In real life.....

Στα λιγα χρονια της ζωης μου τουτης, ετυχε  να γνωρισω πολλους ανθρωπους.

Χαρακτηρες αλλοκοτους και ιδιοσυγκρασιες παραξενες.

Τοσο ιδιοι μα και τοσο διαφορετικοι συναμα.

Ατομα πειθαρχημενα, απειθαρχα, ονειροπολα, προσγειωμενα, αδιαφορα, ενδιαφεροντα, πετυχημενα, ματαιοδοξα, εγωιστες-ατομιστες, γεναιοδωρα, κοινωνικα, μοναχικα.

Τοσες πολλες οι κατηγοριες οσες και το ελληνικο λεξικο.

Μια λεξη ομως, κρυβει πισω της τοσα πολλα χαρακτηριστικα.

Τα φαινομενα απατουν, οπως ακριβως σε εξαπατουν και οι ανθρωποι.

Μια κατηγορια δε γουσταρα ποτε.

Μια κατηγορια που μου καθεται κυριολεκτικα στο λαιμο.

Αυτη του "φυγα".

Αυτους που παραιτουνται. Αυτους που με τη πρωτη στραβη την κανουν.

Δειλιαζουν να παλεψουν για τις αξιες, τις σχεσεις, τα ιδανικα τους και στρεφονται απεγνωσμενα στη φυγη.

Εκει που πιστευουν πως θα βρουν τον επιγειο παραδεισο τους.

Χωρις υποχρεωσεις, χωρις προβληματα, χωρις καταναγκασμους, χωρις πιεσεις.

Στο κοσμο που αρμοζει στα μετρα τους.

Ανεξαρτητα αν φευγωντας, επιδιωκοντας ν'ανασανουν, αφηνουν πισω "ξεπνοες" καταστασεις.

Αυτους δε γουσταρα λοιπον.

Αυτους που σε βγαζουν απο τη δυσκολη θεση χωρις να το εχεις ζητησει και σε φερνουν σε ακομα δυσκολοτερη, αυτη της επιβιωσης, χωρις να τους νοιαζει.

Αραγε φιλε -εσυ φυγα- εμαθες ποτε σου πως ειναι το αισθημα της εγκαταλειψης;

Αραγε εμαθες ποτε σου να πολεμας;

Να αγωνιζεσαι για τα ονειρα σου και να τα κατακτας;

Οχι για τους αλλους, αλλα για σενα.

Να παλευεις με τους δαιμονες σου και να τους νικας;

Αραγε εμαθες ποτε σου να κρατας υποσχεσεις;

Να μη παρατας κατι ή καποιον για να ικανοποιησεις το συμφερον σου;

Να μενεις απο αναγκη; απο αγαπη; 

Αραγε σε αφησαν ποτε -φυγα-;

ΟΧΙ.

Γι'αυτο καταντησες ετσι.

 Περαστικα σου λοιπον.

 Η ζωη ειναι δυσκολη φιλε μου.

Δεν ειναι ολα ροδινα εχει και αναποδιες.

Εκει φαινεται η αξια σου. Στα δυσκολα.

Εκει φαινεται το ποιον σου.

 Στις αντιξοοτητες.

Η ζωη δε σε πηγαινει...την πηγαινεις.

Περαστικα σου στη βολεψη σου λοιπον.

Κι αν διαλεξες τη φυγη, φευγουν μαζι σου και ολα τα 'αν' του αν εμενες.

Περαστικα σου.

Η ζωη θελει κοτσια.

Οχι παρωπιδες.

Μαθε το.

Καλη τυχη στη ψευτο-ζωη που διαλεξες λοιπον...

Someday...I'll.....

Σου ζητησα να με αφησεις λιγο πιο μακρια απ'το σπιτι μου για να βρω την ευκαιρια να σκεφτω...για να βρω την ευκαιρια ν'αναπνευσω...για να βρω λιγο χρονο να ανασυγκροτησω τις σκεψεις μου...

Ποσο το μετανιωσα εκεινη ακριβως τη στιγμη...οταν μου ειπες "θελεις κατι αλλο;" και εγω σου απαντησα "οχι". Το μετανιωσα την ιδια ακριβως στιγμη. Ναι ηθελα να σου πω...μια αγκαλια και ενα φιλι σου για να μη νιωθω μονη. Κι ομως διαλεξα τη μοναξια μου, σου υπεδειξα με τα πιο σκληρα λογια πως θα ημουν καλυτερα με το εγω μου παρα με το εμεις. Αυτος ο εγωισμος μου με επισκεπτεται τις πιο κρισιμες ωρες.

