Δε-μέν(η)ει

Μια μερα καινουργια ξεκινα. Γκριζα. Με θρασυτατα μαυρα συννεφα να την απειλουν. Ηχοι. Ποικιλοι. Διαφοροι. Στο σπιτι. Τριξιμο των ξυλων στο τζακι. Σταγονες να χτυπουν το τζαμι με ορμη. Αερας. Δυνατος. Μανιασμενος. Καιρος...μελαγχολικος. 

Κοιταζω το τοπιο γυρω μου και αισθανομαι ενα πλακωμα. Λες και η βροχη πεφτει επανω στο στερνο μου. Το πιεζει. Το εγκλωβιζει να απολαυσει, οσα η φυση προσταζει. Κι αλλος ηχος. Απο το καφε στη κουζινα που χυνεται. Ας ειναι. Πινεται. Καυτος.

Πρωινο τσιγαρο. Πρωτη ρουφηξια βαθια μεσα στα πνευμονια. Απολαυστικο. Φυσω το καπνο με θυμο.Γιατι;

Ξυπνω καθε πρωι και το μονο που ευχομαι ειναι να κοιμηθω ξανα και να ξυπνησω μοναχα οταν η ζωη εχει κατι καινουργιο  να μου προσφερει.

Κατι απο αυτο που μερες τωρα ευχομαι να με οδηγησει στο μονοπατι των επιθυμιων.

Κατι που δε δημιουργει δυσαρεσκεια,γκρινια,κουραση.

Ναι, κουραστηκα να συμβιβαζομαι με τα μετρια.

Παλευα ολα μου τα χρονια να σταθω στα ποδια μου. Να αποδειξω στον ευατο μου οτι εφτασα στη κορυφη των στοχων.

Ποσο ακομα πια; Φθανει!

Πληξη. Ξανα. Μια επαναληψη που βαρεθηκα να επαναλαμβανω.

Κι ολα αυτα γιατι; Απελπιστηκα να ελπιζω πως ολα θα γινουν οπως τα'χω σχεδιασει.

Ονειρα. Μονο εκει ζεις πραγματικα. Και οταν ξυπνας χαραματα,σκεπτομενη το υπολειμμα του υποσυνειδητου,ερχεται το πραγματικο. Και σε λουζει η απογοητευση.

Δε ημουν απαισιοδοξη. Οι συνθηκες που αντιμετωπιζω με εκαναν.

Εχω τοση δυναμη μεσα μου για να πετυχω, αλλα...αυτη η επιτυχια αργει πολυ ακομα γαμωτο;

Γιατι ειλικρινα στερεψα.

Συμπαν; εσυ που ολα τα οριζεις,που στο διαολο συνομωτεις;και για ποιον;

μηπως οι συνομωσιες σου εχασαν το δρομο των επιθυμιων μου;   




 





 

In real life.....

Στα λιγα χρονια της ζωης μου τουτης, ετυχε  να γνωρισω πολλους ανθρωπους.

Χαρακτηρες αλλοκοτους και ιδιοσυγκρασιες παραξενες.

Τοσο ιδιοι μα και τοσο διαφορετικοι συναμα.

Ατομα πειθαρχημενα, απειθαρχα, ονειροπολα, προσγειωμενα, αδιαφορα, ενδιαφεροντα, πετυχημενα, ματαιοδοξα, εγωιστες-ατομιστες, γεναιοδωρα, κοινωνικα, μοναχικα.

Τοσες πολλες οι κατηγοριες οσες και το ελληνικο λεξικο.

Μια λεξη ομως, κρυβει πισω της τοσα πολλα χαρακτηριστικα.

Τα φαινομενα απατουν, οπως ακριβως σε εξαπατουν και οι ανθρωποι.

Μια κατηγορια δε γουσταρα ποτε.

Μια κατηγορια που μου καθεται κυριολεκτικα στο λαιμο.

Αυτη του "φυγα".

Αυτους που παραιτουνται. Αυτους που με τη πρωτη στραβη την κανουν.

Δειλιαζουν να παλεψουν για τις αξιες, τις σχεσεις, τα ιδανικα τους και στρεφονται απεγνωσμενα στη φυγη.

Εκει που πιστευουν πως θα βρουν τον επιγειο παραδεισο τους.

Χωρις υποχρεωσεις, χωρις προβληματα, χωρις καταναγκασμους, χωρις πιεσεις.

Στο κοσμο που αρμοζει στα μετρα τους.

Ανεξαρτητα αν φευγωντας, επιδιωκοντας ν'ανασανουν, αφηνουν πισω "ξεπνοες" καταστασεις.

Αυτους δε γουσταρα λοιπον.

Αυτους που σε βγαζουν απο τη δυσκολη θεση χωρις να το εχεις ζητησει και σε φερνουν σε ακομα δυσκολοτερη, αυτη της επιβιωσης, χωρις να τους νοιαζει.

