η κρυψωνα μου...εσυ;

(Επι)μενω...ειμαι ακομα εδω...

σε εκεινο το κρυο και γυμνο δωματιο...

η σαρκα τρεμει στη δινη του ψυχους,

οι ανασες στερευουν,αυτες που ζεσταιναν λιγακι την επιδερμιδα...

οι φλεβες ποτιζουν με κρυο υγρο το σωμα...

και ετσι παυει να νιωθει,να αντιδρα σε ερεθισματα...

απλα υπαρχει,εκει γυμνο,αναισθητο,να πινει οταν διψα μοναχα ποτηρια κενου...

σκοταδι πηχτο και σιωπη εκκωφαντικη...

κλεινω τ'αυτια να μην ακουσω τους ψιθυρους...

κλεινω τα ματια για να συνηθισουν την νεκρη φυση του μαυρου χρωματος...

η απουσια σου με κανει και τρομαζω...

φανταζομαι πως τραγουδαω με μια κιθαρα αγκαλια,
ξυλωνω τις θλιμμενες χορδες...
δε τις γουσταρα ποτε,επαιζαν παντοτε φαλτσα...

περιμενω να παιξεις εκεινη την ασυνηθιστη μελωδια που τοσο λατρευω ν'ακουω...

ενω παραλληλα αναζητω τον ηχο της σιωπης στα παρασκηνια...
...

καποτε οι σκιες στο τοιχο με παιδευαν γλυκα με τα καμωματα τους...

μα τωρα με φοβιζουν,

δε τις αγγιξα ποτε..και τωρα με εκδικουνται...

 δεν αντεξα να τις δω στο φως... 
 κι οταν κοντεψα να τις πλησιασω τρομοκρατηθηκα...

σκαρωνω να δραπετευσω απο το κλειστοφοβικο δωματιακι μου...

μα δε βρισκω το θαρρος να γυρισω το κλειδι στη πορτα...

νομιζω πως σπανε τα δακτυλα μου και κομματιαζονται στο πατωμα...

ενα βραδυ θελησα να μεθυσω τις αισθησεις μου στο αλκοολ...
να τις πνιξω στο ποτηρι της μοναξιας... 
και ξαφνου ακουσα βηματα προς το μερος οπου βρισκομουν,που σταματησαν ακριβως εξω απο τη πορτα...

η καρδια εστελνε συνεχως σκεψεις στον εγκεφαλο μου...
σκεψεις τρελες,παιχνιδιαρικες...συναμα επικινδυνες...

η λογικη πατησε γκαζι και αναψε χιλιαδες κοκκινες επιγραφες στο ταμπλο του νου...

απομακρυνθηκα και προσπαθησα να κρυφτω...
φορεσα σα ρουχο πανω μου,το ρολο που μου ειχε ανατεθει...

το πομολο μετακινηθηκε προς τα κατω και η πορτα ανοιξε διαπλατα...το δωματιο γεμισε με φως...τα ματια ετσουξαν στη λαμψη του...
τα εκλεισα παλι βιαστικα

και περιμενα το "βιαστη" του προσωπικου μου χωρου, 

μα καμια φωνη,κανενας θορυβος δε τον προδωσε,

δε μπορεσα μητε να καλμαρω τη ξεφρενη αδρεναλινη που σφυροκοπουσε μεσα μου,

μητε να λυσω το αινιγμα της αγνωστης μορφης...που με θερμαινε με τη ματια του,ανοιγωντας επιτελους τα βλεφαρα μου...

ηταν επειδη παιζαμε κρυφτο...

επειδη μου το ειχες ζητησει...

γιατι;

μια ερωτηση που ψαχνει παντα απαντηση να βρει...

...

...ηρθες...

και λιγο πριν σε αγγιξω...
μου γυρισες τη πλατη...
παιζουμε;

εχεις κι αλλο αγαπημενο παιχνιδι,

αυτο με τις λεξεις...ν'αλλοιωνεις την εννοια τους...

για παραδειγμα...

...απουσια...παρουσια...

τις βαφτισες συνωνυμες...
...

με ρωτησες καποτε γιατι λεγομαι κλειδωμενη καρδια,

σου απαντω τωρα...
επειδη οι κλειδωμενες καρδιες δε μπορουν να πληγωθουν...

να γιατι...εγω απαντω στις αποριες σου,εσυ δεν αντεχεις τις δικες μου...

ισως να σε διωχνω κι εγω εσκεμμενα,μη αντεχοντας η καρδια την ηττα...

συγνωμη...δε το θελω...
κρυψου γρηγορα,μετραω εγω αυτη τη φορα...

Happiness is like...

Μικρες χαμενες μερες...

ποσες ωρες,ποσα λεπτα,ποσα δευτερολεπτα εχω χασει περιμενοντας...

Μια αναμονη που με φιμωνει,με ναρκωνει,με ριχνει σε βαθυ κωμα...

μα παντα συνερχομαι απο αυτη την αβολη θεση,

κι η αγαπημενη μου ασχολια ειναι το χασιμο χρονου...

να  σχεδιαζω γραμμες,σχηματιζοντας κυκλους και υστερα να τους κλεινω,

ζωγραφιζοντας ετσι την αφηρημενη τεχνη μιας αρχης κι ενος τελους...

