(Π)ληξη...του 2010...

 

"....Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή..."

Ληξη...
Αυτου του ετους για την εναρξη του επομενου.
 (Ανα)μονη...
Τρια...δυο...ενα...
Επιτελους..
τα φωτα σβηνουν κι αναβουν παλι...

 οι κογχες των ματιων κλειστες,
προτιμουν το γνωριμο σκοταδι.

Φορεσα το πιο γλυκο μου χαμογελο,
ντυθηκα με τα πιο φανταχτερα μου ρουχα...
για να σε υποδεχτω χρονε...
Προσωπο κρυο,σα το κρασι που κρατω για συντροφια.
Ματια ολο φωτια σα το κοκκινο χρωμα στα χειλη.

Αργησες χρονε..και δε μου εφερες οσα σου ζητησα...
Δε σου ειπε κανεις πως δεν κανουν ποτε επισκεψη με αδεια χερια;

ποιος ο λογος να σε (συγ)χαρω τωρα για την ξαφνικη επαναλαμβανομενη σου επισκεψη;

Κι η παραστασταση συνεχιζεται...
τρια...δυο...ενα...
Τα φωτα της σκεψης αναβοσβηνουν,βραχυκυκλωνουν.
Αι στα κομματια.Καλυτερα.Οχι αγχη.Οχι φωταψιες.
Αφησα το μπουκαλι αδειο.Εμεινα μπουκαλα.
Τα χαμογελα συνεχιζονται και η υπομονη μου εξαντληται.
Μια επαναληψιμη κωμωδια...
Αραγε ειναι πραγματικα ευτυχισμενοι ολοι οι γνωστοι-αγνωστοι γυρω μου,η απλα προσποιουνται;


Ειμαι η μονη που δε μου αρεσουν τουτες οι μερες;
ειμαι η μονη που με πιανει μια βαθια μελαγχολια
καθε φορα που μετραω τα δευτερολεπτα για να με καλωσορισει η καινουργια χρονια;
Καθε τελευταια μερα του χρονου...
γυρναω στην αρχη καθε τελους...και δε το γουσταρω καθολου.

 

 

...όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος...
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος...

 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ...

(για να δουμε)

Κα(ποτέ)..

Καποτε...

ελεγα πως δε θα βρεθει ποτε αυτος που θα μπορεσει να εξημερωσει το αγριμι της ψυχης μου,

πως θα ηττηθει νωρις και δε θα χρειαστει να κονταροχτυπηθει για να επουλωσει τις πληγες μου.

Καποτε...

θυμαμαι εκλεινα τα ματια κατω απο εναστρους ουρανους και ευχομουν να βρεθει επιτελους καποιος και να σπασει τις αλυσιδες της καρδιας μου,να με κανει να αισθανθω και παλι τους χτυπους της...

Ετσι αδιαφορα περνουσε ο καιρος και τα πεφταστερια πηγαιναν μονιμως κοντρα στα θελω...

ωσπου τα παρατησα,επαψα να ψιθυριζω κουφιες ευχες και η απογοητευση πηρε επαξια τη θεση της ελπιδας και της προσμονης...

"οτι ειναι να΄ρθει,θα'ρθει ελεγα,αλλιως θα προσπερασει..."

  και βουλιαζα στις ρηχες σκεψεις μου.

Καποτε...

υποστηριζα πως δεν υπαρχουν στερεες σχεσεις,μοναχα ετοιμορροπες απολαυσεις που διεγειρουν τις αισθησεις και το μυαλο προσωρινα.

Και τωρα;νομιζω πως θα αργησω να μου αλλαξω τη γνωμη...
γιατι ολοι καποιοι στιγμη φευγουν και μενεις πισω κουβαλωντας ενα τεραστιο κουφαρι ψυχης.

Και πανω που κανεις βουτια στο αβεβαιο,βρισκεσαι να πνιγεσαι στα τρισβαθα ενος αγνωστου ωκεανου μα δε ξεψυχας,απλα μαθαινεις να επιπλεεις...

Καποτε ημουν εγω και με αναγνωριζα και  τωρα εμεινα να παλευω να με αναγνωρισει και ο καθρεφτης μου...

Καποτε ειχα συμβιβαστει με την ιδεα της μοναξιας..ηταν η καλυτερη μου φιλη και η μοναδικη που δε με προδωσε  ως τωρα.
Η μονη που εμεινε πλαι μου με ανιδιοτελεια,πιστη και αφοσιωση.

