Sometimes.....

..Being alone is not that bad.It's much worse to surround yourself with people that make you feel alone...

Παλι εδω. Σε αυτο το μουντο δωματιο, κατω απο το ημιφως ενος κεριου που αφηνει γλυκα χρωματα στο χωρο. Ετσι για να σπαει λιγο η μονοτονια της ψυχης.

Εγινε η ζωη..ρουτινα. Εγινε η ρουτινα..ζωη. Αποφασισα να μη παιρνω αποφασεις για το αυριο. Ολα θα ερθουν να με βρουν ακομα κι αν εχω τη πλατη γυρισμενη, χαζευοντας ωρα πολυ, τη βροχη που πεφτει στο τζαμι. Ολα θα με βρουν, ακομη κι αν κανω πως δε με νοιαζει το μετα. Πως ζω μονο το τωρα.

Αδειαζει η πολη απο το θορυβο και τη πληξη. Αδειαζω και εγω καθε μερα ολο και πιο πολυ. Κανεις δε το βλεπει. Κανενα σημειο επανω μου δε το μαρτυρα. Ολες  οι αισθησεις συννενοχουν στη δικη μου ουτοπικη πραγματικοτητα. Οι σκεψεις μεταλλασονται σε υπομονη, ανησυχια και φοβο.

Αντοχες απλετες, αμετρητες και παντα εδω, μεσα μου. Να μου διαλυουν το σωμα, οδηγωντας  με βουβα σε μια εκκωφαντικη καταδικη...

Καμια φορα αναρωτιεμαι για ποιον παλευω. Μια κυριαρχια που τα κυριαρχει...ολα.
Μια δικη μου αυτοκυριαρχια, την οποια φθανω, αγγιζω κι ολο χανω.

Με αποδιοργανωσαν οι ιδιες διαδρομες στα λαθη του παρελθοντος. 
Με αποδυναμωσε το τυφλο ψαξιμο των ματαιων στοχων. 
Με απογυμνωσε η αβεβαιοτητα των (υπο)σχεσεων. 
Για ποιον παλευω. Για ποιον προσπαθω. Για μενα. 
Σωστο, λαθος. 
Σταματα, ξεκινα. 
Κρατησε, αφησε.
Αφεσου, αντιστασου.
"Κανε κατι" ακουω το μυαλο να διαταζει. 

Αλλαξε!

Γινε αυτο που δε μπορεις!

Γινε αυτο που φοβασαι!

Το φοντο παντα ζωγραφισμενο στο ιδιο μοτιβο. Ιδιες φυσιογνωμιες, ιδιες αποριες, ιδιες κουβεντες...ιδιοι παντα εμεις και ολοι αλλοι οι γυρω μας ξενοι. 
Νεα προσωπα, παλιες μνημες, μπερδευονται και ισορροπουν στο σκοινι του χρονου. 
Χαραζουμε πορειες εγωκεντρισμου παραμεριζοντας ονειρα, ελπιδες, επιθυμιες.
Μονοι μας πορευομαστε, ακομα να το καταλαβεις; 
Και το μονο που μαθαινουμε τοσο καλα, ειναι να δομουμε οχι απλα χαρακτηρα αλλα λιγο παραπανω τον εμφυτο εγωισμο μας. Τωρα το καταλαβα, δυστυχως.

Για τι να παλεψεις και με τι ονειρα να πορευτεις σε ενα μελλον που φοβασαι να κλεισεις τα ματια και να αφεθεις;
Σε ενα μελλον που οι ανθρωποι γινονται απανθρωποι απο επιλογη;

Παλι εδω θα μεινω, περιμενωντας...
....Τελειωνοντας με λεξεις αυτο που δε μπορω να αρχισω με πραξεις....

...

Μου λειπεις...

δυο λεξεις, τοσο απλες, τοσο δυσκολες και τοσο επωδυνες...

Εμαθα ολο αυτο το καιρο ενα πραγμα, πως ειναι να φθανεις στο σημειο μηδεν. 

Αυτο το μηδενικο παλευω ν'αλλαξω, μα ειναι ανεφικτο.

Ειχα μαθει να μοιραζομαι, να σκεφτομαι..παντα για δυο. 

Εμαθα, γνωρισα, πλαι σου τον ερωτα, τη χαρα, την ευτυχια και συναμα την απογοητευση, τη παραιτηση και τη μοναξια...

Ενα ξεχασες να μου μαθεις, πως ν'αντεχω μακρια σου...

Λειπεις...

και εχω τοσο αναγκη γαμωτο να σε δω.

Εχω τοσο αναγκη να μαθω πως περνας, αν με σκεφτεσαι, αν σου λειπω, αν προχωρησες...

γιατι εγω δε μπορω να το κανω...

Μου ειναι αδυνατον να προχωρησω με κομμενα τα φτερα...

ξερεις ποσες φορες προσπαθησα να σε ξεχασω;να απαλλαχτω απο τη μορφη σου;

ξερεις ποσες φορες ευχηθηκα μια αμνησια;

να παψω να σκεφτομαι οτι ησουν κομματι της ζωης μου...

να παψω να ελπιζω οτι θα γυρισεις;

ξερεις ποσο κακο μου εκανες θελωντας  να αποχωρησεις για το καλο μου;

Μακαρι να ηξερες, να καταλαβαινες οσα ποτε δε θα σου πω.

Ακομα προσπαθω.Εγιναν ολα τοσο ξαφνικα.

Προσπαθησα να γνωρισω αλλους ερωτες και κατεληξα να βλεπω τα ματια σου στα ματια τους, κατεληξα να φιλαω χειλη ξενα και να νιωθω πως προδωσα εμενα...ή εμας.

Εμεις...ποτε ξανα.

Εσυ και εγω πια.

Μονοι και ξενοι.

Ωραια τα καταφεραμε....

Δε σου ζηταω να γυρισεις...

Σου ζητω μοναχα να μη ξεχασεις...