Γιατι εισαι ΔΙΚΟΣ μου...μεσ'τη ΔΙΚΗ μου φυλακη...

 Ποσο θεικη μοιαζει αποψε η νυχτα,σα τη παρατηρω απο ψηλα,

να'ξερες ποσες εικονες ζωγραφιζονται μεσα στο μαυρο τουτο φοντο...

ποσα χαμογελα,εκφρασεις,λεξεις...

Βουταω στο σκοταδι της και γινομαι ενα με τις σκιες που αφηνουν στο διαβα τους τα συννεφα.

 Μου αρεσει να κοιτω τα φωτα της,μεσα απο τις διαφανες κορες των ματιων...

 Το μαυρο χρωμα στολιζει κι αποψε τα ρουχα μου,

και καπου βαθια στη ψυχη μια σπιθα περιμενει για ν'αναψει της φωτια της,

μ'εκλιπαρει να καω,να περπατησω πανω στα πυρωμενα θελω σου...

Με γαληνευει τουτη η σιωπη,η φωνη του ανεμου και εσυ...

ενα βασανο,ενας γλυκος ψιθυρος στο αυτι μου,να με καλει να σε ακολουθησω...

ν'αφησω τις  κριτικες σκεψεις,να τις παρουν τα συννεφα μακρια και να παρασυρθω στη δινη που μου χαριζει αυτο το φιλι σου στο λαιμο μου...

Oλες οι αναγκες γινονται πραξεις,

που καινε το μυαλο και το οδηγουν στη τρελα...

Ολες οι αναστολες εξαφανιζονται 

και η καρδια παλλεται μονο στο ρυθμο της ανασας σου...

Σε αγκαλιαζω σφιχτα και παρακαλαω σιγανα,

να κλειστω στη κρυψωνα της παντοτινα...

Ποσο αναγκη ειχα αυτη την αγκαλια να'ξερες...

Ποσο αναγκη ειχα να αισθανθω τα χειλη σου,

να παρηγορουν τα θλιμμενα ματια μου 

και να τα φιλουν μεχρι να παψουν να φοβουνται...

Ποσο αναγκη ειχα να με ξυπνησει απο το ληθαργο της ερημιας μου,

αυτη  η μυρωδια του αρωματος σου...

Ποσο αναγκη ειχα να ακουμπησω,

το πληγωμενο μου εγωισμο πανω στο στερνο σου να ξαποστασει...

Ποσο αναγκη σ'ειχα να'ξερες...

Να με κρατας,

να με φυλακισεις ισοβια στη στοργικη σου φυλακη...

Γιατι εισαι ΔΙΚΟΣ μου...

Μη το ξεχασεις ποτε...

Θα σε κουβαλαω παντα μαζι μου...παντα...ο,τι κι αν γινει...

Υ.Γ οι ηχοι  της ψυχης μου για σενα...

I'll be fine,I swear,I'm just gone beyond repair...

Σ'ενα κοσμο ψευτικο πως μπορεις να ζεις αληθινα;

Ξανα εδω,οι δυο μας..κι εσυ να ζητας...να πιστεψω,να αφεθω,να κλεισω τα ματια,

να τα ανοιξω παλι,ν'ακουσεις τις σκεψεις μου στη σιωπη,

να διωξεις αυτη τη θλιψη απο το βλεμμα...Δε μπορεις...προσπαθησες,μα δε με αγγιξες,

γιατι τα χερια σου δε με εφταναν,τι κι αν πλησιασες,τυλιχτηκαν γυρω απο ξενο σωμα...

μπερδεψες τις παρουσιες,ανακατεψες ενδομυχα τις νοσταλγιες,

εκεινες απ'το παρελθον σου με αυτες απ'το παρον σου.