Καποτε μιλουσες για το παντα των στιγμων μας και εγω σου ελεγα για το μαζι και το παντα χωρια,που μας ακολουθει σε καθε μας κινηση.

Τοσες διαφορετικες οπτικες γωνιες καταφερνουν και χωρουν σε ομοιες ματιες.

Τοσα ζωντανα λογια υπακουουν σε αυτοχειρες χειρονομιες...απο παντου και για παντα.

Γιατι γιναμε ετσι;

Ειναι η πρωτη φορα που διψω για ζωη,για να αγγιζω,να μυριζω,να γευομαι τα αδυτα που μου χαριζει ο βυθος της υπαρξης σου...

μα οσο πιο βαθια με οδηγεις τοσο νιωθω να πνιγομαι...

"Κάποτε,μα τώρα είμαστε εδώ
Ξένοι σ`έναν τόπο που αλλάζει
Ξέρω χίλιους τρόπους να σωθώ,

μα κανένας τους δεν μου ταιριάζει..."

what's your game?

"...Έρχομαι και φεύγω το 'χω δει το έργο
ξέρω πως τελειώνει και πως ξαν'αρχινά..."

Σου είναι τοσο ευκολο να φευγεις και να αφηνεις πισω σου πατημασιες,ξεκινα λοιπον,τι με κοιτας;

δε θα  σου είναι δα και τοσο δυσκολο να ανοιξεις την πορτα και να πεταξεις ψηλα στο χαος του μυαλου σου…

Μα,ασε με ακομα λιγο να ξεκουραστω στη γη,θελουν χρονο τα φτερα μου...

για να αντεξουν και να σηκωσουν το βαρος της ψυχης…

Σου είναι τοσο ευκολο να μενεις απλος θεατης στο θιασο της ζωης σου,της ζωης μας,παιξε λοιπον,τι δειλιαζεις;η αυλαια ανοιξε,σε περιμενει,λουσου με τα φωτα της επιτυχιας και τυφλωσου από την ματαιοδοξια σου…

Μα,ασε με ακομα  λιγο στα παρασκηνια,δεν αντεχω ματια μου τα κοσμικα,παντοτε τα ασημα και τα υπογεια με ελκουσαν,
μη ζητας να γινω κατι που δεν ειμαι…

 Σου είναι τοσο ευκολο να κερδιζεις στη τραπουλα της αγαπης μου για σενα,
είναι σειρα μου τωρα να ρεφαρω δε νομιζεις;

Με εξαπατας..και ετσι χανω συνεχως...εμενα,

για να κερδιζω μια ζωη...εσενα.

 Σου ειναι τοσο ευκολο να φευγεις σιωπηλος μεσα στη νυχτα,

στολιζοντας ετσι τη σιωπη μ'ενα παγωμενο φιλι και ενα νεκρο καληνυχτα...

Ολα οσα κρυβω φωναζουν δυνατα,την ωρα εκεινη που με αφηνεις...μα δεν τ'ακους.

την ματαιη εκεινη ωρα,που ποτε δε γυρνας να κοιταξεις ο,τι δημιουργησες..
και ο,τι γκρεμισες...

Ειναι φορες που σκεφτομαι να σε αφησω... 
 Μα τοτε ειναι που η σκεψη αυτη,
μου αφαιρει ενα ξεχωριστο κομματι της καρδιας μου.
Πως θα ζησω μετα;

"...Θα 'ρθω και θα φύγω κι ίσως λίγο λίγο
να συναντηθούμε κι εμείς στο πουθενά.."

you don't have to be alone to be lonely...

Γυρω μου φωτα,κοσμος πολυς,χιλιαδες χαμογελα,ευτυχια και εγω...

λεω πως ζω,μουδιασμενη,ξεχασμενη,καθισμενη καπου στο συνωστισμο,μα τοσο μονη αναμεσα στις φωνες,πνιγω τους αναστεναγμους μου...στο γυαλινο ποτηρι με το κοκκινο κρασι,κοκκινο σα το αιμα που κυλα στις φλεβες,το αιμα που μου δινει τη πνοη,μα ποτε δε μου τη παιρνει για να λυτρωθω...