Αραγε φιλε -εσυ φυγα- εμαθες ποτε σου πως ειναι το αισθημα της εγκαταλειψης;

Αραγε εμαθες ποτε σου να πολεμας;

Να αγωνιζεσαι για τα ονειρα σου και να τα κατακτας;

Οχι για τους αλλους, αλλα για σενα.

Να παλευεις με τους δαιμονες σου και να τους νικας;

Αραγε εμαθες ποτε σου να κρατας υποσχεσεις;

Να μη παρατας κατι ή καποιον για να ικανοποιησεις το συμφερον σου;

Να μενεις απο αναγκη; απο αγαπη; 

Αραγε σε αφησαν ποτε -φυγα-;

ΟΧΙ.

Γι'αυτο καταντησες ετσι.

 Περαστικα σου λοιπον.

 Η ζωη ειναι δυσκολη φιλε μου.

Δεν ειναι ολα ροδινα εχει και αναποδιες.

Εκει φαινεται η αξια σου. Στα δυσκολα.

Εκει φαινεται το ποιον σου.

 Στις αντιξοοτητες.

Η ζωη δε σε πηγαινει...την πηγαινεις.

Περαστικα σου στη βολεψη σου λοιπον.

Κι αν διαλεξες τη φυγη, φευγουν μαζι σου και ολα τα 'αν' του αν εμενες.

Περαστικα σου.

Η ζωη θελει κοτσια.

Οχι παρωπιδες.

Μαθε το.

Καλη τυχη στη ψευτο-ζωη που διαλεξες λοιπον...

Someday...I'll.....

Σου ζητησα να με αφησεις λιγο πιο μακρια απ'το σπιτι μου για να βρω την ευκαιρια να σκεφτω...για να βρω την ευκαιρια ν'αναπνευσω...για να βρω λιγο χρονο να ανασυγκροτησω τις σκεψεις μου...

Ποσο το μετανιωσα εκεινη ακριβως τη στιγμη...οταν μου ειπες "θελεις κατι αλλο;" και εγω σου απαντησα "οχι". Το μετανιωσα την ιδια ακριβως στιγμη. Ναι ηθελα να σου πω...μια αγκαλια και ενα φιλι σου για να μη νιωθω μονη. Κι ομως διαλεξα τη μοναξια μου, σου υπεδειξα με τα πιο σκληρα λογια πως θα ημουν καλυτερα με το εγω μου παρα με το εμεις. Αυτος ο εγωισμος μου με επισκεπτεται τις πιο κρισιμες ωρες.

Δε φταιω ματια μου εγω, δε ξερω ποιος η τι φταιει, εγινα σκληρη, οι ανθρωποι και οι εμπειριες απο το παρελθον μας, αφηνουμε συνηδειτα η ασυνηδειτα να επηρεαζουν το παρον μας. Γιατι γαμωτο; Γιατι παντα να κυριαρχει ο ιδιος παντα φοβος; η ιδια παντα επιφυλαξη για τις ανθρωπινες σχεσεις; η ιδια παντα δυσπιστια;

Ειναι τοσο δυσκολο να αφεθεις αυτη τη φορα.

Προσπαθω ομως, ασε με να προσπαθησω αυτη τη φορα.

Αφησε με να σε βαλω στη ζωη μου. Να γινεις κομματι της. Με αργα και σταθερα βηματα. Μη με αποπαιρνεις. Μη με αποδοκιμαζεις.

Σου μιλησα για δειλια. Ποια εγω; που ζητουσα καποτε συννενοηση, τρυφεροτητα, κατανοηση, παθος, εμπιστοσυνη, ερωτα, εγνοια και τωρα που τα βρηκα τους γυρνω τοσο αβιαστα τη πλατη πιστευοντας και περιμενωντας να μου τρυπησουν ξανα απο συνηθεια τη πλατη. Περιμενωντας ξανα μια φυγη, ενα ψεμα, μια αυταπατη, αλλη μια πληγη στις τοσες ανοιχτες επανω στο σωμα της καρδιας μου. Γιαυτο και τη κλειδωσα, δε στο ειπα; Δε το καταλαβες. Γιαυτο με ρωτας ξανα και ξανα τι σημαινει για μενα το κλειδι που χαραξα πανω μου με μαυρο ανεξιτηλο μελανι. Γιαυτο. Δε θελω ξανα να πληγωθω. Δε θελω να πονεσω παλι απο αγαπη. Δε θελω να πονεσω για τιποτα πια. Να ειμαι ελευθερη και δυνατη θελω, απο μαχαιριες που απειλουν τη ψυχη μου...

Γιατι ακομα νιωθω να απειλουμαι.

Γιατι ακομα δε εχω πιστεψει.

Θα πιστεψω,υποσχομαι.

Μα μη φυγεις.

Σε χρειαζομαι...