η δικη μου λογικη...λιγο αυτοκαταστροφικη...

εχω ενα πολεμο ανοιχτο...

μα δε χρειαζομαι πανοπλια...

οπλιζομαι με τις κογχες κραυγων που με σημαδευουν ...

αρνουμαι να προστατευτω...

αοπλη στον εχθρο για ακομα μια φορα...

 μη πλησιαζεις...κανε στην ακρη...

δε ξερεις τι ειμαι ικανη να κανω...

δε με ξερεις...
ουτε και ποτε θα με μαθεις...

Οσο θα οπισθοχωρεις εσυ απο το πεδιο της μαχης...

εγω θα κανω αλλα τοσα βηματα μπροστα...

δε θα παραδοθω...ακους;

δε θα προδωθω.....ακους;

"σε ενα κοσμο εχθρικο..κομματιαζομαι...

για τους αλλους παντα αιμορραγω..." 

με νυχια και με δοντια θα δινω τη παλη που μου αξιζει...

θα συρθω στα γονατα..μα δε θα ικετεψω...

θα γδαρω τη σαρκα μου στις πετρες μα το αιμα μου θα λεκιασει τα δικα σου χερια...
φυγε..

μη με αγγιζεις...

δε γουσταρω τον οικτο σου...
ειναι ψευτικος σα και εσενα...

το ενστικτο της αυτοσυντηρησης θα με κυριευσει ξανα...

θα σωθω...θα φυγω...μα δε θα ηττηθω...

γραφω με το αιμα μου τους τοιχους...
με μεγαλα γραμματα...

Α Υ Τ Ο Κ Α Τ Α Σ Τ Ρ Ο Φ Η

 θα πολεμησω...
και στο πολεμο ολα επιτρεπονται...

μα δε θα εισελθεις...

"εχω τοσο κουραστει να μοιραζομαι...

και μετα να τη πληρωνω εγω..."

ολα τα φωτα σβηνω και κρυβομαι ξανα...

καινουργιος λαβυρινθος...

κι αλλοι τοιχοι χτιστηκαν εμπρος μου...

οι πετρες ξεκολουν και σχηματιζουν δυο μονοπατια...

το ενα σκοτεινο...το αλλο φωτεινο...

διλημμα...

αραγε ποιο;

 το πρωτο...;

φοβαμαι το σκοταδι ...φως μου...

μα εκει μεσα η σκια σου τυλιγει την υπαρξη μου...

εκει στο μαυρο...σε συναντω..

καθε νυχτα βουταω και σβηνω τη διψα μου...

πινω απ'το αρωμα επανω στο λαιμο σου...

το δευτερο...;

  εκει...

η ομορφια των ματιων σου με τρομαζει...

οι κορες τους...πρασινοι κηποι στη κατοικια των αγγελων...

εκει...τα φτερα σου ξεδιπλωνονται και τα ραμματα απο τις πληγες σου ξεκολλουν...

μαθαινεις παλι να πετας...

τα δικα μου παλι τσαλακωμενα...

 

εκει...

με σερνεις...στους ουρανους του κοσμου σου..

με προσκαλεις σε χορο με θεατες τα συννεφα...

μα χανω τα βηματα οταν ξεκιναει η βροχη...

εκει ειναι που ανατελλει ο πιο λαμπερος ηλιος που με τυφλωνει...

η λαχταρα να σε αιχμαλωτισω στη δικη μου φυλακη...

μα δε φυλακιζεσαι...

λιωνεις τα σιδερα...με μια σου ανασα...

εκει... 

φοβαμαι...

το φως που κρυβει το σκοταδι...

την αληθεια που κρυβει το ψεμα...

τον ερωτα που γινεται συνηθεια...

την υπαρξη μιας στιγμης στην ανυπαρξια...

τις υποσχεσεις που προδιδουν...

τα σ'αγαπω που ξεστομιζονται και δεν αισθανονται...

χαμενη στο λαβυρινθο...

δε με ψαχνεις πια...

