(Επι)μενω...ειμαι ακομα εδω...
σε εκεινο το κρυο και γυμνο δωματιο...
η σαρκα τρεμει στη δινη του ψυχους,
οι ανασες στερευουν,αυτες που ζεσταιναν λιγακι την επιδερμιδα...
οι φλεβες ποτιζουν με κρυο υγρο το σωμα...
και ετσι παυει να νιωθει,να αντιδρα σε ερεθισματα...
απλα υπαρχει,εκει γυμνο,αναισθητο,να πινει οταν διψα μοναχα ποτηρια κενου...
σκοταδι πηχτο και σιωπη εκκωφαντικη...
κλεινω τ'αυτια να μην ακουσω τους ψιθυρους...
κλεινω τα ματια για να συνηθισουν την νεκρη φυση του μαυρου χρωματος...
η απουσια σου με κανει και τρομαζω...
φανταζομαι πως τραγουδαω με μια κιθαρα αγκαλια,
ξυλωνω τις θλιμμενες χορδες...
δε τις γουσταρα ποτε,επαιζαν παντοτε φαλτσα...
περιμενω να παιξεις εκεινη την ασυνηθιστη μελωδια που τοσο λατρευω ν'ακουω...
ενω παραλληλα αναζητω τον ηχο της σιωπης στα παρασκηνια...
...
καποτε οι σκιες στο τοιχο με παιδευαν γλυκα με τα καμωματα τους...
μα τωρα με φοβιζουν,
δε τις αγγιξα ποτε..και τωρα με εκδικουνται...
δεν αντεξα να τις δω στο φως...
κι οταν κοντεψα να τις πλησιασω τρομοκρατηθηκα...
σκαρωνω να δραπετευσω απο το κλειστοφοβικο δωματιακι μου...
μα δε βρισκω το θαρρος να γυρισω το κλειδι στη πορτα...
νομιζω πως σπανε τα δακτυλα μου και κομματιαζονται στο πατωμα...
ενα βραδυ θελησα να μεθυσω τις αισθησεις μου στο αλκοολ...
να τις πνιξω στο ποτηρι της μοναξιας...
και ξαφνου ακουσα βηματα προς το μερος οπου βρισκομουν,που σταματησαν ακριβως εξω απο τη πορτα...
η καρδια εστελνε συνεχως σκεψεις στον εγκεφαλο μου...
σκεψεις τρελες,παιχνιδιαρικες...συναμα επικινδυνες...
η λογικη πατησε γκαζι και αναψε χιλιαδες κοκκινες επιγραφες στο ταμπλο του νου...
απομακρυνθηκα και προσπαθησα να κρυφτω...
φορεσα σα ρουχο πανω μου,το ρολο που μου ειχε ανατεθει...
το πομολο μετακινηθηκε προς τα κατω και η πορτα ανοιξε διαπλατα...το δωματιο γεμισε με φως...τα ματια ετσουξαν στη λαμψη του...
τα εκλεισα παλι βιαστικα
και περιμενα το "βιαστη" του προσωπικου μου χωρου,
μα καμια φωνη,κανενας θορυβος δε τον προδωσε,
δε μπορεσα μητε να καλμαρω τη ξεφρενη αδρεναλινη που σφυροκοπουσε μεσα μου,
μητε να λυσω το αινιγμα της αγνωστης μορφης...που με θερμαινε με τη ματια του,ανοιγωντας επιτελους τα βλεφαρα μου...
ηταν επειδη παιζαμε κρυφτο...
επειδη μου το ειχες ζητησει...
γιατι;
μια ερωτηση που ψαχνει παντα απαντηση να βρει...
...
...ηρθες...
και λιγο πριν σε αγγιξω...
μου γυρισες τη πλατη...
παιζουμε;
εχεις κι αλλο αγαπημενο παιχνιδι,
αυτο με τις λεξεις...ν'αλλοιωνεις την εννοια τους...
για παραδειγμα...
...απουσια...παρουσια...
τις βαφτισες συνωνυμες...
...
με ρωτησες καποτε γιατι λεγομαι κλειδωμενη καρδια,
σου απαντω τωρα...
επειδη οι κλειδωμενες καρδιες δε μπορουν να πληγωθουν...
να γιατι...εγω απαντω στις αποριες σου,εσυ δεν αντεχεις τις δικες μου...
ισως να σε διωχνω κι εγω εσκεμμενα,μη αντεχοντας η καρδια την ηττα...
συγνωμη...δε το θελω...
κρυψου γρηγορα,μετραω εγω αυτη τη φορα...
