BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Σσσσσσσσσ......




Έρχονται ώρες
που όλα τα φοβάμαι
όσα θυμάμαι
κι ακόμα με πονούν
αυτές τις ώρες
να το θυμάσαι
πλάι μου να'σαι
όταν θα'ρθούν
δίπλα μου να'σαι
μαζί σου να με βρούν.


Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ...


Έρχονται ώρες
που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν
τα "πώς" και τα "γιατί"
γι'αυτές τις ώρες
κι οι δυο μας φταίμε
κι ό,τι κι αν λέμε
τι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε
και που είμαστε μαζί.


Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ. 





Υ.Γ Σε σενα...
για ολα εκεινα τα ατελειωτα ταξιδια μυαλου που μου χαριζεις...


Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Ο πολεμιστης που βρισκεται μεσα μας


Για τον πολεμιστη του φωτος δεν υπαρχει ακατορθωτη αγαπη.
Αυτος δεν αφηνει τη σιωπη,την αδιαφορια ή την αρνηση να τον τρομαξουν.
Ξερει πως πισω απο την παγωμενη μασκα που χρησιμοποιουν οι ανθρωποι υπαρχει μια καρδια απο φωτια.
Γι'αυτο ο πολεμιστης ριψοκινδυνευει περισσοτερο απο τους αλλους.
Αναζητα αδιακοπα την αγαπη καποιου,ακομα κι αν αυτο σημαινει να ακουει συχνα τη λεξη "οχι", να επιστρεφει στο σπιτι ηττημενος,να νιωθει πως εχουν απορριψει το κορμι και τη ψυχη του.
Ενας πολεμιστης δεν επιτρεπει στον ευατο του να τρομαξει οταν ακολουθει αυτο που εχει αναγκη.
Χωρις αγαπη,αυτος δεν ειναι τιποτα.

......


Οταν ενας πολεμιστης υφισταται μια αδικια,συνηθως προσπαθει να μεινει μονος του,
για να μη δειξει τον πονο του στους αλλους.
Προκειται για θετικη και ταυτοχρονα αρνητικη συμπεριφορα.
Αλλο ειναι να αφηνεις τη καρδια να θεραπευει αργα αργα τα τραυματα της 
κι αλλο ειναι να βυθιζεσαι στο διαλογισμο ολη την ημερα επειδη φοβασαι μηπως φανεις αδυναμος.
Μεσα στον καθενα μας υπαρχει ενας αγγελος και ενας δαιμονας και οι φωνες τους μοιαζουν πολυ.
Μπροστα στη δυσκολια,ο δαιμονας τροφοδοτει αυτη τη μοναχικη συζητηση,προσπαθωντας να μας δειξει ποσο ευαλωτοι ειμαστε.
Ο αγγελος μας βαζει να αναλογιστουμε τη σταση μας και μερικες φορες δε χρειαζεται παρα το στομα
καποιου προκειμενου να εκδηλωθει.
Ενας πολεμιστης ξερει να εξισορροπει μοναξια και εξαρτηση.

......
 

Οι πολεμιστες του φωτος εχουν παντα μια λαμψη στο βλεμμα.
Ζουν μεσα στο κοσμο,αποτελουν μερος της ζωης αλλων ανθρωπων και ξεκινησαν το ταξιδι τους διχως δισακι και διχως σανδαλια.
Σε πολλες περιπτωσεις ειναι λιποψυχοι.
Δε δρουν παντοτε σωστα.
Υποφερουν για αχρηστα πραγματα,κρατουν ανανδρη σταση καμια φορα θεωρουν πως ειναι ανικανοι να ωριμασουν.
Συχνα θεωρουν τον ευατο τους αναξιο για οποιαδηποτε ευλογια ή θαυμα.
Δεν ειναι παντα σιγουροι για οτι κανουν.
Πολλες φορες περνουν αγρυπνες νυχτες και σκεφτονται πως η ζωη τους δεν εχει κανενα νοημα.
Γι'αυτο ειναι πολεμιστες του φωτος,
Γιατι κανουν λαθη.
Γιατι αναρωτιουνται.
Γιατι αναζητουν μια αιτια...και σιγουρα θα τη βρουν.





Y.Γ Μικρα κειμενα απο το βιβλιο του Paulo Coelho "Το εγχειριδιο του πολεμιστη του φωτος"


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

σκια ενος σκοτεινου ευατου...



για εκεινη την αγνωστη σκια...
στο παρον...στο ονειρο...
θελω εκει μεσα να ταξιδεψω...
στη πλανη ενος ονειρου...
θελω...
τι λεξη κι αυτη...
θυμασαι;
νιωθεις;
οχι..οχι...ξεχασα...
αρνεισαι...
θα ερθω να σε βρω...
υποσχεση.
δεν ηρθες...
ελπιδες πεταμενες στο δρομο που χαραξες...
σκορπιες λεξεις...
κενα λογια...κενες πραξεις...
μη μιλας...

δε θελω να ακουσω...
θα φυγω πριν προλαβεις να δεις το προσωπο μου...
σου φωναζα...
δε θα φυγεις..δε μπορεις...
θυμασαι; 



εξαπατας τον ιδιο σου τον ευατο...
του κλεβεις στιγμες...
του στερεις ποθους...

κι ομως εσυ εισαι αυτος που φευγει...
εσυ εισαι αυτος που τρεχει να ξεφυγει απο τη σκια του ευατου του...
τρεχει να πιασει το τιποτα...
τρεχει εξω απο το σωμα του...
ωστε ο πονος να τον  προσπερασει...
ή να τον αγγιξει μοναχα επιδερμικα...



ενα φαντασμα εισαι...
μια σκια που εχει στοιχειωσει τις μερες μου τις νυχτες μου...

εσυ..ενας γενναιος μαχητης...που φορα τη ασπιδα του...
εκεινη την ατσαλινη ασπιδα εγωισμου...
που δεν την αποχωριζεται ποτε...

πολεμα σε μια πραγματικοτητα που τον τρομαζει...

μια σκοτεινη μορφη που αρνειται συνεχως...
να πιστεψει...
να αφεθει...
να νιωσει...
να πονεσει..
να τρελαθει...
να χασει...
να ζησει...
γιατι;
οχι...μη μου πεις...
δε θα καταλαβω...


εξερευνητης σε ενα μονοπατι με θαμπο τοπιο...
κι ομως...
"ειναι ασπρομαυρη η ζωη...
διχως περιπλανησεις..."



 ψαχνει εκεινη την αιθερια μορφη που θα τον συνθλιψει...
εκεινη τη μοιραια ανακαλυψη που θα τον λιωσει...
θα τον κανει ερμαιο των μυχιων σκεψεων...
και περιμενει...
να εμπιστευτει ξανα εκεινο το φως που θα τον εξαγνισει...
το φως που θα του δειξει το σωστο μονοπατι...
το χερι εκεινο που θα του χαρισει ανευ ορων αιωνια αφοσιωση...
 εκεινη που δε θα αποτελει κομματι απο το σκοταδι που γνωριζει... 

κλεινει παλι τα ματια...
και... 

βυθιζεται παλι σε αυτο που μισει...

σε ολα αυτα που δε θα ηθελε να ηταν...