Δε φταιω ματια μου εγω, δε ξερω ποιος η τι φταιει, εγινα σκληρη, οι ανθρωποι και οι εμπειριες απο το παρελθον μας, αφηνουμε συνηδειτα η ασυνηδειτα να επηρεαζουν το παρον μας. Γιατι γαμωτο; Γιατι παντα να κυριαρχει ο ιδιος παντα φοβος; η ιδια παντα επιφυλαξη για τις ανθρωπινες σχεσεις; η ιδια παντα δυσπιστια;

Ειναι τοσο δυσκολο να αφεθεις αυτη τη φορα.

Προσπαθω ομως, ασε με να προσπαθησω αυτη τη φορα.

Αφησε με να σε βαλω στη ζωη μου. Να γινεις κομματι της. Με αργα και σταθερα βηματα. Μη με αποπαιρνεις. Μη με αποδοκιμαζεις.

Σου μιλησα για δειλια. Ποια εγω; που ζητουσα καποτε συννενοηση, τρυφεροτητα, κατανοηση, παθος, εμπιστοσυνη, ερωτα, εγνοια και τωρα που τα βρηκα τους γυρνω τοσο αβιαστα τη πλατη πιστευοντας και περιμενωντας να μου τρυπησουν ξανα απο συνηθεια τη πλατη. Περιμενωντας ξανα μια φυγη, ενα ψεμα, μια αυταπατη, αλλη μια πληγη στις τοσες ανοιχτες επανω στο σωμα της καρδιας μου. Γιαυτο και τη κλειδωσα, δε στο ειπα; Δε το καταλαβες. Γιαυτο με ρωτας ξανα και ξανα τι σημαινει για μενα το κλειδι που χαραξα πανω μου με μαυρο ανεξιτηλο μελανι. Γιαυτο. Δε θελω ξανα να πληγωθω. Δε θελω να πονεσω παλι απο αγαπη. Δε θελω να πονεσω για τιποτα πια. Να ειμαι ελευθερη και δυνατη θελω, απο μαχαιριες που απειλουν τη ψυχη μου...

Γιατι ακομα νιωθω να απειλουμαι.

Γιατι ακομα δε εχω πιστεψει.

Θα πιστεψω,υποσχομαι.

Μα μη φυγεις.

Σε χρειαζομαι...

Nobody said it was easy,no one ever said it would be this hard...

Εκει που νομιζεις πως ολα εχουν σταματησει γυρω σου,πως εχει παγωσει ο χρονος, πως εχεις μεινει απλος θεατης στο θιασο της ζωης σου...εκεινη ακριβως τη στιγμη γινεται το μεγαλο μπαμ.Η αυλαια ανοιγει και αντικρυζεις το χειροκροτημα.Το θριαμβο.Το θαυμασμο.Μια στιγμη αρκει για να τα ανατρεψει ολα.Μια μοναχα στιγμη.Εκει καπου στο πληθος συμβαινει κατι απροσμενο,κατι ευχαριστο, κατι που σε κανει να ανυπομονεις για το μετα. Για το μετα; η μηπως για το τωρα;και τωρα τι κανουμε; Υποκλινομαστε; η απλα φευγουμε;

Τα φοβαμαι τα παιχνιδια. Τα παιχνιδια που παιζονται απο δυο και μονο παιχτες. Τα παιχνιδια που κρυβουν μεσα τους στρατηγικη,σκεψη,πρωτοβουλια,θεληση.

Ειχα ξεχασει πως ειναι να παιζεις. Ειχα αφησει σκονισμενη τη σκακιερα με τα πιονια της πειραγμενα εδω και καιρο. Και ξαφνου ηρθε μια "στιγμη" που μου θυμισε πως ηταν η σειρα μου να παιξω. Πως επρεπε να κουνησω και παλι το πιονι σε αλλη θεση. Να διεκδικησω ξανα το χαμενο χρονο. 

Τους φοβαμαι τους ανθρωπους. Αυτους με το βλεμμα "μαγνητη".
Που γινεται τοσο βαρυ...οταν σε κοιτα με επιθυμια και ποθο.

Ενα βλεμμα που δε ξερεις αν μπορεις να το σηκωσεις, που δε ξερεις αν μπορεις να το αντεξεις.

Κι ομως το εχω τοσο αναγκη αυτο το βλεμμα. Να νιωσω πως ειμαι και παλι επιθυμητη. 

Να νιωσω εστω και για μια φορα λιγο ζωντανη. 

Ξερεις...φοβαμαι και εμενα.

Εμενα σε σχεση με εσενα.

Στο τωρα, στο εδω και στο μετα. 

Γιατι στο τωρα και στο εδω με φιλας με τοση ενταση που ξεχναω να αμυνθω.

Το μετα...με τρομαζει.

Οταν η θεληση αποκτα σαρκα και οστα.

Το μετα..φοβαμαι που δεν ερχεται ποτε με εγχειριδια χρησεως.

Ολα τα φοβαμαι...πια.