και πρεπει να ακολουθησω τη μαυρη σκια που με ελκει με θανασιμο τροπο...

επαψα να πιστευω στα θαυματα...

δεν ηρθαν τοτε που τα πιστεψα...

ονειροπολα καθως ειμαι...

θα σταματησω να πλεκω ονειρα για αχαριστους ληπτες...

οχι αλλη ανεχεια στα χαζα αστεια σου...

ποτε θα παψεις επιτελους να αστειευεσαι;

ποτε αναθεμα σε...
θα δεις πως τελικα δεν ειμαι κρυμμενη...
μα χαμενη απο το δικο σου χερι;

ποτε θα κλεισεις το φως για να δεις το τελος που γραφει η εξοδος κινδυνου;

ποτε θα...;

ζω?(η)

περναει ο χρονος....
κυλαει σα ποταμι και πισω δε γυριζει...
ποσο θα ηθελα να μπορουσα να γυρισω το χρονο πισω....
να κοιταξω μεσα στις στιγμες μου...
να βρεθω αντιμετωπη με τον ιδιο μου τον ευατο...
να αλλαξω τη στιγμη που επρεπε τους δεικτες του ρολογιου...
και να ξαναζουσα τη ζωη μου απο την αρχη....
με αντιθετα αποτελεσματα φυσικα...
τι ωραια που θα ηταν...
ισως και να μην ηταν...
σημασια θα ειχε η προσπαθεια και οχι το αποτελεσμα...


περναει η ζωη...
με προσπερναει συνεχως...
σα το λεωφορειο στη σταση...
οταν το χανω...
χανω και την υπομονη μου να περιμενω το επομενο...
και πηγαινω με τα ποδια...
επαψα πια να νιωθω τα πελματα μου...
γιατι πηγαινω συνεχως ξυπολητη...




περνουν οι ομορφες στιγμες...
σκουριαζουν σα τα γραναζια της μηχανης...
σα τη μνημη...
οσο μεγαλωνει σε ηλικια...σκουριαζει...




η μονη που δεν αλλαζει οψη...
ειμαι εγω...
ο φλοιος της ψυχης μου αναλλοιωτος...
τα παθη μου....εξω απο το σωμα μου...βρεχονται στο δρομο...
και καμια ομπρελα δε τα προστατευει...
τα σχεδια που εχω ζωγραφισει με ανεξιτηλες μπογιες στο κορμι μου...
με το νερο της βροχης μετατρεπονται σε πολυχρωμα ρυακια που ποτιζουν το εδαφος...
μα υστερα η γη ξεραινεται...και γινεται αγονη...
....
ποσα ονειρευτηκα...
ποσα ποθησα...
ποσα λαχταρησα...
ποσα εζησα...
η ζυγαρια γερνει...
....
κι αν τελειωσει τωρα ο χρονος μου;
ελα να με παρεις...
ακομα περιφερομαι στους δρομους...

θαρρος ή αληθεια;

Εχεις ενα χαρισμα...
να διαβαζεις τις πιο κρυφες μου σκεψεις...
τις λευκες σελιδες του νου...
σσσσ...
δε θελω να μου τις διαβασεις...

Τολμας...αληθεια;

εχεις τη δυναμη να με σωζεις απο τα ναυαγια των επιλογων μου...
σσσσ...
δε θελω να χαθεις μαζι μου...

Αληθεια...τολμας;


Θαρρος!!!

παντα αναζητουσα εκεινο το χερι που θα με κανει να ζησω..να ερωτευτω...
να δω τη ζωη με αλλα ματια...
να δω την αληθεια που κρυβεται σε ενα βλεμμα...
ομως...
τα ματια που δε σε κοιταζουν...
θαρρω...
πως κρυβουν την αληθεια...


Ειναι ισως η πρωτη φορα που πιστευω στους ηρωες των παραμυθιων...
δε ειπα στους πριγκηπες...
ειπα στους ηρωες...
ναι καλα ακουσες...
μα οχι σε αυτους που κερδιζουν σε μαχες...
αλλα σε αυτους που με μια λεξη νικανε καθε αποκυημα φαντασιας...
διωχνουν καθε φοβο...



