Μια μερα καινουργια ξεκινα. Γκριζα. Με θρασυτατα μαυρα συννεφα να την απειλουν. Ηχοι. Ποικιλοι. Διαφοροι. Στο σπιτι. Τριξιμο των ξυλων στο τζακι. Σταγονες να χτυπουν το τζαμι με ορμη. Αερας. Δυνατος. Μανιασμενος. Καιρος...μελαγχολικος.
Κοιταζω το τοπιο γυρω μου και αισθανομαι ενα πλακωμα. Λες και η βροχη πεφτει επανω στο στερνο μου. Το πιεζει. Το εγκλωβιζει να απολαυσει, οσα η φυση προσταζει. Κι αλλος ηχος. Απο το καφε στη κουζινα που χυνεται. Ας ειναι. Πινεται. Καυτος.
Πρωινο τσιγαρο. Πρωτη ρουφηξια βαθια μεσα στα πνευμονια. Απολαυστικο. Φυσω το καπνο με θυμο.Γιατι;
Ξυπνω καθε πρωι και το μονο που ευχομαι ειναι να κοιμηθω ξανα και να ξυπνησω μοναχα οταν η ζωη εχει κατι καινουργιο να μου προσφερει.
Κατι απο αυτο που μερες τωρα ευχομαι να με οδηγησει στο μονοπατι των επιθυμιων.
Κατι που δε δημιουργει δυσαρεσκεια,γκρινια,κουραση.
Ναι, κουραστηκα να συμβιβαζομαι με τα μετρια.
Παλευα ολα μου τα χρονια να σταθω στα ποδια μου. Να αποδειξω στον ευατο μου οτι εφτασα στη κορυφη των στοχων.
Ποσο ακομα πια; Φθανει!
Πληξη. Ξανα. Μια επαναληψη που βαρεθηκα να επαναλαμβανω.
Κι ολα αυτα γιατι; Απελπιστηκα να ελπιζω πως ολα θα γινουν οπως τα'χω σχεδιασει.
Ονειρα. Μονο εκει ζεις πραγματικα. Και οταν ξυπνας χαραματα,σκεπτομενη το υπολειμμα του υποσυνειδητου,ερχεται το πραγματικο. Και σε λουζει η απογοητευση.
Δε ημουν απαισιοδοξη. Οι συνθηκες που αντιμετωπιζω με εκαναν.
Εχω τοση δυναμη μεσα μου για να πετυχω, αλλα...αυτη η επιτυχια αργει πολυ ακομα γαμωτο;
Γιατι ειλικρινα στερεψα.
Συμπαν; εσυ που ολα τα οριζεις,που στο διαολο συνομωτεις;και για ποιον;
μηπως οι συνομωσιες σου εχασαν το δρομο των επιθυμιων μου;
