αινιγμα μου...αινιγμα...

δε σου ειπα ποτε...πως...

ημουν πολυ καιρο χαμενη στο λαβυρινθο μου...

δεν ηξερα που να παω...περιπλανιομουν εδω και εκει...

για να βγω...για να σε βρω...

απο λαθος επιλογες διαλεγα παντα εκεινο το δρομο που πονουσε περισσοτερο...

δεν μου εμαθαν την ανωδυνη διεξοδο των λαθων...και κατεληγα παντα σε μια εκκωφαντικη σιωπη...

ηταν...

καθε μου επιθυμια ματαιη...


καθε μου ποθος σβησμενος...

καθε μου προσδοκια κοκκος αμμου που ξεγλιστρουσε απο τη παλαμη μου...

καθε που νυχτωνε...μαυροι τοιχοι υψωνονταν μπροστα μου και με πλακωναν...

φοβοι που στραγγαλιζαν τις σκεψεις μου...

χιλιαδες αινιγματα που δε μπορουσα να επιλυσω...

σκαλιζα με τα νυχια μου τους τοιχους..παλευα να νικησω τον ιδιο μου ευατο ...

να κρυφτω απο μενα...παλευα αοπλη με εναν αηττητο "μινωταυρο"...

ποσα πραγματα λαχταρουσα...ποσα προσμενα...και δεν ερχονταν...

σα το ναυαγο που περιμενει το πρωτο πλοιο που θα φανει μεσοπελαγα...

για να αναψει φωτια...

μα στο δικο μου νησι την ειχε σβησει ο ανεμος...

ειναι καποιες στιγμες σαν αυτες που κοιτας μεσα στο καθρεφτη και δεν βλεπεις τιποτα...

δεν υπαρχει το ειδωλο σου...



ενα γεματο κενο απο σκιες σε μαυρο φοντο...

αυτη η αναμονη καθε φορα εμοιαζε με ρολοι που ειχε χαλασει...

οι δεικτες του ειχαν σταματησει και εγω ειχα μεινει να κοιταζω μηπως συμβει ενα θαυμα...

παντα ελεγα πως δε προκειται κανεις να ρθει και να με σωσει...


μα ηρθες εσυ...


Ιδου...το ΘΑΥΜΑ...

και τα παντα αλλαξαν...

τι κι αν ενα ρολοι δε δουλευει;δυο φορες τη μερα θα δειχνει τη σωστη ωρα....

ηρθες κι ανετρεψες τα παντα για τα θελω μου,για τα στερεοτυπα μου,για τα τοσα ποτε που ξεστομισα,για τη μοναξια που με ειχε κανει τη πιο καλη της φιλη,για τη ζωη που δεν ειχα προλαβει να ζησω..πριν σε γνωρισω...

κοιταζω παλι το καθρεφτη και παλι δε με αναγνωριζω...αυτη η σκια ειμαι;ποσο διαφορετικη δειχνω στο φως...

μα ναι εγω ειμαι...

ηρθες κι αλλαξαν ολα ψυχη μου...
Ειχες την απαντηση στο αινιγμα μου...

Ακου κατι...

ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΛΑΘΟΣ...ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ...

ΑΝ ΕΙΣΑΙ Η ΑΓΑΠΗ...ΜΕΙΝΕ...

ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΤΩΣΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ...

ΠΕΡΠΑΤΑ ΠΛΑΙ ΜΟΥ...

γινε εσυ ο οδηγος μου...

καθοδηγησε με...

να προσγειωθουμε πανω σε πιστα ευτυχιας...

to be or not to be?

το πεπρωμενο βρισκεται στο δρομο οπου παμε για να το αποφυγουμε...

τη μοιρα μας εμεις τη φτιαχνουμε...

στη ζωη το πιο σημαντικο ειναι ποιες γεφυρες να περασεις και ποιες να καψεις...

οτι δε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο...

μη πεις ποτε σε τιποτα γιατι τιποτα ποτε δεν ειναι απιθανο να σου συμβει...

καθε εμποδιο ειναι για καλο....

οτι φοβασαι πιο πολυ σιγουρα θα το ζησεις καποια στιγμη...

η ζωη ειναι μικρη...ζησε το καθε λεπτο σα να ειναι το τελευταιο...



και πολλες αλλες φιλοσοφιες περι ζωης και υπαρξεως ανελυα κι αποψε...
στα περισσοτερα ειναι η αληθεια πως πιστευω...
εχω την γνωμη πως ολα ειναι προκαθορισμενα...προγραμματισμενα να συμβουν σε ανυποπτο χρονο..ολα γινονται για καποιο λογο...
δε ξερω αν υποκινουμαστε απο καποια ανωτερη και θεια δυναμη...δε ξερω αν υπαρχει καποιος καντηλαναφτης που υπακουει σε εντολες στο να "σβηνει" καντηλια και να "κοβει" νηματα ζωης...αλλα πιστευω ακραδαντα πως τα παντα ειναι γραμμενα για το καθενα...
πιστευω σε αυτο που λενε μοιρα...
ολα ειναι παροδικα και συντομα...γεννιομαστε για ενα σκοπο,τον εκπληρωνουμε ειτε πολυ ειτε λιγο...επιτελουμε ενα εργο με τη παρουσια μας..με το λογο μας..με τις πραξεις μας...
μαθαινουμε μεσα απο τις δυσκολιες και τα παθηματα μας...

βεβαια οι αποψεις διαμορφωνονται και ποικιλλουν στο καθενα αλλα αυτο που με φοβιζει και με προβληματιζει πιο πολυ ειναι...

πως γινεται αν καποιος μας εδωσε τη Ζωη..να μπορει να τη παιρνει ετσι πισω οποτε θελει ανα πασα στιγμη;και μετα;
τι γινεται;πεφτουμε σε χειμερια ναρκη και δε ξυπναμε ποτε;ειναι μεγαλη συζητηση αλλα περιοριστηκα σε μονο μια ερωτηση.οι απαντησεις ειπαμε ποικιλες.μπερδευτηκα.
Ακουσα και τη φραση...οταν φευγει καποιος παντα καποιος αλλος ερχεται..ουδεις αναντικαταστατος δηλαδη...ειναι μακαβριο λιγο αυτο αλλα ενιωσα πως ετσι συμβαινει..καμια ανθρωπινη οντοντητα δεν παραμενει αεναη...μα γιατι; ειναι τοσο αδικο...
Μου αρεσει η ζωη με τα ασχημα και τα ομορφα..λατρευω αυτες τις δυο οψεις...
καμια φορα δακρυζω που σκεφτομαι πως αυτο που ζουμε δε θα το ζησουμε ξανα..πως θα εξαυλωθουμε και θα εξαφανιστουμε...
πως δεν υπαρχουν δυο Ζωες...
Γαμωτο!

hungry eyes...