να περιμενω αυτο που ξερω πως δε θα'ρθει ποτε να με βρει...

κι ας ξερει πως εχω αναψει το φως στο σκοτεινο δωματιο της καρδιας...

και το περιμενω με τα ματια ορθανοιχτα...

κι ας ξερει πως ο κλοιος στενευει...

εκεινο θα αντιστεκεται και θα περιμενει τη ξεπνοη φυγη μου.

Ο χρονος...ο μονιμος εχθρος μου...

αντιπαλοι στο τερεν μιας ανικαποιητης μαχης εκατερωθεν...

παντα εχει αντιρρησεις μαζι μου...γι'αυτο και δε τα βρηκαμε ποτε...

τα ποτε και τα παντα οι αγαπημενες του φρασεις...

ετεροχρονισμενα μου φερνει οσα του ζητησα...

και αρνειται πεισματικα να συμβιβαστει με τις τωρινες επιθυμιες μου...

λες και το κανει επιτηδες καθε φορα.

Οι δειχτες του κινουνται προς λαθος κατευθυνση,οπως κι εγω...

οπισθοδρομω συνεχως και στη λαθος στροφη,
νομιζω οτι αναπνεω φωτια που καιει τα σωθικα μου και αφηνει στο διαβα σταχτη.

Δε θελω να περναει ο καιρος,δε θελω να μεγαλωσω αλλο,θελω να μεινω ενα φοβισμενο παιδι διχως εννοιες,διχως υποχρεωσεις,γεματο μοναχα απο ζαχαρενια ονειρα.

"Η ευτυχια ειναι αυτο που περιμενουμε να'ρθει..."

μαλλον στη δικη μου περιπτωση,εχασε τα ιχνη μου...

Θελω να κλεισω τα ματια και να βρεθω καπου αλλου..

εκει που τελειωνει ο ουρανος,χαμενη,εχοντας ξεχασει τ'ονομα μου...

Να γινω μια αλλη,μια τρελη,
που θα γελαω χωρις να απολογουμαι και θα κλαιω χωρις να κρυβομαι...

Μικρες χαμενες μερες...που εγιναν μεγαλα χαμενα χρονια...

Ποσα τρενα εχασα στους σταθμους που σταθηκα...
περιμενωντας σε να φανεις...

Ποσες νυχτες δε κοιμηθηκα για να τελειωσω τα σεναρια που συνεθετα με το νου,

με πρωταγωνιστες εμενα...εσενα...

τρυπιες σκεψεις που εμπαζαν νερο και πνιγηκαμε μεσα τους.

Η παρασταση δε θ'ανεβει τελικα στο σανιδι,
οι θεατες αντικατασταθηκαν απο φαντασματα που στοιχειωσαν το θιασο μας.

Μα εχω κρατησει κατι...

μια ελπιδα,
ενα αναμμενο κερι που σιγοκαιει και αυτο μεχρι να λιωσει τελειως...

catch me if u can...

Το γραψιμο...η μονη μου διεξοδος...

το ηρεμιστικο μου αλλιως.

Θα το παρομοιωζα μ'ενα κουτι γεματο με χιλιαδες μισανοιχτα γραμματα .

Η καθε μερα που ζω,μια  διαφορετικη ιστορια γραμμενη.

Σα τις εξιστορω,περνανε απο μπροστα ολες μου οι στιγμες...

βαφεται το παρον με  ομορφα χρωματα... 

ποτε εντονα,ποτε μουντα,ποτε μελαγχολικα...

οι θυμησες εξιταρουν καθε φορα τις ευαισθητες χορδες...

δημιουργουν μια μελωδια που την ακουω παντα με την ιδια ευχαριστηση.

Τι κι αν...

...τα πραγματα δεν ερχονται οπως τα περιμενουμε,

η αναμονη καθε φορα αξιζει το κοπο...

Η γραφη αλλαζει χαρακτηρα με το περασμα των χρονων,

ετσι κι εγω αλλαζω,

μεγαλωνω,μαθαινω,

μαθαινω να αλλαζω μεγαλωνοντας... 

Τα παντα εκει γραμμενα...στις λευκες γραμμες,θολα και ανεξηγητα συμβολα.

Κρυφες επιθυμιες,που τι κι αν εγιναν αμαρτιες,παθιαζομαι καθε φορα να τις επαναλαμβανω.

...Οταν δε μπορεις σε κατι να αντισταθεις ,ενδιδεις σε αυτο...

Τι κι αν η ερημια με βρει ξανα με ενα τιποτα στα χερια,εγω θα βρω το τροπο και θα συλλεξω τα τσαλακωμενα χαρτια απο την ορμη του ανεμου.

Θα τα τακτοποιησω με την ιδια συνεση και λατρεια στη θεση τους,μεχρι την επομενη αναγνωση.

Και τοτε το κορμι θα αναγεννηθει ξανα...

θ'αρχισει να τρεχει...να κυνηγαει...

ελευθερο πια απο τα βιωματα του,εχοντας παθει ανοσια απο τους ανθρωπους...

...

τι λες; αραγε μπορεις να με πιασεις;
μπορεις να με σταματησεις;