ελα και παρε την,δε τη θελω ετσι,δικαιωμα μου δεν ειναι να παταω διαγραφη στις υποτιθεμενες ομορφες στιγμες μου;

δικαιωμα μου δεν ειναι να ζηταω παυση στις εκκωφαντικες και αδειες νυχτες σαν και αυτη;

Θελω..τι θελω;η απουσια σου συμβιβασμε να παψει να με φλερταρει,δε μου αρεσει ετσι να ζω,δε μου παει πως το λενε;

θελω ν'αλλαξω τροχια,να παρω λαθος τρενο και να βγω σε αβεβαιο σταθμο,να παω και παλι στην αρχη...θυμασαι αραγε την αρχη μας;

Τα ματια υγρα παλλονται στο ρυθμο της μουσικης,αποψε μονο ενα τιποτα επιτρεπω να με αγγιξει,γιατι ποιος αλλος αντεχει να το κανει,ποιος αντεχει να κοιταξει πραγματικα μεσα μου;

ποιος αντεχει να υπερπηδησει τη βιτρινα του φαινεσθαι;

να με ρωτησει αν ειμαι καλα;

αν ειμαι ευτυχισμενη;κανεις!

αυτη η απαντηση στριφογυριζει αποψε στο νου..κανεις,ποτε και πουθενα...

αυτο σου αξιζει ευατε για να μαθεις να δινεσαι ανευ ορων...
ο κανεις.

κανεις δε με ενιωσε..δε τα καταφερε,δε προσπαθησε καν...

στα μισα της διαδρομης,τα παρατησε και γυρισε πισω,θυμηθηκε να κοιταξει το εγω του,η ιδιοτελεια νικησε ξανα,

ειναι το παν για μερικους και ασημαντη για λιγους...

Μια τρελη καρδια τι θελω στη λογικη πλανη που με περικυκλωνει;

ποναω,δε ξερω τι ειναι αυτο που μεσα μου με τρυπαει ανελεητα κατι τετοιες ωρες,μα ποναει...

Ολο κοντα μου βρισκεσαι μα συνεχως ξεμακραινεις...

ειμαι μονη...αγαπαω μονη...και κανεις δεν ειναι πλαι μου να το μοιραστω...

καποτε μου αρεσαν τα παραμυθια...

τωρα πια δε τα αντεχω...

-ποσο κραταει αραγε μια νυχτα;

-οσο ζει ενα αστερι.

-ποσο ζει ενα αστερι;

-οσο υπαρχουν ακομα ανθρωποι και κανουν ευχες.

-ποιοι κανουν ευχες;

-οι ονειροπολοι.

-ποσο κρατανε τα ονειρα;

-Μονο μια στιγμη.

υστερα ξυπνας και επανερχεσαι στη στριφνη πραγματικοτητα.

Μονο μια στιγμη.

Και στην αγαπη το ιδιο.

Και στην ζωη το ιδιο.

Ολα διαρκουν μια μοναχα στιγμη...

τα φτερα σου για λιγο δωσ'μου...ν' αγγιξω τον ουρανο...

"Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα,
κάνε γη και ουρανός να μοιάζουν ένα..."

 Σα κατι να εχει αλλαξει πανω σου,πανω μου,μα ναι,τωρα που σε κοιτω,πλαι σου αχνοφαινεται και το ειδωλο μου,αλλαγμενο,μουτζουρωμενο απο αταιριαστες πινελιες της δικης σου τεχνης παντα.

Σα κατι να εχει ραγισει,με σοβαρη επικινδυνοτητα να σπασει.Το αισθανεσαι;

Η προθυμια γινεται αξαφνα...απροθυμια.

Η ορεξη για ερωτα πασχει απο...ανορεξια.

Η ακορεστη διψα για στιγμες παθους και τρυφεροτητας καταντα...λειψυδρια.

Το απαιτητικο θελω δενεται κομπος και κανενα τρικ δεν ειναι τοσο καλο ωστε να το λυσει μαγικα.

Ειναι που η μαγεια τελικα δε κραταει για πολυ...γιατι;

Παρατηρω δειγματα βιασυνης σε μενα,τιποτα μετριο δεν ειναι ικανο να με κρατησει καπου για πολυ ωρα.

Τιποτα δεν ειναι αρκετα καλο για να ειναι αληθινο.

Τιποτα και ποτε δε αιχμαλωτιζεται για παντα δεσμιο.
Μα κι αν το φυλακισεις με τη βια,θα σου γλιστρησει απο τα χερια διχως να το αντιληφθεις.
Ετσι ειναι ολα στη ζωη,δανεικα.