Ζητας,ρωτας,αναζητας,διαισθανεσαι καθε ασχημη πτυχη μου απο μακρια..αληθεια;

κι ομως δε σε βλεπω,δε μπορω να σε αναγνωρισω..μοιαζεις με...Δε θυμαμαι..σε γνωρισα αραγε ποτε;

Συνεχιζεις να ζητας..μα δε δινεις τιποτα,παρα μονο αχρηστα λογια..Σταματα να μιλας,δε θελω να ακουσω αλλο,αυτες τις κοινοτυπιες,τις υπερβολες,τις θολες αυταπατες..

δε με ικανοποιουν πια,μου στερουν οξυγονο,δε σβηνουν τους φοβους μου,

αλλα τους φουντωνουν πιο πολυ,δεν αναπληρωνουν το κενο μεσ'τη ψυχη,τη νεκρωνουν ακομα περισσοτερο.

Μου προκαλεις φυγη,επιδιωκεις να με εξαφανισεις μαγε,
με τα μαγικα σου...

θες να με διδαξεις να γελαω,αλλα ξεχασες πως υπαρχω διχως να ζω...το χαμογελο ειναι πολυτελεια για μενα,για σενα παλι συνηθεια;οχι,οχι,ψεμα.Αλλαζω,αλλαξα και αρχισα να σου μοιαζω;ναι.

Δε μπορω να πετρωσω το φοβο,το πονο...μακαρι να μπορουσα,αλλα δε ειναι οι ανθρωποι ρομποτακια.

Γεννηθηκαν οντα,με διαφορετικες αξιες,

δεν θα αλλαξουνε ποτε,αυτοι που ζουνε με το ψεμα.

Αγνοεις το τροπο που θα με κανει να σε εμπιστευτω ξανα,λεπτες οι ισορροπιες αναμεσα μας και κοβονται με τη πρωτη ευκολια.Θυμασαι,γνωριζεις το λογο.

Εμπιστοσυνη,ξερεις πως χτιζεται;οχι,δε υπαρχει στο δικο σου λεξιλογιο,μα κι αν εβρισκες την ερμηνεια της,θ'αλλαζες σελιδα,επειδη δε συμβαδιζει με τη δικη σου κοσμοθεωρια.

Σ'εκεινο το κοσμο το δικο σου,που εχεις μαθει να συμπεριφερεσαι ανωριμα,να εκλογικευεις καταστασεις,να πραττεις συμφωνα παντα με τα δικα σου κριτηρια και κανονες,αυτο τον τοσο ψευτικο και υποκριτικο κοσμο που γουσταρεις να ζεις και δε δεχεσαι κανεις να στον χαλασει.

Να κηρυττεις οτι θα ηθελες να εισαι και οχι οτι εισαι πραγματικα.

Να φωναζεις,μα ποτε να μη παραδεχεσαι,παραδοχη,αυτο ζητησα μονο μια φορα,μα εσυ κρυφτηκες πισω απο το δακτυλο σου και ρωτησες αν φαινεσαι.

Δε φιλτραρεις τα λογια σου πριν τα πεις,ασχημη αυτη η συνηθεια,απλα τα ξεστομιζεις διχως ντροπη και υστερα παρακαλας,ζητας,λες βλακειες,φοβασαι...

 φοβος;δεν υπαρχει μεσα σου αυτο το συναισθημα,μη το πιεζεις να δημιουργηθει.

Την αυτοκαταστροφη,αυτην εχεις στο αιμα σου,ειναι η επιταγη της επιτυχιας σου,
μα δε θα με τραβηξεις,δεν ειμαι απο ατσαλι,για να με μαγνητισεις.

οχι πια,οχι αυτη τη φορα.

καλη τυχη στον επομενο αγωνα με το εγω σου...

μονο που,δε θα ειμαι εκει να σε δω να πεφτεις..
ειναι που αυτες οι πτωσεις με συνθλιβουν και μενω να σκουπιζω τα θρυμματισμενα κομματια της αξιοπρεπειας μου.

I don't care...You're here tonight...

Απόψε η νύχτα ξεκινά με ένα χορό, άλλη μια συνάντηση  ξεχασμένων εραστών, άλλη μια μυστική συνεύρεση… σε εκείνο το μέρος, που λατρέψαμε κάποτε και οι δυο, σε εκείνο το μέρος που τον  πρωτοείδε… Πίσω από τη λέξη φόβος,  μια θηλυκή παρουσία, ντυμένη με μια μαύρη μάσκα να της καλύπτει το πρόσωπο, να εξαλείφει τις αδυναμίες…

Τα δυνατά φώτα χτυπούν δαιμονισμένα την όραση σου και σε τυφλώνουν, η μουσική  παίζει στη διαπασών και το σμιλεμένο κορμί εκστασιάζεται  ξέφρενα στο ρυθμό των ήχων, αφήνει  τη μελωδία να εισβάλει σε όλες τις νευρικές απολήξεις  της, μέσα της και να κλέψει κάθε υπόλειμμα αναστολών…  

Κοίταξε ανήσυχη γύρω της μα δεν διέκρινε τίποτα, όλοι οι καλεσμένοι φορούσαν μάσκες…

Απογοητεύτηκε, μα χαμογέλασε, γιατί μια σκέψη της χάρισε αισιοδοξία… ανακατεύτηκε με τους άλλους, πάσχισε να μυρίσει το άρωμα που ανέδιδε η αύρα του στην ατμόσφαιρα, μόνο έτσι θα τον έβρισκε, θα το ξεχώριζε ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους…

Μάταια και πάλι… φαίνεται πως οι αισθήσεις της την είχαν εγκαταλείψει, όπως και εκείνος… ίσως έφυγε, ίσως να βαρέθηκε, ίσως να μην ήρθε…

Μετά από λίγα λεπτά, τον είδε να μπαίνει και να στέκεται για λίγο στη είσοδο της μεγάλης πόρτας, την είχε ήδη εντοπίσει, αντιλήφθηκε πως κάτι έψαχνε, κατέβασε το βλέμμα του,για να μη διασταυρωθεί με το δικό της,φόρεσε τη μάσκα του κι ύστερα απομακρύνθηκε… χάθηκε μέσα στο πλήθος…

Η μάσκα κατέστρεψε το πρόσωπο του. Μα, αν της ζητούσε έναν ακόμα χορό μαζί του,  άραγε θα το δεχόταν; Ένας χορός εκεί μακριά, εκεί που κανείς δε θα τους έβλεπε, εκεί που η λάμψη της… θα κάνει την αρχή… για….

Στον χώρο, που την είδε για πρώτη φορά… ένα ακόμα βράδυ. Στη νύχτα που δε τον άφηνε ακόμα να ξεχάσει το… βλέμμα της… Στη νύχτα που του έκλεβε τις σκέψεις και τις πήγαινε σε εκείνη, αυτή που τώρα στέκεται μπροστά του, με αυτό το μακρύ φόρεμα… αυτά τα κόκκινα χείλη… Σκέψεις δειλές αφήσε να τον κυριεύσουν...

"Μπορεί ακόμα;" διεκδικεί ακόμα;;;" "ένας χορός είναι… ήρθε η ώρα να μάθω…"

Και ξαφνικά αισθάνθηκε ένα χέρι να της τυλίγει τη μέση και μια  ανάσα δίπλα στο αυτί της…

της κόπηκαν τα πόδια και η καρδιά της κόντεψε να σταματήσει, έτσι γρήγορα που χτυπούσε…

δε ρώτησε ποιος ήταν… μονάχα άφησε εκείνο το  γνώριμο άρωμα να ποτίσει τα μαλλιά της… και τους ώμους της, φορούσε ακόμα τη μάσκα του και δεν άντεχε άλλο να μην μπορεί να τον ακουμπήσει στα ζυγωματικά, να μη νιώσει τη θέρμη του προσώπου του στα δάκτυλα της… πάλευε μέσα της να αποτραβηχτεί, αλλά το σώμα της δεν υπάκουσε, ποτέ δε έκανε αυτό που πρόσταζε η λογική… ποτέ… μα τώρα…

