.