BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

...(α)διεξοδος...


Οι λεξεις για αλλη μια φορα γκριζες,γραμμενες με τετοιο τροπο,
που σε κατευθυνουν ενιοτε στην εξοδο καποιου λαβυρινθου,
ή σε στριμωχνουν βιαια σε δυσβατα δρομακια,σε αποτομες ανηφορες,
σε  νεους και ατελειωτους λαβυρινθους...
Η φωτεινη επιγραφη της εξοδου κινδυνου,
αναβοσβηνει στις αποχρωσεις του ονοματος μου...
με καλει να το ακολουθησω ευλαβικα,διχως αντιρρησεις...
Ξαφνικα επαψε να  μου αρεσει ο τοπος που καποτε λατρεψα,νιωθω πως με εξουθενωνει,
ειναι τοσο μοναχικα εδω μεσα,τοσο κρυα,τοσο κλειστοφοβικα...
Δε θα μεινω,λυπαμαι μα εχασα το σκοπο μου,
δε λεω ξεφυγα μα..δεν ελευθερωθηκα...
παλεψα μα δε νικησα οσα με πληγωσαν και με πληγωνουν...
Ο πονος ειναι αδυναμια για τους δυνατους,
τερματισα αλλα οπως παντα τελευταια,
στον αγωνα για την εξουσια των μελων της καρδιας μου...
Ολα μοιαζουν τοσο οικεια και τοσο ξενα τωρα εδω...
Δρομοι σκοτεινοι,λασπωμενοι,
γυρω μου παντου κομματια,συντριμμια,μιας διαμμελισμενης ψυχης...
Χρειαζομαι αερα,οξυγονο..δε μπορω ν'αναπνευσω...
χρειαζομαι χρονο ν'ανασυγκροτηθω... 
χρειαζομαι στερεο εδαφος για να συνεχισω...
για να πατησω γερα στα ποδια μου...
Αυτο αληθεια χρειαζομαι;

Ισως καποτε βρω τη δυναμη σε εμενα να επιστεψω...

Για το τωρα αφηνω τις αλλοπαρμενες διαδρομες στο πουθενα...
ηρθε η ωρα να αντικρυσουν οι κογχες των ματιων μου εκεινη την ανατολη που ποθουν...
Σιχαθηκα τα ηλιοβασιλεματα σε θολους οριζοντες...
Να δω..το μπλε ή το γκρι του ουρανου...δε με νοιαζει και πολυ.
Εμαθα το ηθικο μου διδαγμα..
Η ζωη εχει παντα δυο οψεις...
ποτε ασπρη,ποτε μαυρη...
ποτε ωραια,ποτε ασχημη...
το παν ειναι να βρεις τη χρυση τομη αναμεσα στα δυο...






Υ.Γ θα μου λειψετε πολυ ολοι σας...
Θα σας επισκεφτομαι ομως συχνα να σας διαβαζω...
και μη ξεχνατε..η ζωη ειναι μικρη δυστυχως...
Οι μεγαλες προσδοκιες δε χωρουν σε αυτη τη τωρινη μικροσκοπικη ζωουλα μας...
ελπιζω ομως σε καποια αλλη δευτερη ζωη να χωρεσουν καπου...
Ζηστε οσο πιο ποιοτικα και ομορφα μπορειτε...
Να χαμογελατε...κανει τους αλλους να ανησυχουν...

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

κάθε ταξίδι είναι γυρισμός...