Ετσι ειναι οι ωραιες στιγμες...αφανιζονται με μιας οταν τις προκαταβαλλει ο πονος...

Το ενδιαφερον μου εχει εξαυλωθει και η διαθεση ανεβοκατεβαινει σα τρελαμενος ανελκυστηρας.
Πατα επιτελους το κουδουνι εκτακτης αναγκης,δε το βλεπεις οτι πεφτουμε;

Ρουτινα καποιοι το αποκαλεσαν,φαινεται πως παγιδευει πολυ κοσμο στον ιστο της.

Ειναι που η σπιθα του ανεξευρευνητου μετατρεπεται ναι μεν στιγμιαια σε φωτια αλλα υστερα παιρνει τη θεση της το εξερευνησιμο,το δεδομενο και η φλογα τοτε σβηνει και μενει μοναχα ο πυκνος καπνος της...

να σου θυμιζει οτι καποτε ειχες καει...

Θα επιβιωσω,θα ανακατεψω λιγη προσμονη με λιγο θελω,λιγη ζωη με λιγο θανατο και θα πλασω το καλουπι που μου ταιριαζει...Μα...

"Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις,
αν μ' αφήσεις να πετάξω, θα πετάξεις..."

Ακομα ενας λαβυρινθος...

Ξεκινησα να γραφω για οτι βρισκεται μεσα μου,για οτι με βαραινει,ετσι ωστε ο γραπτος λογος,να ελαφρυνει το φορτιο της αιχμηρης σιωπης μου,μα για ενα πραγμα απορησα..

πως γινεται να αδειασεις απο το ιδιο το κενο που νιωθεις;

Δε γινεται...να καταφερω το ακατορθωτο.

Ξεκινησα να λεω πως δε θα παρασυρθω απο εφημερα λαθη,μα ο λογος μου εγινε θρυψαλα,σα το γυαλι που απαξ και γλιστρησει απο τα χερια σου γινεται χιλια κομματια,πως να τα κολλησεις μετα;

Λογια,τοσο βρωμικα και φθηνα,που εχω κυλησει μαζι σου στο βουρκο των αστεγων υποσχεσεων...

Ξεκινησα...καιρο τωρα...και ακομα βρισκομαι στην αφετηρια,τα ποδια δε ξεκολλουν απο το εδαφος,κολλημενα απο πεισμα στεκουν για να μου θυμιζουν ποσο δειλη εξακολουθω να ειμαι,ποσο ματαιοδοξη φαινομαι που ευελπιστω κατακτηση πληροτητας και ικανοποιησης για ολα οσα μου λειπουν.

Αναρωτηθηκες αραγε ποτε τι μου λειπει;

γιατι αυτο το κενο διαστημα μεταξυ μυαλου και καρδιας;

Μαλακιες!Τι να αναρωτηθεις.Δε σε νοιαζει.Προεχεις εσυ.

Ειχα μαθει να ξεπερναω τους φοβους μου,να ανηκω καπου,ειχα δυναμη,πιστη  σε μενα,οτι ο τελευταιος ανθρωπος που θα με αφησει ερμαιο αν το θελησω θα ειναι ο ευατος μου...

Αλλαγη.Ανιδιοτελεια.Αναξιοπιστια.Ολα απο Α.

Αγαπη;Πουθενα!

Δοκιμασιες.Πολλες,διαχυτες και η καθεμια αξια παρασημου.

Εμενα δε καταφερα να δοκιμασω.Δειλια γαμωτο.Ξανα.Παγιδευτηκα.

Στον αισιο τερματισμο του αγωνα ελπιζω,αναμετρωντας τις αντοχες,πως θα εχω επιτυχει το ακατορθωτο...

να νιωσω γεματη,πληρης,μοναδικη,να νιωσω υποκινουμενη απο τις ορθες επιθυμιες μου και να αναζητησω τη πραγματικοτητα που μου αρμοζει και οχι την υποτιθεμενη,οχι τη ψευτικη,την υποκριτικη,αλλα την αληθινη,αυτη που θα ερθει και θα με κανει να δακρυσω απο χαρα...και οχι απο βεβιασμενες αυταπατες...

