It never ends;

 

Έξω βρέχει...λιμνάζουν οι δρόμοι που κάποτε περπατήσαμε μαζί.

Έξω κάνει κρύο...κρύωσαν οι όμορφες στιγμές που κάποτε μοιραστήκαμε μαζί.

Ξέρεις μου αρκεί τελευταία, μια σου θύμηση και ξανακυλάω, σα σταγόνα απο βροχή.

Ξέρεις μου αρκεί τελευταία, μια σου ανάμνηση και βουλιάζω σα καράβι ακυβέρνητο.

Κάποτε μου είχες πει πως, αν χρειαστώ οτιδήποτε να μη διστάσω να στο ζητήσω.

Και τώρα που χρειάζομαι εσένα, εσύ απουσιάζεις...

φωνάζω...δε με ακούς...δε φτάνει η φωνή μου ως εκεί;

Κάποτε μου είχες πει πως, αν νιώσω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να μη διστάσω να σε καλέσω.

Και τώρα που έχω ανάγκη να μου πείς δυο λόγια τρυφερά, εσύ σωπαίνεις...

φωνάζω...δε με ακούς...δε φτάνει η φωνή μου ως εκεί;

Sometimes.....

..Being alone is not that bad.It's much worse to surround yourself with people that make you feel alone...

Παλι εδω. Σε αυτο το μουντο δωματιο, κατω απο το ημιφως ενος κεριου που αφηνει γλυκα χρωματα στο χωρο. Ετσι για να σπαει λιγο η μονοτονια της ψυχης.

Εγινε η ζωη..ρουτινα. Εγινε η ρουτινα..ζωη. Αποφασισα να μη παιρνω αποφασεις για το αυριο. Ολα θα ερθουν να με βρουν ακομα κι αν εχω τη πλατη γυρισμενη, χαζευοντας ωρα πολυ, τη βροχη που πεφτει στο τζαμι. Ολα θα με βρουν, ακομη κι αν κανω πως δε με νοιαζει το μετα. Πως ζω μονο το τωρα.

Αδειαζει η πολη απο το θορυβο και τη πληξη. Αδειαζω και εγω καθε μερα ολο και πιο πολυ. Κανεις δε το βλεπει. Κανενα σημειο επανω μου δε το μαρτυρα. Ολες  οι αισθησεις συννενοχουν στη δικη μου ουτοπικη πραγματικοτητα. Οι σκεψεις μεταλλασονται σε υπομονη, ανησυχια και φοβο.

Αντοχες απλετες, αμετρητες και παντα εδω, μεσα μου. Να μου διαλυουν το σωμα, οδηγωντας  με βουβα σε μια εκκωφαντικη καταδικη...

Καμια φορα αναρωτιεμαι για ποιον παλευω. Μια κυριαρχια που τα κυριαρχει...ολα.
Μια δικη μου αυτοκυριαρχια, την οποια φθανω, αγγιζω κι ολο χανω.

Με αποδιοργανωσαν οι ιδιες διαδρομες στα λαθη του παρελθοντος. 
Με αποδυναμωσε το τυφλο ψαξιμο των ματαιων στοχων. 
Με απογυμνωσε η αβεβαιοτητα των (υπο)σχεσεων. 
Για ποιον παλευω. Για ποιον προσπαθω. Για μενα. 
Σωστο, λαθος. 
Σταματα, ξεκινα. 
Κρατησε, αφησε.
Αφεσου, αντιστασου.
"Κανε κατι" ακουω το μυαλο να διαταζει. 

Αλλαξε!

Γινε αυτο που δε μπορεις!

Γινε αυτο που φοβασαι!

Το φοντο παντα ζωγραφισμενο στο ιδιο μοτιβο. Ιδιες φυσιογνωμιες, ιδιες αποριες, ιδιες κουβεντες...ιδιοι παντα εμεις και ολοι αλλοι οι γυρω μας ξενοι. 
Νεα προσωπα, παλιες μνημες, μπερδευονται και ισορροπουν στο σκοινι του χρονου. 
Χαραζουμε πορειες εγωκεντρισμου παραμεριζοντας ονειρα, ελπιδες, επιθυμιες.
Μονοι μας πορευομαστε, ακομα να το καταλαβεις; 
Και το μονο που μαθαινουμε τοσο καλα, ειναι να δομουμε οχι απλα χαρακτηρα αλλα λιγο παραπανω τον εμφυτο εγωισμο μας. Τωρα το καταλαβα, δυστυχως.

Για τι να παλεψεις και με τι ονειρα να πορευτεις σε ενα μελλον που φοβασαι να κλεισεις τα ματια και να αφεθεις;
Σε ενα μελλον που οι ανθρωποι γινονται απανθρωποι απο επιλογη;

Παλι εδω θα μεινω, περιμενωντας...
....Τελειωνοντας με λεξεις αυτο που δε μπορω να αρχισω με πραξεις....