hungry eyes...

γραμμα στο πατερα...

ποσα εχουν μεινει να σου πω..τοσα που δε χωρουν σε χιλιες λεξεις...

τοσες οι αναμνησεις που ξεχειλιζουν αγαπη,τρυφεροτητα,αφοσιωση καθε φορα που γυριζω το

χρονο πισω και κρυφοκοιταζω μεσα σε αυτες...

Τις κρατω καλα φυλαγμενες..μα δεν στις ξεστομισα ποτε...

και στεναχωριεμαι που δε στις ειπα...

εισαι η μεγαλη μου αδυναμια...και...

ξερω πως...

ειμαι η αδυναμια σου...

εισαι ο Μεγαλος...και...

ειμαι η μικρη σου...

οτι και να μου ζητησεις θα τρεξω...

οτι και να παθεις θα βιαστω να σου απαλυνω το πονο...

οτι και να σκεφτεις θα το εχω ηδη υλοποιησει...

εχεις περασει τοσα πολλα καλε μου...ποσα εχει αντεξει αυτη η καρδουλα σου..

ξερω..ειναι μεγαλη θα πεις και τους χωραει ολους..μα πες μου πως τον αντεχει τοσο

συνωστισμο;

ησουν και θα εισαι παντα...

αγερωχος...ευθυτενης...εξωστρεφης....πεισματαρης...τρυφερος..

μονιμα ερωτευμενος με τη ζωη...

γεννημενος επαναστατης...δεξιοτεχνης...φυσιολατρης...μαχητης του δικαιου...

ισορροπιστης των Παντων...

και τοσα αλλα επιθετα..που δε φτανουν να περιγραψω την περιπλοκη συνθεση του παζλ του χαρακτηρα σου...

μ'αρεσει να σε προσεχω...

παντα σε προσεχα...παντα με προσεχες...

με επαιρνες απο το χερι και βαδιζαμε πλαι πλαι...

με επιανες αγκαλια και καμαρωνες που ημουν διπλα σου...

οποιος σε στεναχωρησει...θα εχει να κανει μαζι μου...δε φταιω εγω..ειναι που με εκανες

αντρακι..με εμαθες να αντιμετωπιζω τη ζωη με τολμη...με θαρρος...να μη φοβαμαι να

ρισκαρω...να μη φοβαμαι να κανω λαθη...να ποναω και να ξερω οτι ζω...

παντα φροντιζες να μη μου λειψει τιποτα...

θυμασαι τοτε που πηγαιναμε στο λιμανι και εσυ επαιρνες μηλοπιτα με καφε..και εμενα μου

αγοραζες παγωτο πυραυλο;που μου ελεγες να μη τρωω να νυχια μου...να ντυνομαι ζεστα...να

προσεχω τις παρεες μου...να γυμναζομαι...να ειμαι καλη μαθητρια στο σχολειο...

δε μου χαλουσες ποτε χατιρι..οτι κι αν σου ζητουσα συμφωνουσες... επειδη με αγαπας...

και εγω ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ!

Δε στο λεω συχνα..αλλα το νιωθεις πως ετσι ειναι...

Σε αγαπαμε!

εισαι γενναια ψυχη...

θα πας στο παραδεισο και ας μη πιστευεις πως υπαρχει...

εισαι αγγελικη υπαρξη εγκλωβισμενος σε σωμα ενηλικα...

ΣΑΓΑΠΑΩ!!!!!

στο ξαναπα;

Το τραγουδι ειναι για σενα...με ολη τη σημασια των στιχων...

Υ.Γ1 γραφω με πρασινο γιατι ξερω πως ειναι το αγαπημενο σου χρωμα...

NA M'AΓΑΠΑΣ...

Σου γράφω πάλι από ανάγκη...

η ώρα πέντε το πρωί...

Το μόνο πράγμα που ’χει μείνει...

όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ...

Τι να τις κάνω τις τιμές τους...

τα λόγια τα θεατρικά...

Μες στην οθόνη του μυαλού μου...

χάρτινα είδωλα, νεκρά...


Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη...

βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό...

Κι ίσως η ασκήμια του να φύγει...

μόλις πλυθώ και ξυριστώ...

Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα...

Βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά...

Στον τοίχο κάποια Μόνα-Λίζα...

σε φέρνει ακόμα πιο κοντά...

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα...

η ανάγκη μου δε σταματά...

Σαν το πουλί πάνω στο σύρμα...

Σαν τον αλήτη που γυρνά...

Θέλω να ‘ρθεις και να μ’ ανάψεις...

Το παραμύθι να μου πεις...

Σα μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις...

Σαν άσπρο φως να ξαναπεί...

ΕΚΤΕΛΕΣΗ: ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛOΣ