Ο χρονος τρεχει, μενω στασιμη να τον κοιταζω...να φυγω, ή να μεινω;
Φευγω, εφυγα..επιστρεφω, μα δε μενω πια εδω... Το σωμα στεκει αλωβητο μπροστα στα σημαδια του καιρου...η φυγη, η μοναξια, αναποσπαστα κομματια της ψυχης...κανε με να μεινω πλαι σου σε ικετευω.
Η παλαμη της καρδιας με χαστουκιζει, παλευοντας να δωσει το τελευταιο χειροκροτημα και να αποθεωθει...
Η καρδια μου μαζι σου, ξεψυχα, μη μπορωντας να αντεξει τις εξαρσεις αδιαφοριας σου.
Σου φωναζω πως φευγω και εσυ κοιτας παραξενα, δεν αντιδρας...
Σου λεω θα παρω και τη καρδια μου φευγοντας και εσυ μουδιασμενος κανεις πως δε καταλαβαινεις.
Ξερεις αραγε πως ειναι να φευγεις;Απο που να το ξερεις, εχεις μαθει τοσο καλα να διωχνεις και να πληγωνεις οσους θελουν το καλο σου.
Καθε σου κινηση μαρτυρα, πως σου αρεσει να παρατηρεις απ'το να ζεις.
Αιωνιος παρατηρητης της αδειας σου ζωης. Και το συμπερασμα ενα.
Σε παρατηρω να αδειαζεις συνεχως εμενα, τις στιγμες μας, τις ζωες μας και λυπαμαι τοσο που δε μπορω να το αποτρεψω. Μενω. Εμπλεξα.
Και τωρα πως φευγουνε;
Θα φυγω...αυτο το θα παγωνει στιγμιαια τη καρδια και το μυαλο...
Αρνηση, θυμος. ειναι τοσο δυσκολο να αφηνεις πισω οτι αγαπας...
Ο.τι κι αν σκεφτω,οτι κι αν κανω...Ολα με γυριζουν πισω,σε σενα.Ολα.
