Κι αν έφυγες,είσαι εδώ,μέσα μας ακόμα.

Στα χέρια της μητέρας μου, κοιμόταν ο πατέρας μου.
Και η ζωή ξημερώνει στα παιδικά μου μάτια.
Και το πρωί που έφευγε, μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε.
Και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια.

Στο μεσιανό του δάκτυλο μια φαγωμένη βέρα.
Κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή.
Δε μίλαγε μα δάκρυζε, στην πρώτη καλημέρα.
 
Λόγια είναι τα δάκρυα, κρυμμένα στα κορμί...

Τους δρόμους που περπάταγε, ασίκικα τους πάταγε.
Κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο.
Στους ουρανούς αρμένισε και το σακάκι ανέμισε.
 
Καιρός πάει που έφυγε μα εγώ τον περιμένω...

Στίχοι:  

Ηλίας Κατσούλης

Μουσική:  

Παντελής Θαλασσινός

...

"Αυτοί που φεύγουν κάποιο λυγμό τους

παίρνουν μαζί τους και μιαν ευχή..."

'Εφυγες,τόσο ξαφνικά,τόσο άδικα,τόσο αναπάντεχα.

Έφυγες για να αλωνίσεις νέους ουρανούς.

Για να εξερευνήσεις καινούργια μέρη.

Για να διδάξεις νέους ανθρώπους με τη σοφία σου.

Για να ξεκουραστείς.....

Πατέρα...

νιώθω πως μ'ακούς,νιώθω πως δεν έχεις φύγει λεπτό απο κοντά μας. Κι όμως έχουν περάσει κιόλας δώδεκα μέρες μακριά σου. 'Εχουν περάσει δώδεκα αναθεματισμένες μέρες,χωρίς μια σου λέξη,ένα σου βλέμμα,ένα σου άγγιγμα,μια συμβουλή.

Μ'ακούς,το ξέρω οτι μ'ακούς,το αισθάνομαι ακόμα και τώρα.Μου μιλάς,με μαλώνεις,με συμβουλέυεις,ακόμα και τώρα μου λες να μη πονάω. Μου λες να μη κλαίω. Πώς πατέρα; Πώς να το κάνω να πάψει να πονάει τόσο;Πώς; Δε θα σε δώ ποτέ ξανά και αυτό διαπερνά σα μαχαίρι τη καρδιά μου....

Έφυγες πατέρα...

μας έλεγες πως αυτό το Πάσχα θα ταξίδευες,πως είχες σχέδια,δε μας είπες ποτέ για που,μας έλεγες πως θα τα παράταγες με την ποδοσφαιρική ομάδα που τόσο αγαπούσες το Μαιο,πως είχες κουραστεί,μας έλεγες πως θα πεθάνεις...πως δεν αντέχεις άλλο έτσι να ζείς.Δεν ήταν ζωή αυτή έλεγες.Κανείς δε σε πίστευε. Σου λέγαμε όλοι πως πέρασες τόσα,ότι είσαι δυνατός,ότι θα παλέψεις...όπως πάλευες τόσα χρόνια και έβγαινες πάντα νικητής.Κανείς δε σε πίστεψε.Έλεγες πως δε σε καταλαβαίνουμε.

Αχ μπαμπά μου.Πάντα σε καταλαβαίναμε.Πάντα. Σου χάιδευα τα μαλλιά και σου έλεγα όλα καλά θα πάνε. Να μη φοβάσαι...και εσύ ηρεμούσες.

Κανείς δε κατάλαβε όταν η καρδιά σου...σταμάτησε να χτυπά.Κανείς δε περίμενε ότι θα σβήσεις έτσι ξαφνικά ενόσω μιλούσες και οι γιατροί το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν ήταν να σε επαναφέρουν μονάχα για δυό λεπτά.Δεν άντεξες...έγειρες το κεφάλι στο πλάι και ξεκίνησες για το μακρινό σου ταξίδι.... 

Δε πίστεψα ποτέ πως το απόγευμα εκείνο της Παρασκευής,λίγο πριν φύγω για τη δουλειά,ότι ήταν και το τελευταίο που θα σε έβλεπα.
Αν ήξερα,αν μπορούσα....θα έκανα τα πάντα πατέρα για να σε βοήθησω.Θα έκανα ότιδήποτε περνούσε απ'το χέρι μου για να μη σε αποχωριστώ ποτέ. Για να μη νιώσω ποτέ αυτό το μικρό θάνατο,όταν σε σκέπασε η γη...

Γιατί μας άφησες πατέρα μου; Κουράστηκες το ξέρω. Σε κόυρασε η ζωή την τελευταία πενταετία.Ήταν σκληρή μαζί σου.Σου πήγαινε κόντρα στα θέλω. Αλλά άντεξες,πάλεψες και έγινες παράδειγμα προς μίμηση. Και στάθηκες άξιος και γενναίος μαχητής. Είχες τόσα να δεις ακόμα,είχες τόσα πολλά ακόμα να μας διδάξεις,είχες τόσα πολλά ακόμα να ζήσεις...θα γινόσουν παππούς...μπαμπά μου σε λίγους μήνες,και δε πρόλαβες καν να το μάθεις για να χαρείς....

ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ, πατέρα.

Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα μου λένε. Δε γιατρεύει τίποτα,απλά με το καιρό καταλαγιάζει λιγάκι ο πόνος.Αλλά πάντα στη καρδιά θα υπάρχει μια τρύπα. Ένα αγκάθι μόνιμο που θα τη ματώνει,που θα την κάνει να αιμορραγεί κάθε φορά που θα σε νοσταλγώ,κάθε φορά που θα σε αναζητώ...πατέρα.Σε όλα εκείνα που θα ήθελα στη πορεία της ζωής να μοιραστώ μαζί σου και εσύ θα απουσιάζεις.Γιατί εκεί θα μου λείπεις πιο πολύ.

Όσο περνούν οι μέρες γίνεται όλο και πιο δύσκολο μακριά σου. Το σπίτι άδειασε χωρίς εσένα.

Και πονάει τόσο πατέρα,που ξέρουμε οτι δε θα ξαναγυρίσεις σπίτι μας. Δε θα ακούσουμε πάλι το όνομά μας απο τα χείλη σου να μας φωνάζει,δε θα ακούσουμε το γέλιο σου,τις ατάκες σου,δε θα σε ακούσουμε να τραγουδάς,δε θα αντικρύσουμε ποτέ ξανά τα μάτια σου...

Φοβάσαι άραγε τώρα εκεί πάνω πατέρα;Παρακαλώ το Θεό να σε προσέχει. Να σ'αγαπάει έτσι δυνατά όπως εμείς...

Θα μου λείπεις πάντα...πάντα..πάντα....κάθε ώρα,κάθε λεπτό....

"κι αυτοί που μένουν στο σπαραγμό τους
κάνουν κουράγιο και προσευχή..."

Δε-μέν(η)ει

Μια μερα καινουργια ξεκινα. Γκριζα. Με θρασυτατα μαυρα συννεφα να την απειλουν. Ηχοι. Ποικιλοι. Διαφοροι. Στο σπιτι. Τριξιμο των ξυλων στο τζακι. Σταγονες να χτυπουν το τζαμι με ορμη. Αερας. Δυνατος. Μανιασμενος. Καιρος...μελαγχολικος. 

Κοιταζω το τοπιο γυρω μου και αισθανομαι ενα πλακωμα. Λες και η βροχη πεφτει επανω στο στερνο μου. Το πιεζει. Το εγκλωβιζει να απολαυσει, οσα η φυση προσταζει. Κι αλλος ηχος. Απο το καφε στη κουζινα που χυνεται. Ας ειναι. Πινεται. Καυτος.

Πρωινο τσιγαρο. Πρωτη ρουφηξια βαθια μεσα στα πνευμονια. Απολαυστικο. Φυσω το καπνο με θυμο.Γιατι;

Ξυπνω καθε πρωι και το μονο που ευχομαι ειναι να κοιμηθω ξανα και να ξυπνησω μοναχα οταν η ζωη εχει κατι καινουργιο  να μου προσφερει.

Κατι απο αυτο που μερες τωρα ευχομαι να με οδηγησει στο μονοπατι των επιθυμιων.

Κατι που δε δημιουργει δυσαρεσκεια,γκρινια,κουραση.

Ναι, κουραστηκα να συμβιβαζομαι με τα μετρια.

Παλευα ολα μου τα χρονια να σταθω στα ποδια μου. Να αποδειξω στον ευατο μου οτι εφτασα στη κορυφη των στοχων.

Ποσο ακομα πια; Φθανει!

Πληξη. Ξανα. Μια επαναληψη που βαρεθηκα να επαναλαμβανω.

Κι ολα αυτα γιατι; Απελπιστηκα να ελπιζω πως ολα θα γινουν οπως τα'χω σχεδιασει.

Ονειρα. Μονο εκει ζεις πραγματικα. Και οταν ξυπνας χαραματα,σκεπτομενη το υπολειμμα του υποσυνειδητου,ερχεται το πραγματικο. Και σε λουζει η απογοητευση.

Δε ημουν απαισιοδοξη. Οι συνθηκες που αντιμετωπιζω με εκαναν.

Εχω τοση δυναμη μεσα μου για να πετυχω, αλλα...αυτη η επιτυχια αργει πολυ ακομα γαμωτο;

Γιατι ειλικρινα στερεψα.

Συμπαν; εσυ που ολα τα οριζεις,που στο διαολο συνομωτεις;και για ποιον;

μηπως οι συνομωσιες σου εχασαν το δρομο των επιθυμιων μου;