Σου ζητησα να με αφησεις λιγο πιο μακρια απ'το σπιτι μου για να βρω την ευκαιρια να σκεφτω...για να βρω την ευκαιρια ν'αναπνευσω...για να βρω λιγο χρονο να ανασυγκροτησω τις σκεψεις μου...
Ποσο το μετανιωσα εκεινη ακριβως τη στιγμη...οταν μου ειπες "θελεις κατι αλλο;" και εγω σου απαντησα "οχι". Το μετανιωσα την ιδια ακριβως στιγμη. Ναι ηθελα να σου πω...μια αγκαλια και ενα φιλι σου για να μη νιωθω μονη. Κι ομως διαλεξα τη μοναξια μου, σου υπεδειξα με τα πιο σκληρα λογια πως θα ημουν καλυτερα με το εγω μου παρα με το εμεις. Αυτος ο εγωισμος μου με επισκεπτεται τις πιο κρισιμες ωρες.
Δε φταιω ματια μου εγω, δε ξερω ποιος η τι φταιει, εγινα σκληρη, οι ανθρωποι και οι εμπειριες απο το παρελθον μας, αφηνουμε συνηδειτα η ασυνηδειτα να επηρεαζουν το παρον μας. Γιατι γαμωτο; Γιατι παντα να κυριαρχει ο ιδιος παντα φοβος; η ιδια παντα επιφυλαξη για τις ανθρωπινες σχεσεις; η ιδια παντα δυσπιστια;
Ειναι τοσο δυσκολο να αφεθεις αυτη τη φορα.
Προσπαθω ομως, ασε με να προσπαθησω αυτη τη φορα.
Αφησε με να σε βαλω στη ζωη μου. Να γινεις κομματι της. Με αργα και σταθερα βηματα. Μη με αποπαιρνεις. Μη με αποδοκιμαζεις.
Σου μιλησα για δειλια. Ποια εγω; που ζητουσα καποτε συννενοηση, τρυφεροτητα, κατανοηση, παθος, εμπιστοσυνη, ερωτα, εγνοια και τωρα που τα βρηκα τους γυρνω τοσο αβιαστα τη πλατη πιστευοντας και περιμενωντας να μου τρυπησουν ξανα απο συνηθεια τη πλατη. Περιμενωντας ξανα μια φυγη, ενα ψεμα, μια αυταπατη, αλλη μια πληγη στις τοσες ανοιχτες επανω στο σωμα της καρδιας μου. Γιαυτο και τη κλειδωσα, δε στο ειπα; Δε το καταλαβες. Γιαυτο με ρωτας ξανα και ξανα τι σημαινει για μενα το κλειδι που χαραξα πανω μου με μαυρο ανεξιτηλο μελανι. Γιαυτο. Δε θελω ξανα να πληγωθω. Δε θελω να πονεσω παλι απο αγαπη. Δε θελω να πονεσω για τιποτα πια. Να ειμαι ελευθερη και δυνατη θελω, απο μαχαιριες που απειλουν τη ψυχη μου...
Γιατι ακομα νιωθω να απειλουμαι.
Γιατι ακομα δε εχω πιστεψει.
Θα πιστεψω,υποσχομαι.
Μα μη φυγεις.
Σε χρειαζομαι...
