Ειναι γεματη η σκεψη μου με χρωματα δικα σου...
το προσωπο σου...τα μαλλια σου...το στομα σου...τα ματια σου...το χαμογελο σου...ολα...
που με τυλιγουν και σχηματιζουν ουρανια τοξα στον ουρανο της φαντασιας μου...
Θα σε περιμενω οσο ανασαινω..
να βγεις μετα τη βροχη...
θα στεγνωσουν οι σταλες βροχης απ'τα χειλη μου...
και θα ονειροπολω κοιταζοντας τα συννεφα να παιρνουν το σχημα του κορμιου σου...
Σε κυκλο συναισθηματων θα μπω, μα αν σε ερωτευτω δε θα φταιω εγω...
σε κυκλο καλυμμενο απο τα χρωματα που φανταζεσαι...
τις αισθησεις που μου χαριζεις....
και το κυμα που πλεει...με κυνηγαει..με κυριευει..
σαν ενταση σαν κατι ανεξηγητο...
μα κι αν με τυφλωσουν οι αχτινες του ηλιου...η σαρκα μου...
παντα θα λαχταρα το αγγιγμα της ματιας σου...
το ψιθυρο του ανεμου...στο αυτι μου,να μου λεει πως ηρθες...
δε θα τρεμω απο φοβο πια μην εξαφανιστεις στο φως της μερας...
αλλα απο το αστραφτερο κυκλο των αισθησεων που μου φορεσες σα μενταγιον στο λαιμο μου...
Μέσα σε σκεψεις που με κυριευουν...
προχωραω σε βρεγμενους δρομους, εισβαλλοντας σε μονοπατια αγνωστα...
Μαθημενη από τις περιπλανησεις μου σε συναντω..
και η φαντασια παιρνει μορφη μεσα στο καστρο της θαλασσας,μεσα στις πυλες των σκιων…
η βροχη με χτυπα, μα καθως σε κοιτω… ξεχναω τη δυναμη της...
και εγκλωβιζομαι στον κυκλο των αισθησεων που μου προκαλει η μορφη σου...
με εχεις αιχμαλωτισει...
ολες αυτες οι λεξεις ποσο αδυνατουν να δειξουν ολα οσα σκεφτομαι ολα οσα θελω να σου πω...
ολες αυτες οι λεξεις ποσο λιγες φαινονται μέσα από το φορεμα αυτο που με σκεπαζει..
μέσα απο τα ματια που γινονται χρυσα... σαν νομισμα που χαθηκε στους παραδεισους...
και βρεθηκε μεσα στα χερια μου....
το φως της ημερας γινεσαι, το φως της σκεψης..
το σκοταδι σβηνει οταν σε κοιτω, και ανατελλει μονο μεσα μου...
σαν ουρανιο τοξο ειναι οι πρωτες στιγμες...
γεματες, αδειες μα παντα υπαρκτες σαν μνημες...
αναμνησεις γινονται, μα δε σε ξεχνω...
γινεσαι...
Μεσα μου...
...ΦΩΤΙΑ...
Υ.Γ Ευχαριστω πολυ το προφητη,
που του ζητησα φωτια και μου εδωσε...
