Σ'ενα fallen angel...

Η νυχτα...

η μερα...

η μερα με τη νυχτα...

ενα φιλο γνωρισα που οι αποχρωσεις του ηταν ακριβως ετσι...

το σκοταδι αναμειγνυοταν με το φως...

εμοιαζε με το χρωμα που παιρνει ο ηλιος οταν σβηνει στη θαλασσα...

η διαθεση του παρουσιαζε εξαρσεις και υφεσεις...

η δομη του χαρακτηρα του δεν ηταν ποτε σταθερη...

ασταθης,απομακρος,παραξενος ομιλητης,ανυπομονος ακροατης...

παραλληλα ευαισθητος εγωιστης,

αλητης με στεγνα δακρυα στα ματια,

πεισματαρα ψυχη με ατολμες κινησεις...

εγκλωβισμενος στη ευσυνηδεισια μιας τρελας...μιας εμμονης.

αυτος ο φιλος μου τρελαθηκε...

εκαψε τα ονειρα του,

πεταξε τις μνημες του και χαθηκε...

παραιτηθηκε,απογοητευτηκε,μαγευτηκε...

μα εγκλωβιστηκε στη τρελη τροχια της λογικης που μισει...

εχω ενα παραπονο...

δεν μου ειπε αντιο,δεν τον ειδα ποτε για τελευταια φορα...

δε ξεχνω,θυμαμαι,συγχωρω,δεν ελπιζω,δε προσμενω...

μοναχα ενα μεγαλο θελω...

να ειναι καλα και να κοιταζει παντα εκει που θελει να παει...

να πιστευει και να αφηνεται σε καθε νεα τρελα που τον κυριευει...


....

στα φωτα εμαθα σκια να γινομαι...

Ψυχη  μου…

δε μπορω στις υποσχεσεις να ζω…

Να μη βρισκω την αιτια.Να ξεχνω το χθες. Να αγνοω το παρον.

Παραπονα σου κανω…με αρωμα απο αληθεια.

Παντα με ξεγελα η οψη σου,

δειχνεις τοσο ομορφη εξωτερικα μα εισαι τοσο αδεια ψυχη μου εσωτερικα .

Εσυ που λες πως με αγαπας...

Πληγη που συνεχως αιμορραγει η ασταθεια των λογων σου,

η απερισκεψια των κινησεων σου.

Μετρα ψυχη μου αντιστροφα γιατι...φευγουμε.

Μη φοβασαι,θα σε οδηγησω σε γνωριμα εδαφη.

Εκει που το σωμα παυει να ρουφα ψευτια για οξυγονο.

Θα σε κρυψω σε ασφαλη γωνια ψυχη μου,

να μη σε πετυχει η σφαιρα που σ’εχει βαλει στοχο.

Περπατα γρηγορα.Βιασου.Δεν εχουμε χρονο.

''Σκοτωνουν τα ονειρα οταν γινονται συνηθεια''

Τρεχα να χαρεις και ξεφορτωσου το βαρυ φορτιο που κουβαλας.

Αφησε τα ολα πισω σου,ποδοπατησε τα, αυτο τους αξιζει.

Τερμα η περιπλανηση στο σκοτεινο χαος ψυχη μου.

Ανοιξε τα φτερα σου και πεταξε…

μα αν θες μη προσγειωθεις πανω στα λαθη σου.

Λυπησου τα φτερα σου.Μη κομματιαστεις.

Θα μου πεις…

Τετοιο θαρρος πως το παιρνει μια ψυχη;

Θαρρος..

Θαρρος…

(...υπο εξαφανιση στις μερες μας…)

"φρονιμα κουκλα μου λεω στη ψυχη μου...

ολα θα γινουν οπως τα εχουμε  σχεδιασει

στο φως θα γινεσαι ξανα δικη μου,

και στο σκοταδι θα σε χανω μεσα στα δαση..."

...ti voglio bene assai...

Η πορτα ανοιξε...

κοιταχτηκαν και οι δυο σαν υπνωτισμενοι...

σταθηκαν ο ενας απεναντι στον αλλο και σωπασαν...

εχασαν τις λεξεις που προετοιμαζαν με τοσο ζηλο να πουν..

η σιωπη ειναι πιο ευγλωττη ορισμενες φορες...

κανεις δεν ακουσε το χτυπο της καρδιας του αλλου...

ηταν οι μονοι χτυποι που μπορουσαν να προδωσουν...

την αγωνια και την αμηχανια που ενιωθαν...

τα ματια συναντηθηκαν προτουν ενωθουν τα τρεμαμενα χειλη τους...

-μα εσυ τρεμεις,γιατι;

-τρεμω απο φοβο,μη ξυπνησω και χαθεις...

-δεν ονειρευεσαι..αγαπη μου...ειμαι εδω...

  

ηταν η πρωτη φορα που δεν αισθανθηκε ντροπη που αγγιζαν το γυμνο της σωμα...

ηταν η πρωτη φορα που εκλεισε τα ματια..

και αφεθηκε στην αγνωστη τρικυμια,

που της προκαλουσαν τα ακροδακτυλα του...

στον αερα που λυσσομανουσε η σαρκα του...

στη θαλασσα που απλωνοταν μπρος στα ματια της...

η πρωτη φορα που δε φοβηθηκε να κολυμπησει στα βαθια...

να βουτηξει στα κυματα και να δεχτει να τη κυριευσουν...να τη παρασυρουν στο βυθο...

να τη σκεπασουν με την ορμη τους...

τα χειλη τους σφαγιστηκαν ξανα και ξανα..

 και η δροσερη ανασα του δε τη δροσιζε...

μα την εκαιγε ολακερη...

η αδημονια του να τη κανει δικη του...

τη τρελαινε..
μα ναι τρελαθηκε στην αχορταγη λογικη του.

Το μυαλο ξαφνου σταματησε...

η στιγμη χαραχτηκε σα τατουαζ στο σωμα...

και ο χρονος επαψε να κυλα...

πνιγηκε σε μια θαλασσα που τα κυματα παφλασαν την ιδια στιγμη,

με την ιδια ενταση επανω στους βραχους...

ενω αργα-αργα..βασανιστικα την εσπρωχναν να αναδυθει στην επιφανεια...

ανοιξε τα ματια και ειδε το ονειρο της να τη κοιταζει  με λατρεια...

και του ειπε: -μεσα σ'αυτα  τα ματια ,ενας ανεξερευτητος βυθος...

- και εσυ η  πιο ομορφη θαλασσα που ανακαλυψα  ποτε μου...

εκεινη χαμογελασε...

χαμηλωσε το βλεμμα..

και εκεινος αιχμαλωτισε το γελιο της στο παραδεισο της αγκαλιας του.