Αληθεια!!!

ειναι μερες που πιανω τον ευατο μου να ειναι ασφυκτικα γεματος απο εσενα...
εχω υπερχειλεισει απο στιγμες...
μα υπαρχουν κατι αορατες τρυπες στο κορμι μου...
και συνεχως αδειαζω απο αυτη την υγρη μοναδικοτητα που μου χαριζεις...

Τολμας αληθεια να με αγαπησεις;
Τολμας να μπεις στο καστρο της φαντασιας μου...
και να πολεμησεις ολο το κακο που μας κυκλωνει;




Η προκληση ειναι...
αν τολμω να ξεστομισω την αληθεια...
ή
αν μπορεις εσυ να την αντεξεις...
νιωθω πως τολμω...
παντα τολμουσα..
γι'αυτο και εφτασα ως εδω...

...Φωτιά...

Ειναι γεματη η σκεψη μου με χρωματα δικα σου...
το προσωπο σου...τα μαλλια σου...το στομα σου...τα ματια σου...το χαμογελο σου...ολα...
που με τυλιγουν και σχηματιζουν ουρανια τοξα στον ουρανο της φαντασιας μου...
Θα σε περιμενω οσο ανασαινω..
να βγεις μετα τη βροχη...
θα στεγνωσουν οι σταλες βροχης απ'τα χειλη μου...
και θα ονειροπολω κοιταζοντας τα συννεφα να παιρνουν το σχημα του κορμιου σου...




Σε κυκλο συναισθηματων θα μπω, μα αν σε ερωτευτω δε θα φταιω εγω...
σε κυκλο καλυμμενο απο τα χρωματα που φανταζεσαι...
τις αισθησεις που μου χαριζεις....
και το κυμα που πλεει...με κυνηγαει..με κυριευει..
σαν ενταση σαν κατι ανεξηγητο...




μα κι αν με τυφλωσουν οι αχτινες του ηλιου...η σαρκα μου...
παντα θα λαχταρα το αγγιγμα της ματιας σου...
το ψιθυρο του ανεμου...στο αυτι μου,να μου λεει πως ηρθες...
δε θα τρεμω απο φοβο πια μην εξαφανιστεις στο φως της μερας...
αλλα απο το αστραφτερο κυκλο των αισθησεων που μου φορεσες σα μενταγιον στο λαιμο μου...



Μέσα σε σκεψεις που με κυριευουν...
προχωραω σε βρεγμενους δρομους, εισβαλλοντας σε μονοπατια αγνωστα...
Μαθημενη από τις περιπλανησεις μου σε συναντω..
και η φαντασια παιρνει μορφη μεσα στο καστρο της θαλασσας,μεσα στις πυλες των σκιων…
η βροχη με χτυπα, μα καθως σε κοιτω… ξεχναω τη δυναμη της...
και εγκλωβιζομαι στον κυκλο των αισθησεων που μου προκαλει η μορφη σου...



με εχεις αιχμαλωτισει...
ολες αυτες οι λεξεις ποσο αδυνατουν να δειξουν ολα οσα σκεφτομαι ολα οσα θελω να σου πω...
ολες αυτες οι λεξεις ποσο λιγες φαινονται μέσα από το φορεμα αυτο που με σκεπαζει..
μέσα απο τα ματια που γινονται χρυσα... σαν νομισμα που χαθηκε στους παραδεισους...
και βρεθηκε μεσα στα χερια μου....




το φως της ημερας γινεσαι, το φως της σκεψης..
το σκοταδι σβηνει οταν σε κοιτω, και ανατελλει μονο μεσα μου...
σαν ουρανιο τοξο ειναι οι πρωτες στιγμες...
γεματες, αδειες μα παντα υπαρκτες σαν μνημες...
αναμνησεις γινονται, μα δε σε ξεχνω...

γινεσαι...
Μεσα μου...
...ΦΩΤΙΑ...