Τι ειναι αυτο που με κρατα δεσμια τελικα και δε με αφηνει να δω καθαρα πως η σωτηρια μου ειναι μακρια σου;

"Δεν ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι,
να φύγεις ή να είσαι εδώ, για ποιο απ’ τα δυο λυπάμαι.
Ίσως να μην αντέχω πια στο “τίποτα” κρυμμένη,
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος"

Ασε με να λεω...

Ασε με να λεω πως για όλα φταις εσυ...

Κι ας ξερω πως δε φταις, απλα να μοιραζομαστε τις ενοχες...

Ασε με να σε κοιτω συνεχως με ματια που χαμογελουν...

Κι ας κλαιω μέσα μου πικρα, κι ας ματωνω κάθε φορά που πονας εσυ...

Ασε με να σου δειχνω την καλοσυνη μου που αναπνεεις πλαι μου...

Κι ας με αφηνεις εμενα στην απνοια,

μην ανησυχεις,κάποιο αερικο θα βρεθει να φυσηξει και για μενα...

"...Άσε με να λέω πως δεν θα σ' αφήσω
μες στην αγκαλιά μου πια να ξαναμπείς.
Πως αυτή τη νύχτα την πόρτα θα σου κλείσω
λόγια είναι μόνο, λόγια της στιγμής..."

Ασε με να σε λεω ζωή μου...

Κι ας εχω τη δικη μου σε δευτερη μοιρα καιρο...

Ασε με να σε μαθω,να σε βρω...

Κι ας με χασω,εξαλλου συνηθισμενη ειμαι στους λαβυρινθους...

Ασε με να σε αγαπησω από την αρχη ξανα...

Κι ας εχω ξεχασει πως είναι να αγαπανε...

"...Άσε με να λέω πως θα σε αφήσω
λόγια είναι μόνο, ό,τι και να πω..."

"...Δεν ειναι εφικτη η αγαπη σου,τη νυχτα..."

 

Με λουζει το σκοταδι της νυχτας,εισβαλει στις ινες του κορμιου μου και νωτιζει το καμβα του σωματος με πηχτη,κολλωδης και ανεξιτηλη μπογια μοναξιας.Με ξεγελα το κενο της συντροφιας της,με κανει να αυτομαστιγωνομαι στο ακουσμα της και οι κογχες των ματιων ανοιγουν διαπλατα καλοσωριζοντας τη.

Νιωθω...νιωθω,ακους;τοσο γεματη πλαι σου,πως εχει συμπληρωθει ξαφνικα,με μαθηματικη ακριβεια το ελειμμα του στεγνου ψυχισμου μου.

Νιωθω...τοσο απροσμενα δυνατη,τοσο προβλεψιμα αναλαφρη σα πουπουλο και απαλαγμενη απο το βαρος της απαισιοδοξης σκεψης.

 

Τα παντα ταιριαζουν γαντι,ολα τα δοχεια της καρδιας συμπληρωμενα σωστα,καμια διαρροη δε στελνει σηματα κινδυνου,καμια απειλητικη ενδειξη δεν αναβοσβηνει στα συστηματα χαρας.

...Τα παντα σε ταξη,κι ομως τα παντα σε αταξια.

Τα παντα γεματα και ομως τα παντα αδεια.

Τα παντα οικεια και ομως τα παντα ξενα.

Τα παντα μαζι και ομως τα παντα χωριστα...

 

Αντιφαση.Πλανη.Παραπλανηση.Αμφιβολια.

Μοναξια.Ανασφαλεια.Παραιτηση.Κενο.

Σιδηροδρομοι απο σκεψεις,απο γραμματοσειρες του αλφαβητου και ομως εγω σχηματιζω λεξεις μοναχα απο συγκεκριμενα γραμματα.

Η τετραγωνη λογικη μου δυσκολευεται αυτη τη φορα να επιλυσει το προβλημα.

Καπου χανει το μετρημα,καπου μπερδευει τους τυπους και υστερα επαινει την αποτυχια στην επιτυχια.

Νιωθω...νιωθω,ακους;Με ακους αραγε ποτε οταν σου μιλω ή κανεις πως ακους;

 

Νιωθω..πως κατι εχει αποκολληθει,κατι εχει δραπετευσει απο το λαγουμι της ψυχης

και σκαβει,παλευει δεξια κι αριστερα στα πετρινα τοιχωματα,να βρει διεξοδο να ανασανει,να βγει απο τους υπογειους βουρκωμενους λακκους ξανα στην επιφανεια.