"Φεύγεις που πας και που πιστεύεις,
τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει,
ποιον εαυτό γυρεύεις..."
...
Απο ποιο σημειο ξεκιναμε;
απο αυτο ή απο εκεινο;ξεχασα,εχασα,το προσανατολισμο,εχασα εμενα...
εκεινο το φως που κρυφοκοιταζει πισω απο τις γριλιες,το βλεπεις;
με εφερε σε λαθος μερος,γαμωτο,
δεν ανηκω εδω,ακους;
δεν επρεπε να βρισκομαι εδω,ακους;
εχω αναγκη το μυστικο περασμα σου...ακους;
εχω αναγκη αυτη τη τρελα στη ζωη μου...ακους;
φερε μου πισω εκεινο το φως που ζητω,
εκεινο το φως που θα με οδηγησει στο ματαιο προορισμο μου...
παρε με απο εδω,θελω να γυρισω πισω..ακους;
μισω τη λογικη...μισω τα πρεπει,τα οχι και τα μη...
θελω ν'αλλαξω μοτιβο σε τουτο το ταξιδι,
θελω να ριξω αγκυρα σε αλλιωτικες θαλασσες,
να δραπετευσω απο το ποτε που με πνιγει...
να κολυμπησω στο παντα ενος ωκεανου...
κοιτα με,εχω κολλησει εδω και δε ξερω πως να συνεχισω,
σε θαυμαζω ομως...ακους;που μπορεις και προσπερνας,που αντεχεις ακομα και μπορεις...
που υπαρχεις για να ταξιδευεις...που καταφερνεις και πετας...
κοιτα...εχασα τα φτερα μου,γυρισα παλι εδω...δες με,απετυχα τελειως...
ομως κερδισα βραβειο ηττας,
το εχω φυλαξει καπου ψηλα,να μου θυμιζει τη πτωση μου...
προχωρησε εσυ ομως,δε προλαβαινεις,τρεχα...
εχεις βρει πια το δρομο σου...εχεις βρει πια εσενα...



"Όλα είναι αλλού,κι όλα για λίγο,
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ"

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

"Ο,τι αξιζει ποναει και ειναι δυσκολο..."

"Αγονη πληξη μια ζωης...
διχως ερωτα..."

Συναντω...
Ακεραια αισθηματα...
Υποσχομαι και αγγιζω...
ξενες και ανολοκληρωτες οφθαλμαπατες...
Ακουμπω με τα ακροδακρυλα μου...
προσωπα μουτζουρωμενα...
και σχεδιαζω με τη παλετα της αφης μου φωτεινα χρωματα...
 Το εδω και το εκει...
ενωνονται σε μια αυθορμητη κινηση της στιγμης...
και ομως δε σε φθανω...
Το πριν και το μετα...
γινονται γραμμες που διαγραφουν με μιας,τα σκιτσα του υποσυνηδειτου...
Ο ηχος παλλεται στος στηθος, συνθετοντας αγνωστα τραγουδια αγαπης...
Η φωνη μας τωρα, βρισκει επιτελους καταφυγιο στα ανειπωτα...


"για τις παλιες αγαπες μη μιλας...
στα πιο μεγαλα θελω κανουν πισω..."


Μερες...φευγατες,μισοαδειες,ομοιες,πληκτικες...
Με σενα ή χωρις...
Κι ομως δε το αισθανεσαι...δε το ψυχανεμιζεσαι...
παντα μαζι και παντα μονοι...
Ας εκανες ολα εκεινα που σε προσταζει η δειλη καρδια σου...
Ας εδινες το κατι απο το το τεραστιο τιποτα που φυλας κλειδωμενο...
Τοτε ολα θα ηταν αλλιως...
Τοτε...θα εκανα εγω αυτη τη φορα πισω...


"για να μην υποφερεις...
φυγε μακρια μου...κρυψου απο μενα..."





Τρίτη 6 Απριλίου 2010

silenzio dentro me...


Οι κουρτινες κλειστες,στο κρυο δωματιο περιφερονται σκιες,εκεινα τα διαφανα πλασματα που νομιζεις οτι ζωντανευουν,παιρνουν σαρκα και οστα και σε πολιορκουν,σου μηδενιζουν τη σκεψη και σε χτυπουν αλυπητα μεχρι να ξυπνησεις απο το ληθαργο της μυθοπλασιας ενος ονειρου...
Κανω ασυναισθητα τη κινηση να βγαλω το πακετο με τα τσιγαρα απο το συρταρι του κομοδινου,ν'αναψω ενα τσιγαρο, φταιει η ασχημη  μου διαθεση σημερα και οταν δεν νιωθω καλα,αναβω αυτη τη παρηγορη καφτρα ζητωντας να μου κανει τη χαρη,να με σκορπισει στον αερα,να με στριμωξει και εμενα μεσα στο ασπρο καπνο της ,να καταληξω περηφανα καπου ψηλα  εκει στο ταβανι...




 Εξω ο ηλιος μου χτυπαει τα παραθυροφυλλα μα εγω εχω κατεβασει απο νωρις τα ρολα και αρνουμαι να του ανοιξω.Πρωινη μελαγχολια το λενε,μια ασθενεια ανιατη,που δε περναει οσα παυσιπονα και αν καταπιω.Ποτε δε φερνουν την ιαση,παντα γιατρευουν τους εξωτερικους πονους και σνομπαρουν τους εσωτερικους, πεισμωνουν για αυτοιαση, ανοιγωντας ετσι κι αλλες τρυπες στο σωμα της ψυχης, περιμενωντας τη να ξεψυχησει τελειως...




Σιωπη,ποσο αναγκη την εχω τωρα, ο θορυβος της με ξετρελαινει, ενω παραλληλα ακολουθουν σιωπηλες θυμησες που με ξεκουφαινουν. Σιωπη. Παντοτινη...
Ονειρο ζωης...μισης. Διχως χρωματα. Ασπρομαυρη με μονοτονες πιτσιλες στο πινακα της...και η καλλιτεχνης του μια στερημενη, μια ανικανοποιητη με το εργο τεχνης της. Παραδοξα ταξιδιαρα. Φαντασιοπληκτα κυνικη. Απιστευτα αιθερωβαμων.



Δε συμμετεχω αλλο σε αυτη τη παρτιδα των συμβιβασμων. Παραιτουμαι. Αλλαζω τροχια...αλλαζω φορα, αλλαζω...εμενα. Μεταμορφωνομαι. Προσδοκιες μιας διαδρομης διχως εμποδια.Μοναχα στρωμενη με ροδοπεταλα. Αυτο θελω. Θελω; Κι ομως παντα κατι μου φταιει. 
Κατι μου λειπει...
Το λενε τα ματια μου. Σταζουν παραπονο. Τι θελω; Δε πρεπει να κλαιω, αναζητωντας το ,μα καποιος μου ειπε οτι ειναι καλο...καθαριζουν τα ματια,αδειαζεις,ειναι καλο να μιλας με δακρυα...
Ποιος ξερει το καλο μου;εσυ;εγω;οι αλλοι;


Θυμησες επιστεφουν και παλι, σε ολα οσα παραδοθηκα διχως καθωπρεπισμους, σε ολα οσα επιασα και με μαχαιρωσαν στα χερια, σε ολα οσα εισεπνευσα και με εκαψαν με την ανασα τους. Προδοσια...προδωσα εμενα,τα θελω μου,τις αναγκες μου. Δολοφονος της μικροαστης ζωουλας μου. Σκοτωσα ολα εκεινα που αναζητησα,ποθησα και εξαφανισα για να μεινω εδω μαζι σου,να σε κοιτω και να σε ακουμπω...να σε αγκαλιαζω και να μυριζω το αρωμα της σαρκας σου, να μεθω απο την αλκοολη των αναστεναγμων σου...
Τοσοι ποθοι οπισθοδρομικοι και αδιεξοδοι...σε εκεινα τα μικρα και γεματα λακουβες  σοκακια των επιθυμιων...
Βιαστηκα να κρατησω την αγαπη που μου εδωσες και να τη κρεμασω σα σταυρουδακι στο λαιμο, βιαστηκα να ανακαλυψω την αγγελικη καλοσυνη που μου προσφερες με ενα σου χαδι...και τωρα οτι επεμεινε ειναι μοναχα η σιωπη...
ενα μοναδικο ακουσμα μιας εκκωφαντικης σιωπης...
 ... 
...
...Ακου... 
...Εχω φωνη...

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Σσσ...Τωρα θα μ'ακουσεις....


