μηπως εχεις χαθει μεσα σε δρομους που καινε;

γραφω...σβηνω...φευγω...επιστρεφω...

Ποιος εκλεψε τις απαντησεις που ψαχνω;

το λυσσαρι κρυμμενο...φυλαγμενο στο θηκαρι των σκεψεων.

Αχ..αυτες οι σκεψεις...

αν τις αφησεις...να σε κυριευσουν...

μπορουν να σε εκτροχιασουν...

Ποιος μπορει να δει με ματια ανοιχτα μεσα στο σκοταδι;

Ποιος αντεχει να πουλησει τη ψυχη του για να ζησει μια μοναδικη στιγμη;

...επιστρεφω...γραφω...σβηνω...φευγω...

δ ε ι λ ι α...

εξι γραμματα με εκαναν υποχειριο τους.

...

Τουτη την ιστορια ποιος τολμαει να τη κρατησει ζωντανη;

Ποιος της χαριζει πνοη;

σε ποιο μονοπατι οδηγει;

ή μηπως χαθηκες κι εσυ;

οι λεξεις συνθετουν προσωρινα τα σκορπια κομματια του νου.

κομματια αταιριαστα μεταξυ τους...

που συγκρουονται συνεχως.

λογικη 
και
συναισθημα...

...φιλοι και εχθροι...

τουτο το παιχνιδι σε ποιο ημιχρονο τελειωνει;

Αυτη η σιωπη ποτε σπαει;

λυτρωση ή καταδικη;

Το βιβλιο του μυαλου ανοιχτο...

μα οι σελιδες του λευκες..κενες...

πως να γραφτουν οι στιγμες με διαφανο μελανι;

.....

Το φως απλετο σκορπιζεται γυρω μου...

μα οι κουρτινες της καρδιας κλειστες...

......

Ο αερας φερνει στο νου...

εκεινα τα παραμυθενια σκιτσα που μου χαριζε μια σου ανασα...

εκεινη τη μαγικη γραφη που σχεδιαζε το πορταιτο των ματιων σου...

Τωρα το τοπιο γκριζο...

οι τοιχοι ποτισμενοι απο ματωμενο σκοταδι...

Το κεφαλι σκυμμενο...για να μη δεις...

Οι αισθησεις ναρκωμενες.

Μου μπηγουν στις φλεβες,το υγρο δηλητηριο που με παραλυει...

αυτο της μισητης απαθειας...

της πουλημενης συνηθειας...

....

ναι,συνηθισα τη ζωντανη - νεκρη ζωη που μου ελαχε...

Τα παντα βρισκονται αιχμαλωτα σε αυτη τη πουτανα τη τυχη!

 Το χαμογελο καπου βαθια στη τσεπη ξεχασμενο..

και η ψευτοζωη που μου γαλουχισαν,ξεκινα και παλι το ταξιδι της...

τη καθοδηγω...

ποια;εγω...

.....

καθε μου βημα καρφι που με πονα...

τα ματια στο εδαφος...στεκουν ακινητα εκει...

δε θελω να τα δεις...

.....

παιζαμε τις ζωες μας κορωνα γραμματα.

θυμασαι;

εμενα.

εσενα.

εμας.

Ηρθε η ωρα να γινω πληρωμενη δολοφονος μιας αεναης σκιας...

που το πνευμα της εξαφανιζεται μονο μεσα μου...μαζι μου.

.....

Οι σελιδες στο βιβλιο του μυαλου θα γραφτουν ξανα...

με στιγμες απο την ασπρομαυρη πραγματικοτητα.

Δε καταφερα να βρω λιμανι ν'αραξω...

γωνια να κρυφτω...

Οι ελπιδες δε τρεφονται μοναχα με παραισθησεις και φαντασιωσεις...

θελουν θυσιες για να στερεωθουν πριν καταρευσουν...

Ναι,πηγα κοντρα στη θεληση μου.

αγωνας αντοχης,με αντιπαλο το εγω μου.

Πατησα τη κοκκινη γραμμη και

υστερα ηττηθηκα απο το πονο.

και ξερεις γιατι...

...

γιατι ολο μακρια μου θες να μενεις...

...

μα καθε φυγη...

λυτρωση ή καταδικη...

Διαλεγεις και παιρνεις...

Σσσσσσσσσ......

Έρχονται ώρες

που όλα τα φοβάμαι

όσα θυμάμαι

κι ακόμα με πονούν

αυτές τις ώρες

να το θυμάσαι

πλάι μου να'σαι

όταν θα'ρθούν

δίπλα μου να'σαι

μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζεις

για να σ'αισθάνομαι

κι αν δεις να χάνομαι

να μ'ανεβάζεις

να με ησυχάζεις

και να με νοιάζεσαι

να με χρειάζεσαι

όπως κι εγώ...

Έρχονται ώρες

που οι σκέψεις με πληγώνουν

και δεν τελειώνουν

τα "πώς" και τα "γιατί"

γι'αυτές τις ώρες

κι οι δυο μας φταίμε

κι ό,τι κι αν λέμε

τι ωφελεί

φτάνει που κλαίμε

και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζεις

για να σ'αισθάνομαι

κι αν δεις να χάνομαι

να μ'ανεβάζεις

να με ησυχάζεις

και να με νοιάζεσαι

να με χρειάζεσαι

όπως κι εγώ. 

Υ.Γ Σε σενα...

για ολα εκεινα τα ατελειωτα ταξιδια μυαλου που μου χαριζεις...