Τι ειναι αυτο που κανει αυτη την υπερανθρωπη προσπαθεια;

Δε ξερω,δε εχω προλαβει να το ανακαλυψω ακομα,δε εχει φωνη να μου φωναξει να το βοηθησω,να του δωσω το χερι μου να το συρω εξω στο φως,δε το ακουω,ειναι πολυ βαθια φαινεται.

Αυτο το κατι θελω να ξεριζωσω για να παψει να με τρωει σα σαρακι..μερα με τη μερα,λεπτο προς λεπτο.

Αυτο το κατι θελω να εξερευνησω για να σταματησω να δεχομαι ψυχρολουσιες στη ζεστη θαλπωρη της ζωης μου.

Να το βρω και να του βαλω φωτια,να γινει σταχτη και ποτε μα ποτε να μην αναγεννηθει απο τις σταχτες του...

Μου υποσχεσαι να το βρουμε μαζι;

Θα εισαι μαζι μου;

Θα φυγεις;

Θα μεινεις;

...

20 + 4?

Αλλο ενα κερι,

αλλες 365 μερες σιγοκαιουν σε τουτο το γλυκο πειρασμο.

Μου ειπαν οτι κλεινω τα 24...

δε τους εχουν πιστεψει ακομα,

καθε φορα κλεινω τα ματια και ευχομαι να γινω ξανα 4!

χωρις το 2!!!!

Ζηταω πολλα;;;;;

;)

Υ.Γ Ο Θαλασσινος με αποστομωνει παντοτε τετοια μερα...

"...ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ...

ΧΤΥΠΑΕΙ ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ...

ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ...

ΦΤΑΙΕΙ Η ΖΩΗ ΠΟΥ'ΝΑΙ ΜΙΚΡΗ..."

...Ανοητες ανοησιες...

Λες...δεν αντεχεις τα μεγαλα λογια...

μακαρι να μου εφθαναν τα μικρα...

"...ΤΑ ΦΕΡΑΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ,ΤΑ ΦΕΡΑΜΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ,

ΕΓΩ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ,ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΑ ΕΣΥ.ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΑ..."

Λες εχεις αλλεργια στη λεξη <<σ'αγαπω>> και προτιμας να το δειχνεις με πραξεις...

'Η εγω ειμαι τυφλη ή εσυ υστερεις  μη λεκτικης επικοινωνιας...

Λες οτι μου αξιζει το καλυτερο και θες να ειμαι ευτυχισμενη...

Δηλαδη το να εχω εσενα πλαι μου σημαινει πως εισαι αναξιος και γεννημενος να σκορπας τη δυστυχια;

Εξηγησε μου,πριν λαλησω τελειως...

Λες...

"...ΤΩΡΑ ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ,ΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ,

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΠΑΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΕ ΖΑΡΙΑ ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΑ..."

Ακου,βαρεθηκα να σε ακουω να λες...

μεινε,πολεμησε το,εστω προσπαθησε το,

ή αλλιως δωσε μια μουτζα σε ολα και αδειασε μου τη γωνια...

Η αγαπη φιλε δε χορταινει με ψιχουλα,

ουτε ξεδιψα με μισογεμισμενα ποτηρια ευτυχιας...

ή μεθας και γινεσαι τυφλα,ή απλα δε πινεις...

"...ΑΝΟΗΤΕΣ ΑΓΑΠΕΣ..."

ΑΝΟΗΤΑ ΦΙΛΙΑ...

ΛΟΓΙΑ...ΛΟΓΙΑ...

ΛΟΓΙΑ ΨΕΥΤΙΚΑ;;;;;;;;;;

Η Εγω-κεντρικη.

Ολο από καπου λεω να αρχισω...

Και η αρχη γίνεται τέλος πριν καν ακουσω το κροτο της εκκινησης.

Ολο από καπου τρεχω να σωθω...απο εμενα,από τους γυρω μου...

Και όταν συναντησω εμποδια,αναξιοπιστια και ερημια,λυγιζω,πεφτω και σπαω,απολαμβανω τη ξεκουραση του εδαφους και ευθυγραμιζω το κορμι στο χωμα...μενω να κοιτω τον ουρανο,τα συννεφα που ζωγραφιζουν τοπια,προσωπα,φιγουρες..

-που να τρεχω λεω τωρα,καλα ειμαι και εδώ.

Ολο κατι λεω να αλλαξω...