Υ.Γ Ευχαριστω πολυ το προφητη,

που του ζητησα φωτια και μου εδωσε...

#lockheart#=#unlockheart#

η οθονη του μυαλου μου γεμισε παραξενες εικονες...
αλλοκοτα συμβολα γεμισαν με μελανι το χαρτι της συνειδησεως μου...
λερωσαν τη καθαρια σκεψη μου και γεμισαν με λεκεδες τη κριση μου...
το κορμι μου μοιαζει με πληκτρολογιο...
που πατας με τα ακροδακτυλα σου και σχηματιζεις λεξεις που μοιαζουν με ανειπωτες ελξεις...
συνθετω τα γραμματα ενα-ενα μηπως και βρω τις απαντησεις που ψαχνω...
ξεφυλλιζω το ημερολογιο της ψυχης σου,οπου εκει γεμιζεις παμπολες σελιδες...
μα με μπερδευει η γραφη σου...


το κλειδωνεις παντοτε...γιατι;
μη τυχον και το δω...;!
εκει ελευθερωνεις τα αποκρυφα παθη σου...τα αδιαφορα λαθη σου...
τους δειλους συναισθηματισμους...
γιατι δε με αφηνεις να κοιταξω εστω απο την κλειδαροτρυπα;
εχω μαθει απο παιδι να ανοιγω κλειδαριες χωρις κλειδι...
και εσυ τωρα μου αντιστεκεσαι...
φτανει μοναχα μια σου λεξη...
και το θαυμα δε θα αργησει να συμβει...


μα σα να ακουω μια μελωδια να βγαινει απο τα χειλη σου...
σιγοτραγουδας στιχους που μου μαρτυρουν πολλα...
μα πριν προλαβω να αφεθω στις συλλαβες των χειλιων σου...
με πιανεις απο το χερι σφιχτα...
και μου ζητας...


"να χορεψουμε αποψε...στο ρυθμο των χτυπων της καρδιας σου..."


δε σου αρνηθηκα...
τοτε ευχηθηκα να μη τελειωνε ποτε αυτος ο χορος...
μα κι αν ηταν ο τελευταιος μας...
ας πεθαιναμε αγκαλια...
και δε θα με ενοιαζε...
γιατι επιτελους...
καταφερα να ξεκλειδωσω εστω ενα μικρο πορτακι σου...
σ'ευχαριστω...

Υ.Γ το τραγουδι αφιερωμενο σε εσενα...ψυχη μου...

Σ'εχω βρει και σε χανω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω...
δανεική παρουσία...
έχω τόσα να κάνω...
και δεν έχουν ουσία...
....
όπου είσαι πηγαίνω...
δίχως λόγο να πάω...
με τους φίλους σου βγαίνω...
επαφή να κρατάω...
....
Κάποιες μέρες ακούω...
στη σιωπή τη φωνή σου...
πάνε μέρες που λείπεις...
κι είμαι ακόμα μαζί σου...
....
σε ρωτάω τι έχεις...
και σου λέω καλημέρα...
σ΄αγαπάω μην τρέχεις...
είσ΄ακόμα εδώ πέρα...
....
Προσπαθώ να ξεχάσω...
όμως κάτι συμβαίνει...
ό,τι όμορφο πιάσω...
να το δεις περιμένει...
....
Σ΄ έχω βρει και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
....
Σ΄έχω βρει και σε χάνω...
σταθερή μου αξία...
η ζωή μου σε τάξη...
κι η καρδιά σ΄αταξία...
.....
Έχεις γίνει συνήθεια...
και το μόνιμο θέμα...
σου δανείζω αλήθεια...
να πληρώνεις το ψέμα...
.....
Κάποιες νύχτες στους δρόμους...
σε τρακάρω τυχαία...
είν΄αμάξια οι μόνοι...
και οι σχέσεις τροχαία...
.....
στα παλιά μας τα στέκια...
όπως πάντα συχνάζω...
είχα πει πως θ΄αλλάξω...
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω...
.....
Σ΄έχω βρει και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω...
.....

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου