Εμεινα εδω...

Ο χρονος τρεχει, μενω στασιμη να τον κοιταζω...να φυγω, ή να μεινω;

Φευγω, εφυγα..επιστρεφω, μα δε μενω πια εδω... Το σωμα στεκει αλωβητο μπροστα στα σημαδια του καιρου...η φυγη, η μοναξια, αναποσπαστα κομματια της ψυχης...κανε με να μεινω πλαι σου σε ικετευω.

Η παλαμη της καρδιας  με χαστουκιζει, παλευοντας να δωσει το τελευταιο χειροκροτημα και να αποθεωθει...

Η καρδια μου μαζι σου, ξεψυχα, μη μπορωντας να αντεξει τις εξαρσεις αδιαφοριας σου.

Σου φωναζω πως φευγω και εσυ κοιτας παραξενα, δεν αντιδρας...

Σου λεω θα παρω και τη καρδια μου φευγοντας και εσυ μουδιασμενος κανεις πως δε καταλαβαινεις.

Ξερεις αραγε πως ειναι να φευγεις;Απο που να το ξερεις, εχεις μαθει τοσο καλα να διωχνεις και να πληγωνεις οσους θελουν το καλο σου.

Καθε σου κινηση μαρτυρα, πως σου αρεσει να παρατηρεις απ'το να ζεις.

Αιωνιος παρατηρητης της αδειας σου ζωης. Και το συμπερασμα ενα. 

Σε παρατηρω να αδειαζεις συνεχως  εμενα, τις στιγμες μας, τις ζωες μας και λυπαμαι τοσο που δε μπορω να το αποτρεψω. Μενω. Εμπλεξα.

Και τωρα πως φευγουνε;

Θα φυγω...αυτο το θα παγωνει στιγμιαια τη καρδια και το μυαλο...

Αρνηση, θυμος. ειναι τοσο δυσκολο να αφηνεις πισω οτι αγαπας...

Ο.τι κι αν σκεφτω,οτι κι αν κανω...Ολα με γυριζουν πισω,σε σενα.Ολα.

Non e mai troppo tardi...

Ειναι φορες που σκεφτομαι τοσα να σου πω,μα καθως σε κοιταζω η σιωπη..με προλαβαινει.

Θελω να σου ζητησω τοσα πραγματα,να μ'αγαπας,καθε ωρα,καθε λεπτο,να μη με αφησεις να φυγω ποτε απο κοντα σου,να μεθας τη ψυχη μου απο φιλια και χαδια. 

Να με παρηγορεις με λογια παντοτινης ευτυχιας. 

Κι ας ξερω πως φανταζουν δανεικα, μακρινα,ανεφικτα,τουλαχιστον να βρισκω το κουραγιο να ονειρευομαι...

Θα ηθελα να στο λεω αβιαστα,χωρις να σκεφτομαι,το πρεπει,το γιατι,το μετα..

"Σ'αγαπαω..."

μα υστερα το φυλακιζω μεσα μου.

Με εμαθες να κρυβω τοσο καλα το μεσα μου, να φοβαμαι να το εξωτερικευσω..

Υπαρχουν επιπολαιοι οπως λες, 

που πουλανε αγαπες,καρδιες,ψυχες...και υστερα δε μπορουν να τις παρουν πισω.

Κοντευουν να γινουν οι μερες αμετρητες και εσυ απλα... ενας κλεφτης.

Μονο στη φαντασια,παιρνουν τα ονειρα μορφη...

Δυσκολες οι ανθρωπινες σχεσεις,μου το λενε συνεχεια,
το ξερω,το εχω εμπεδωσει,μου εχουν κανει τη ζωη ακομα πιο δυσκολη,και αντε να βρω τροπο να την απλουστευσω.

Γιατι σε καθε νεα αποφαση οι αντοχες να τελματωνουν;

Γιατι παντα να λεω πραγματα αντιθετα απο οσα κανω;

Ποτε δεν ημουν σταθερη,
παντα κυνηγουσα την ιδια μου τη σκια.

Κατι παντα μου εφταιγε,ο ευατος μου,οι αλλοι,ο Θεος..
Καποιον παντα κατηγουρουσα για το τρομο που μου προκαλουσε το αγνωστο,
το μυστηριο,το χαος του ψυχισμου που κρυβεται μεσα μας.
Καποιον παντα εβρισκα για να  του ακουμπαω τη δειλια μου.

Κατι παντα μου μιλουσε, με ωθουσε στα ακρα, 
με εσπρωχνε στο χειλος ενος αγνωστου γκρεμου.
Ρισκαρα.Διαλεξα.Επελεξα.Σταματησα.
Ξαναρχισα...απο το τελος μιας αλλης ξενης αρχης.

Ποσες αρχες και ποσα τελεσιγραφα εχω αφησει μισα.

Ολοκληρα χρονια...αναζητωντας τα τελεια.
Ολοκληρες ζωες...ανακαλυπτωντας τα ημιτελη.
...

Κι ομως εμαθα να στεκομαι εκει στην ακρη,
να αφηνομαι σε μια ανισορροπη ισορροπια,
να βαδιζω την ωρα που επιθυμουσα να βαδισω,
να κλεινω τα ματια αφοβα οταν το επιθυμουσα,
να οριζω το τιμονι της ζωης μου απροσδοκητα καλα,
με συνοδηγο παντα μια ελπιδα και μια αυταπατη,εναλλαξ,
που εμεναν ανελπιστα πιστες στη θεση τους.
Δρομος ολο στροφες που με ενοχλουσαν και με ενοχλουν αφορητα.Μια παρεκτροπη.
Μια καινουργια περιπετεια.Μια ευθεια.Που παω;
Μια βουβη αναφορα ενος ορκου.

Ε και;Αθετησα τον ορκο μου και εστριψα,αλλαξα διαδρομη.
Νεα προσωπα, παλιες μνημες, μπερδευονται και ισορροπουν στο σκοινι του χρονου.
Νεα συναισθηματα,παλιες πληγες σχηματιζουν σφιχτους κομπους στο σωμα, προκαλωντας εμφρακτα.
Διασπαρτα τα εμποδια που δυσκολευουν τη κυκλοφορια, 
τη ροη ελευθερων σκεψεων,την απελευθερωση ουσιων για το γελιο,τη χαρα.
Αληθεια, αυτος ο κομπος ποτε φθανει στο χτενι;
Οταν ονειρευεσαι πλαι στους αλλους ή οταν αυτοι οι δικοι σου "αλλοι",
σου καταστρεφουν τα ιδια σου τα ονειρα;
...

"Όλο τα ίδια λέμε, γιατί δεν μάθαμε πολλά
κι όλα μας τα ταξίδια μέσα στην ίδια γειτονιά
Όλο τα ίδια λέμε, γιατί δεν μάθαμε πολλά
Δεν θα πετάξουμε ποτέ
Δεν θα γνωρίσουμε ουρανούς
Πάμε για ύπνο και θα δεις
όσα λαχτάρισε ο νους
Δεν θα πετάξουμε ποτέ
γιατί μας κάρφωσαν στη γη
Έτσι χτυπάνε δυστυχώς
κάθε ελπίδα δυνατή
Μόνο στη φαντασία παίρνουν τα όνειρα μορφή
όπως η πεταλούδα που μια νύκτα μόνο ζει
Μόνο στη φαντασία παίρνουν τα όνειρα μορφή."