Τη καθημερινοτητα μου,τις προτεραιοτητες μου,την εμφάνιση μου,τις αποψεις μου,τις προτιμησεις μου,το πρόγραμμα μου...

Και όταν εν τελει καταφερνω ν’αλλαξω το κατι από τα πολλα...

Απογοητευομαι και τότε είναι που κολλαω το μικροβιο του ανικανοποιητου και αρρωσταινω...βαρια αρρωστη για ωρες,μερες,μηνες,δε ερχεται η ιαση ποτε...αργοπεθαινω αργα και βασανιστικα...κωματωδη κατάσταση σου λεω..

Κι όταν ξυπναω μια μερα,σ’ένα ησυχο πρωινο καλεσμα του ξυπνητηριου και χαρουμενη πια νομιζοντας πως αγγιξα τη θορυβωδη τελειοτητα μιας πραγματικοτητας(υγιης πια,το τονιζω)ερχεται στο καπακι η καταθλιψη...η θλιψη που καταφερα ν’αλλαξω κατι από τα πολλα (βλεπε παραπανω) και τελικα δε με αλλαξαν εσωτερικα..μοναχα εξωτερικα,επιφανειακα...εγινα ξαφνικα πιο ηρεμη,πιο υπομονετικη,πιο συγκαταβατικη,πιο ανεμελη,πιο χαμογελαστη...αρχισα να αρεσω στους άλλους...ακομα κι αν μέσα μου βραζω,εξατμιζομαι,παγωνω και φτου και από την αρχη...

Κανω υπομονη,ακόμα κι αν δε μου αρεσουν τα δεδομενα μου,ο τρόπος που διασκεδαζουν οι αλλοι,τα χαζοαστεια που μοιραζονται,ο τρόπος που ντυνονται για να βγουν,τα ταπεινωτικα σχολια που ανταλλαζουν μεταξύ ξενων και τις δηθεν ματιες που διασταυρωνουν.Aηδιαζω με τις ψευτικες ανθρωπινες σχέσεις και θες μια αληθεια;μόνο ανθρωπινες δεν είναι!δε μου ταιριαζουν..δεν με κάνουν πιο..εμενα..πιο ανθρωπινη,με κάνουν αλλη,διαφορετικη,ειμαι διαφορετικη και αυτο δε το αλλαζω για τιποτα και για κανενα...

ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!

Εγώ θα φταίω πάντα εγώ...

Έξω απ τα μέτρα του καιρού μου...

Εχθρός του ίδιου του εαυτού μου...

ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ...

Δε φταίω εγώ. 

Ο βασιλιας της μοναξιας...

Ξημερωνει αλλη μια μερα.Μια καινουργια καλοκαιρινη μερα,που πλημμυριζει απο ενα περιεργο αρωμα,μια ελκυστικη μυρωδια ενος σωματος που αφηνει γλυκιες νοτες ευωδιας στην ατμοσφαιρα του μεσημεριου.Στην ησυχια του πεζοδρομου γρηγορα και υποκωφα βηματα,συνθετουν περιεργες μελωδιες στο  νου,στηνουν χορο με τις μυχιες σκεψεις...και ξαφνου απο μακρια εμφανιζεται τολμηρα μα και δειλα  εκεινη η γνωριμη φιγουρα.Μοιαζει στ'αληθεια τοσο απομακρος,τοσο απλησιαστος,τοσο οικειος μα και τοσο ξενος,τοσο ευθραστος και απροστατευτος,που ο χωρος μετατρεπεται μαγικα σα σε διαφανο ηλεκτροφορο κελι οπου εμποδιζει τους αλλους να πλησιασουν γυρω του,να αγγιξουν για λιγο τη σκια του,να διαβασουν λιγο απο τις γραμμες του μυαλου του.Τοσο σιωπηλος στο θορυβο της ζεστης μερας.Μη προσβασιμη στις πυλες της ψυχης του,σκεφτομαι,για ακομα μια φορα...

Μια μαυρη τουφα στολιζει το σοβαρο μετωπο του και εκεινος την απομακρυνει αστραπιαια με την ακρη του χεριου του.Δε του αρεσει να τον αγγιζουν και να τον ενοχλουν απροσκλητα,τον αιφνιδιαζουν οι απροσμενες οικοιοτητες,το ιδιο οπως και ο ευατος του.Τον ενοχλει αυτο που αρνειται να δεχτει μεσα του καιρο,παλευει βιαια και ευτυχως αναιμακτα να εξαφανισει το εσωτερικο καλεσμα των Ερινυων,επιζητα την εξιλεωση,τη ταφη του πονου και επιδιωκει να αυτοκαταστραφει,μηπως και σωθει,μηπως και βρει το δρομο του γυρισμου κι επιστρεψει πισω σε εκεινον ξανα...

