Τα λεμε...

Δυο καρδιες. 

Η μια μοναχα χτυπα και η αλλη εχει παγωσει.

Γιατι δε εχει απομεινει τιποτα πια να σου δωσει.

Ουτες ενας τοσο δα μικρος χτυπος.

Γιατι τη σκοτωσες.

Και τωρα την κλεβεις. Την πατας. Την ταρακουνας. 

Γιατι δε φευγεις;

Γιατι ζητας κι αλλο θανατο;

Δυο φωνες.

Η μια καθαρη και η αλλη σπασμενη.

Δε μου αφησες νοτα να εκφρασω ολα οσα ενιωθα.

Ολα οσα νιωθω.

Και τωρα ψιθυριζεις. Φωναζεις. Απαιτεις. 

Ξανα.

 Γιατι δε φευγεις;

 Γιατι ζητας κι αλλο πονο;

 Δυο μερες.

 Μονο.

Χωρις το ''παλια''.

Με το ''τωρα''.

Ζησε το τωρα.

Πως ακριβως να ζησω οταν ηδη με εχεις σκοτωσει μια φορα;

Δε μ'αρεσεις πια.

Δε σε γουσταρω ετσι.

Να φυγεις γαμωτο.

Να σε καταπιει η γη.

Γιατι δε φευγεις;

Γιατι σου επιτρεπω να μπαινοβγαινεις στη ζωη μου;

Γιατι σου φυλαω παντα μια γαμημενη θεση;

Γιατι;;;;;;;;

Δε φταις εσυ.

Εγω φταιω.

Που δε σε εθαψα.

Που σε αφησα να τριγυρνας σα φαντασμα μεσα στο σωμα μου.

Μεσα στις σκεψεις μου.

Μεσα στα ονειρα μου.

Δε θελω να ερθεις!

Ειμαι καλα εδω.

Να φυγεις.