Και τον κοιτά, τα μάτια του πυρκαγιές που καίνε το φόρεμα της, την αφήνουν γυμνή να παλεύει με τις φλόγες που της προκάλεσε το λάγνο βλέμμα του, το στόμα της στεγνώνει, τα χέρια της τρέμουν μα καταφέρνει να αρθρώσει δυο λέξεις… δείχνοντας ατάραχη…

-γιατί ήρθες;

-ήθελα να σε δω…

-….

-τι θα έκανες αν σου ζητούσα αυτό το χορό;

-δε θα χορέψω μαζί σου.

-Πολύ ωραία, πάμε λοιπόν.

-δε με άκουσες, τι είπα.

-ότι δέχεσαι να φύγουμε.

-ποιοι; εμείς οι δυο; να πάμε που;

-διάλεξε, μέρος και πες πως φτάσαμε ήδη.

-δε πάω πουθενά μαζί σου.

-κι αν σε σώσω μέσα από το χάος που μας περιβάλλει;

-χάος το βλέπεις εσύ, αποτελείς κομμάτι του όμως παραδέξου το.

-άσε με να σε σώσω, να γίνω ο ήρωας σου…

-δεν υπάρχουν….

Και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, της αρπάζει το χέρι και τη τραβά επάνω του, με τέτοια ορμή που δε πρόβαλλε αντιστάσεις…

Κοιταχτήκαν για λίγο και ύστερα της ψιθύρισε…

 -Τι νιώθεις; Τι ακούς; και ο περίεργος απόψε είμαι εγώ. Τι θυμάσαι; Τι θες αλήθεια να ξεχάσεις, να ζήσεις; Μέσα στο πλήθος, δυο σώματα, δυο ψυχές… και κόσμος ρηχός, άφαντος…. Ακούς τη μουσική πολιορκεί το σώμα σου. Ακούω τη φωνή σου και σε πλησιάζω… με μια μαύρη μάσκα…. Ένας άγνωστος… κάποιος μασκοφόρος… σε αγγίζει; Το επιτρέπεις; Το πλήθος γυμνό, το πλήθος καλυμμένο… και εσυ… ένας άγγελος… που ψάχνει… να βρει…. να μπει μέσα στις σκέψεις μου, για ένα βράδυ, και ύστερα; Ήχοι, χαμόγελα…. Μη κοιτάς… είμαι ένα βήμα κοντά σου, είμαι ένα σώμα δίπλα σου… εκείνο που σαγηνεύεται από το άρωμα που φοράς… από το χρώμα που έχουν τα χείλη σου...

Εκείνη κάνει ένα βήμα πίσω, αρνείται…

του φωνάζει:

"όχι,ένας άγνωστος μένει για πάντα άγνωστος…" μια φωνή μέσα στο πλήθος.

Εκείνος αγγίζει τις άκρες των δαχτύλων της. Πάντοτε κύριος…και απόμακρος… δοκιμάζει να τα κρατήσει κοντά του, στο μέρος της καρδιάς…. Φέρνει τα χέρια της κοντά στο λαιμό του, κοντά στα χείλη του, κοντά στα μάτια του… και η μάσκα πέφτει. Και η μάσκα… πέφτει κάτω και σπάει. Τον βλέπει ξανά…και οι αισθήσεις ξυπνούν...

τον αγκαλιάζει σφιχτά, φυλακίζει το είναι της στα δυο του χέρια...και του λέει :

-Μείνε κοντά μου...και μη ρωτάς,

μη μιλάς,κάλυψε τα χείλη μου με την υγρή σιωπή σου…
κλείσε τα μάτια  σου και αφέσου στη μαγεία που χαρίζουν οι νότες…μόνο για απόψε...