-Κλεισε τα ματια...
-Οχι,φοβαμαι εισαι επικινδυνος...
και ομως τωρα...
 "Εχω ματια κλεισμενα...
και δε με βρισκει κανεις πια εμενα..."
Κρατω τα παντα φυλαγμενα,γιατι δε θελω να τα δειξω πουθενα...
το περιεχομενο αποδεικνυεται τοσο αδειο...
"Δε θα με μαθεις ποτε..δυστυχως..."
Φυγη...
μιλας για αυτη τη  λεξη,μα δε ξερεις τι θα πει...
δες τη τωρα που καταφερε να σε φιμωσει...
νιωσε τη να σου διακοπτει τη ροη των σκεψεων και να σε παγωνει...
Δεν ειμαι εδω για σενα,λειπω,εφυγα και δε θα ξαναγυρισω...με πιστευεις τωρα;
Δε ξερω τι με εφερε εδω,δε ξερω γιατι θελω να απομακρυνθω τωρα...
Αν με ρωτησεις ποτε γιατι,δε θα ξερω να σου πω το λογο...
Απλα θελω να φυγω,να εξαφανιστω...να χαθω...να μη μπορει να με βρει κανεις εκει που θα ειμαι...
ηρθε η σειρα μου για απομονωση δε νομιζεις;
ηρθε η σειρα μου να πεταξω με καινουργια φτερα...
στο απεραντο γαλαζιο...στον ηλιο του μεσημεριου...
στον ηχο μιας μελωδιας που με μαγευει...
ακολουθω την αγνωστη φωνη της συνειδησεως μου...
εκεινη τη φωνη που με καλει εδω και καιρο να παω κοντα της και παντα την αγνοω επιδεικτικα....
Δε ηθελα να σε δω...ικανοποιησα απλα τον εγωκεντρισμο μου,ειμαι φιλαρεσκη,παντα ημουν,
αλλα ειμαι και ειλικρινης,μου αρεσει να βλεπω το θαυμασμο στα ματια σου,το χαμογελο που με δυσκολια φευγει απο τα χειλη οταν με κοιτας...
με κολακευει ο λογος σου,μα οχι,μη με κοιτας,ξεχασε με...
πρεπει να αποχωρησω,μη πλησιαζεις αλλο,κρατα αποσταση...
δεν επρεπε να με μαθεις,δεν επρεπε να με δεις...
Δε μου αρεσει να μου δινουν καρδιες και να μη ξερω πως να τη μεταχειριστω,
ειναι απο ευθραστο υλικο και φοβαμαι μη  μου σπασουν...
Δε ειμαι εγω για σενα...μη με κοιτας σου λεω,σβησε με,σκισε με σα χαρτι και πεταξε με και εμενα στη θαλασσα να πνιγω...
γεννηθηκα για τα μικρα,τα ανυπαρκτα,τα ευκολα,τα ανιαρα...
μη με μπλεκεις σε αδιεξοδες καταστασεις...
δε μπορω ετσι,δε εχω μαθει στα ψεμματα,στο κρυφτο...
θελω να βγω απ'τη κρυψωνα μου...και να σε αφησω.
Συγνωμη...το εννοω και το ξερεις.
Σ'ευχαριστω..για ολα.
Εκεινη την φωτια που αντικρυσα στο βλεμμα σου ομως,
σβησε τη γρηγορα σε παρακαλω...
δε θα με ξαναδεις...και θα'ναι πια πιο ευκολο...
ασε μοναχα το καπνο της να σου θυμιζει,πως ημουν απλα μια περαστικη απ'το δρομο που χαραξες τυχαια...
Μα μη σταθεις στο μερος εκεινο,μη κοιταξεις ποτε πισω...
Δε ησουν ποτε για μενα εδω...
Μπορει το σωμα,η μορφη μα οχι η ψυχη...
η ψυχη σου ανηκε αλλου..καπου περα μακρια...και εκει ειναι η θεση της...
Δε εχω κουραγιο να μαθω κανεναν,δε με απασχολει,εχω να μαθω πρωτα τον ευατο μου και υστερα τους αλλους...
ειμαι πολυ απασχολημενη με το εγω μου τελευταια και ετσι θα παραμεινω...
μια συμβουλη μοναχα...
μη παιζεις με τις λεξεις και μην υποκρινεσαι κατι που δεν εισαι...
Το παιχνιδι ειναι για μικρα παιδια,μεγαλωσε επιτελους.
Και μη εισβαλεις σαν απροσκλητος επισκεπτης συνεχως στο παρελθον σου...
ζησε το παρον σου με ολα τα λαθη του και απλα ζησε...ακους;
Να προσεχεις τον ευατο σου.
"Lockheart"