Αφηρημενη η σκεψη του αποπροσανατολιζεται στον οριζοντα,γυρνα εδω και εκει,στο πουθενα,στο τιποτα,απιαστη και ελευθερη.

Φαινεται τοσο σκοτεινος στο φως της μερας,τοσο μυστηριος,τοσο παραξενος,αλλα αυτη η στιφνη μυστικοπαθεια σε ελκυει,σε προκαλει να τον εξερευνησεις,να χαθεις στα σοκακια των σκεψεων του,να ρισκαρεις να ανακαλυψεις αυτο που αγνοεις.Διπλα του ριγμενο στη θεση του συνοδηγου ενα στεμμα,αυτο της μοναξιας.Παντοτε πλαι του.Το προσεχει με την ακρη του ματιου του.Το κλειδωνει οταν νιωθει ετοιμος και δυνατος και το φοραει οταν νιωθει αδυναμος και ανεπαρκης.Μα μεσα του καραδοκει ενας φοβος.Φοβαται ωρες ωρες,το νιωθω στη θερμη των χεριων του,ζηταει μια λεξη να φουντωσει τη φλογα στο δωματιο της  ψυχρης ερημιας του...

"Η μοναξια ειναι αναγκαια, καποιες στιγμες,αλλα τοσο επωδυνη ματια μου,κι οταν σε αγκαλιαζει σφιχτα,ποναει το αιχμηρο χαδι της,το στεμμα γινεται αγκαθινο στεφανι,και απο το πονο,αδυνατεις να δεις καθαρα ποσο ομορφα χρωματα κρυβει η συντροφια πλαι σου."

Οταν η νυχτα σκεπαζει τα σκοτεινα πεπλα της,επιθυμει να ηταν αλλος,αν ηταν αλλος θα πασχιζε να φυλακισει στις χουφτες του ολο το κοσμο,ολα τα ονειρα,θα τα στριμωχνε καπου μεσα στα ματια του,σε εκεινα τα πελωρια ματια που δυσκολα ξεχνας,θα ηθελε να ηταν εκεινος ο ξενος,ο αγνωστος,καποιος που θα αγνοουσαν  την υπαρξη του,καποιος που θα διεγραφε πορειες,που θα εμενε για οσο αντεχε.Τι κι αν επλαθε ονειρα απο πυλο,τι κι αν γεννουσε ουτοπικες πραγματικοτητες,θα συνεχιζε να ανακαλυπτει καινουργιες μαγειες,ζωες θαμμενες σα πολυτιμους θησαυρους. 
Καποτε ειπε πως δεν εμπιστευεται κανενα. 
Τη καρδια του αραγε;η οχι κι αυτη; 
Καποτε ειπε δε θελει να προκαλει φοβο.
 Φοβαται τον ιδιο το φοβο ισως;Απομακρυνει ανθρωπους για να μη παρασερνει αθωους στο κελι του. Τα παραταει ευκολα οταν τρεμει απο αμφιβολια.Κοιμαται σπανια για να κλεβει στιγμες ανυποψιαστων σκιων.Σταματα τη ζωη του οποτε το θελησει.Παγωνει τη στιγμη,το χρονο.Βαζει ανω τελεια και ποτε παυλα.Οποτε το θελησει συνεχιζει ξανα.Λατρευει τη παυση,κι ας ξεχνα να συνεχισει.Του αρεσει η ολεθρια στιγμη μιας κολασης και αναζητα να τη κανει παραδεισο.Κοβει τον ευατο του στη μεση και ξεχνα να τον ενωσει μετα.Ετσι χανει την αυτοδυναμια.Την αυτοκυριαρχια. 
Και επιμενει..να ματωσει για να βγει απο το βουρκο της ζωης του...να ορθοποδησει,να μαθει να αισθανεται την ιδια την αισθηση που του χαραζει σα καρφι ο χρονος το κορμι.Να μαθει να...

Υ.Γ Τωρα που εμαθα για τη ζωη σου,σκεφτομαι πολυ σοβαρα,να βαλω να σε  "εκθρονισουν"...